Bosrand

'Ik weer zeker dat Amèlie veilig zal zijn. De prins zal dit vast niet nog een keer laten gebeuren.' Zei ze en pakte zijn hand. 'Het lot kan niet altijd negatief zijn.'

Antonius zuchtte. 'Ik hoop het. We moeten gewoon maar afwachten.' Hij speelde een beetje met zijn mes, en keek toen weer op. 'Kun jij het eigenlijk een beetje vinden met Amèlie?' Vroeg hij haar geïnteresseerd.

'Ja, ze is echt een heel erg aardige meid.' Zei ze en glimlachte naar hem. 'Het is wel eens leuk om met een ouder meisje te spelen dan met uw andere dochter.'

Hij glimlachte. 'Mooi dat jullie het met elkaar kunnen vinden.' Hij keek haar aan. Ja, hij beschouwde haar echt als dochter en het was fijn als zijn dochters goed met elkaar konden opschieten.

Mabel bekeek het houtsnijwerk en hield haar jojo erlangs om in te schatten hoe ze het erop moest zetten.

Antonius keek hoe ze bezig was. Ja, Armand en Mabel, dat zag hij wel zitten. Maar als ouder had je het niet altijd voor het zeggen.

Mabel zette het mes in het hout en begon heel rustig het patroon na te maken.

Antonius keek toe en verbeterde haar af en toe.

Mabel volgde zijn instructies goed en beet onbewust zacht op haar tong. Het ging voor haar gevoel redelijk goed.

Antonius staarde een beetje voor zich uit. Hij was nu 35 jaar, dus over een jaar of 15 was zijn leven al voorbij en hij had het gevoel of zijn leven niet meer belangrijk was, hij moest ervoor zorgen dat zijn kinderen een gelukkig leven hadden en wat Amèlie betreft was hij er nog niet echt in geslaagd. Hij zuchtte, stiekem wilde hij dat Mabel en Armand zouden trouwen en kinderen krijgen. Ze waren er bijna klaar voor

Mabel ging rustig door en bekeek het resultaat glimlachend. Ze pakte het touw en bevestigde het aan de jojo door het met het mes in het hout te duwen. Ze ging staan en probeerde hem met succes uit.

Antonius glimlachte. 'Voor wie is hij?' Vroeg hij toen hij het speelgoed bekeek.

'Voor Joseph of voor de tweeling. Ligt eraan wie het wil hebben.' Zei ze en rolde hem op.

Antonius stond op en klopte zijn broek af. 'Waarschijnlijk gaan ze erom vechten.' Zei hij grijnzend.

'Ja, maar daar vonden we wel wat op.' Zei ze en glimlachte naar de boerderij.

'Daar vertrouw ik dan maar op.' Zei Antonius met een knipoog en hij liep weer terug naar het land, waar hij aan het werk was.

Mabel dacht even na, maar besloot om er gewoon een spelletje om te doen.