Het meer

Het was een frisse morgen, en Jayden hield haar dienstmeiden jas stevig tegen haar lijf gedrukt. Nouja, een jas kon je het niet noemen. Ze hadden allemaal een lap stof gekregen om een jas van te maken en aangezien ze niet de beste was in naaien, was het nog steeds meer een lap stof. Maar het beschermde haar ten minste een beetje tegen de kou.

Benjamin was nog in het kasteel, hij hielp de kokkin met het grote feestmaal wat voorbereid moest worden. Amèlie was al een hele tijd geleden vertrokken, en toen was het snel gegaan. Petram was dood gegaan en Benjamin werd nog steeds misselijk als hij er aan dacht dat Elliot nu de baas was. Elliot was Amèlie toen achterna gereisd en zijn vader hield nu tijdelijk de touwtjes in handen. Er was al een post bode geweest met het nieuws dat Elliot Amèlie ten huwelijk had gevraagd, dat ze ja had gezegd en haar familie ook. Domme boeren…. Maar goed, Elliot en Amèlie kwamen terug en het kasteel was nu al bezig met het enorme feest wat gegeven zou worden.

Voorzichtig stond Jayden aan de oever, en ze keek over het meer. Vrij zijn, weg van hier, het leek haar geweldig. Sinds Benjamin haar het idee had verteld keek ze vaker naar de overkant. Wat zou daar zijn? Ze betwijfelde of het wel door kon gaan, maar toch had het haar nieuwsgierigheid gewekt.

Benjamin maakte een paar pannen schoon die al een tijdje geen onderhoud meer hadden gehad. Plotseling tikte de kokkin op zijn schouder. Verbaasd keek hij om. ‘Heeft je vriendinnetje nu pauze?’ Vroeg de kokkin glimlachend. ‘Ehh, ja?’ Vroeg hij, en hij fronste zijn wenkbrauwen. Wat moest ze nu weer? ‘Dan mag je wel even gaan, het lukt wel zo.’ Zei de kokkin met een knipoog. ‘Oh, eh, bedankt.’ Stamelde Benjamin en hij grijnsde. ‘Ga nu maar, voor ik me bedenk.’ Zei ze streng en ze duwde hem de keuken uit.

Jayden spreidde haar armen uit en sloot haar ogen. Heerlijk was dit, met dit windje. Was ze maar een vogel. Dan vloog ze zo weg, dan was ze vrij. Heerlijk leek haar dat.
Ze keek nog eens naar de overkant. Wat was daar eigenlijk? Kon ze het maar beter zien.

Fluitend liep Benjamin door de hal. Dit was nog eens een gelukje. Mocht hij gewoon weg, terwijl hij normaal gesproken vandaag helemaal geen vrij zou hebben. Eenmaal buiten sloeg hij zijn schort snel over zijn schouders. Het was niet heel koud, maar de wind was ijzig. Toch wist hij zeker dat Jayden buiten haar pauze doorbracht

Jayden zocht even beschutting bij een boom en toen kreeg ze een idee. Ze zocht eerst een goede boom uit en pakte toen een tak vast. Even haalde ze diep adem en toen trok ze zich op. Haar voeten vonden al snel grip op een andere tak en behendig klom ze in de boom. Ze hees zich op een tak die een beetje over het water heen hing en keek in de verte. Ze herkende een dorpje en er verscheen een glimlach op haar lippen.

Benjamin wist dat ze of bij de steiger, of ergens anders langs het meer moest zitten dus begon hij maar aan het begin en hij volgde de oever die er langs liep. Het was makkelijk haar te volgen, want er stonden kleine afdrukken van voetjes in de modder. Hij kende maar één meisje met zulke kleine voeten. Dat moest wel Jayden zijn.

Ze trok zich nog wat verder op de tak en probeerde rechtop te zitten. Dat lukte en ze grijnsde. Wat een prachtig uitzicht, en wat verlangde ze nu daar heen te gaan, als een vogel of een veertje die meewaait in de wind. Op dat moment trok er een harde rukwind op en Jayden werd verrast.

Benjamin tuurde in de verte. Hij herkende de stof van haar jas, het leek of het vastzat in een boom. Hij begon harder te lopen om eerder bij haar te zijn. ‘Jayden!’ Riep hij alvast. Maar het was onmogelijk hem te horen van zo ver, met de harde wind die de andere kant op blies.

De wind blies in haar jas als een zeil en ze waaide letterlijk van de tak af. Een eind verder kwam ze met een plons in het water terecht. Jayden voelde haar jas zwaar worden en het trok haar mee naar beneden, maar ze was te verrast om paniekerig te worden.

