Torenkamer 1

Hij haalde adem en slofte terug naar zijn stoel. 'Wat wil je van me.' Vroeg hij afwezig.

'Ik wil je behoeden voo alle domme acties die je in deze staat kan doen.'

Hij stond met een ruk op. 'Dat hoeft niet.' Zei hij kortweg. 'Er zijn geen dingen die ik verkeerd kan doen.' Hij liep weer naar de deur.

'Er zijn veel dingen die je fout kan doen. Er zijn mensen doe om je geven. Je leven is nog maar net begonnen en iedereen maakt zich zorgen om je.'

Er horen geen mensen te zijn die om me geven.' Mompelde hij. 'Bovendien zit ik al op de helft van mijn geschatte levensverwachting.' Hij pakte de deurknop en deed langzaam de deur open.

'Ik zal Amelie en dat meisje geen pijn doen, maar jij mag ze ook geen pijn doen door er niet voor hun te zijn.'

Benjamin schudde afwezig zijn hoofd. 'Nee, nee, het is beter als ze me nooit meer zien.' Zei hij wazig.

Elliot keek hem serieus aan en schudde zijn hoofd. 'Je doet jezelf alleen maar meer pijn.' Hij pakte zijn pols vast en zei recht in zijn gezicht. 'Dat kun je hun niet aandoen.'

'En dat zeg jij.' Sputterde hij tegen. 'Nee, wat ik denk is dat jij hetzelfde moet gaan doen als ik. Ze zijn beter af zonder, serieus.' Hij trok zijn hand los. 'Meer pijn kan niet, Varlow. Het is genoeg geweest.'

Elliot zijn gezicht veranderde van een serieuze blik naar een woedende kop. 'Mensen kennen mij zo, maar jij hoort er voor hun te zijn. Niemand is beter af zonder jou Benjamin.' Zei hij en hielf zijn hand op. 'Dit wou Jayden niet nee, maar ze wou ook niet dat je iedereen in de steek liet.'

'Houd je erbuiten.' Snauwde hij. 'Maar jij je zin, ik zal bij de begrafenis... eh, trouwerij zijn.' Hij liep de kamer uit en knalde de deur achter zich dicht.

Elliot keek hem woedend naar de deur en gooide hem open, maar hij wist gewoon niet meer wat hij hem moest zeggen.

Benjamin keek over zijn schouder en keek woedend aan, toen liep hij in een snel tempo weg. Hij hoopte dat niemand hem tegen zou houden.