Benjamin kwam snel dichterbij en hij zocht haar gestalte. Nergens zag hij haar. Zijn blik vloog over de oever, en toen zag hij haar. Nouja, eerder haar jas die op het meer droof, en een paar plukken donkerbruin krullend haar. Hij begon te rennen. ‘Jayden!’ Riep hij. Maar de jas droof in tegenovergestelde richting, en de stroming was

Haar naam drong wazig tot haar door. Wie riep haar daar? Opeens begon het tot haar door te dringen en paniekerig maaide ze met haar armen in het rond. ‘Benjamin, help me!’ Piepte ze, maar haar longen vulden zich toen vol water.

Toen Benjamin bij haar kwam was ze al akelig ver weg. Zonder na te denken dook hij haar achterna. Het water in het meer was troebel en hij moest boven komen om haar te zien. Verwoed keek hij om zich heen en zwom toen in de richting waar ze heen dreef.

Jayden verdween al snel weer onder water, en ze kneep haar ogen dicht. Verdronk ze nu? Vroeg ze zich af. Langzaam ontspanden al haar spieren en herinneringen flitsten door haar hoofd, maar allemaal door elkaar.

Al snel was Benjamin Jayden kwijt, maar toch zwom hij door in de richting die volgens hem goed moest zijn. Zijn spieren deden vreselijk zeer, maar hij bleef door zwemmen. Na een uur kwam hij weer aan bij een stuk oever. Hij hees zich op het droge en tuurde voor zich uit, maar hij zag haar niet.

Op een gegeven moment zag ze een heel fel licht. Ze moest haar ogen dichtknijpen om niet verblind te horen. ‘Open je ogen, Jayden.’ Hoorde ze opeens. Ze opende haar ogen en zag Benjamin. Ze was vervuld van blijdschap. ‘Benjamin! Mijn held!’ Zei ze opgelucht en ze verdween in zijn armen. Opgelucht knuffelde ze hem. ‘Ik houd van je. Altijd.’ Toen werd alles zwart en was er niets meer.

Benjamin liet zich vallen op de grond. Jayden, nee. Dit kon niet waar zijn, hij kon het niet geloven. Zijn belofte… ze zouden altijd bij elkaar blijven, dat had hij gezegd. Afscheid…. Het maalde door zijn hoofd. Afscheid van het leven. ‘NEE!’ Schreeuwde hij. Maar niemand hoorde hem. ‘Jayden kom terug… ik houd van jou, van jou alleen.’ Tranen stroomden over zijn wangen. Leeg, zo voelde hij zich. Het allerbelangrijkste in zijn leven was plotseling verdwenen. ‘Ik houd van je.’ Jammerde hij. ‘Altijd.’

Op mijn kleine sandaaltjes lipe ik langs de waterrand met mijn blik omhoog. Ik had niets meer te doen want mijn vader hoefde alleen nog maar de koeien te eten te geven. Het was best een goed leven als dochter van een koninklijke voedselleverancier. Ineens zag ik iemand op de grond liggen en ik rende er naar toe. 'Mijn heer!' riep ik en ik tilde mijn rok op om sneller te rennen.

In zijn waas van tranen zag Benjamin een meisje op hem aflopen. Het was zo wazig dat hij niet goed kon zien wie het was, maar toen ze dichterbij kwam zag hij het bruine haar, maar dan opgestoken, en de lieve sproetjes van Jayden. 'Jayden?' Vroeg hij verward. Was ze terug? Was het allemaal niet echt? Een glimlach viel op zijn lippen.

Ik hurkte bij hem neer en zag hoe nat hij was en voelde kort zijn huid. Hij was super koud en ik keek hem bezorgd aan. 'Nee, dat ben ik niet, kom, je bent koud. Wat doe je hier?' Ik bleef gehurkt bij hem zitten en keek naar de dromerige gliomlach om zijn lippen. 'Kom, je moet met me mee naar binnen voordat je ziek wordt,' zei ik nu en ik stond op en stak mijn handen naar hem uit.

Met een klap kwam Benjamin terug in de werkelijkheid. Zijn glimlach verdween en hij wreef in zijn ogen. Het was Jayden niet. Ze was echt dood. 'Wat kan jou het schelen of ik ziek wordt?' Snauwde hij en hij stond zonder haar hulp op. Wiebelend op zijn benen keek hij haar aan. Ze leek zo op Jayden...

Een beetje vertwijfeld bleef ik staan en ik hield mijn hoofd lichterlijk scheef terwijl ik nadacht. 'Nou, ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ik jou hier liet zitten terwijl je zo nat en verkleumd bent,' zei ik hem en ik haalde de doek van mijn schouders en hield hem naar hem op. 'Doe deze anders vast om. Waar kom je vandaan? Moet ik je thuis brengen?'

'Ik heb het niet koud.' Mompelde hij. Dat was waar, hij voelde geen kou of vermoeidheid op dit moment. Enkel pijn. 'Laat me met rust. Ik werk hier al mijn hele leven, ik heb geen thuis. Je kunt niets voor me doen.' Zijn stem trilde. Hij kon het even niet meer bevatten. Wat deed ze hier, Hoe kon Jayden zomaar weg zijn, weggaan zonder hem?