Privé eetkamer

Benjamin knikte. 'Het maakt hun wel zwak, Demian met zijn god en Elliot met zijn Karma. Ze denken dat als hun iets overkomt óf het voorbestemd is, bij Elliot of dat god het heeft besloten, bij Demian.' Hij grijnsde. 'Mijn ouders geloofden ook volgens mijn oom. Vandaar mijn naam. Maar dat ik van die geloven af ben is het enige voordeel van opgroeien bij de verzetstrijders.'

'Ik geloof niet in God, mijn hele familie niet. Demain overdrijft met zijn geloof. Ik heb gehoord dat Elliot helemaal niet gelovig is. Maar ik wil nog steeds weten waar je vandaan komt. En voor wie je werkt.'

'Ik denk het zelfde voor jou. De verzetstrijders.' Zei hij luchtig. Die zinnen zeiden voor iemand die er ook bij werkte heel veel, voor iemand die er niet voor werkte niets en dat maakte ook het verschil of hij haar kon vertrouwen.

'Ik ben wel een verzetstrijder maar ik ben hier met 3 andere mannen. Wij zijn de enige uit ons gebied die hier zijn. Dus, waar kom je vandaan?' vraag ik serieus.

Benjamin fronste zijn wenkbrauwen. 'Dan sta je dus niet aan mijn kant. Waarom zeg je dat? Denk je echt dat je er dan 'bij hoort', met dat kleutergroepje van je?' Zei hij spottend. Hij was geïrriteerd, omdat hij zo dom was geweest haar in vertrouwen te nemen.

'WAT?' zeg ik. 'Ik zeg alleen dat ik een spion ben, een verzetstrijder. Er zijn maar twee kanten: die van lord Petram en die van degene die tegen hem zijn. Ga mij nou niet zeggen dat ik met mijn zogenaamde "kleutergroepje" geen bedreiging voor hem ben. Je weet niet eens tegen wie je wie je het hebt!' Ik werd zo kwaad dat ik begon te schreeuwen. Hoe kon hij!

Benjamin schudde zijn hoofd. 'Denk je echt dat je met zo weinig kans maakt?' Vroeg hij spottend.

'Niet in vechten, maar wij weten veel en dat is het enige wat onze aanvoerder wil, en je weet half niet hoeveel mensen hij hiernaar toe kan sturen, spionnen of ridders die het kasteel veroveren en platbranden. Alles wat ik hoef te doen is een bericht te sturen. En wat zijn jullie GROOTSE plannen, als ik vragen mag?'

'Denk je echt dat ik dat aan jou ga vertellen?' Vroeg hij argwanend en hij stond op. 'Nou, bedankt voor de info en ik heb blij dat ik me een beetje voor den domme heb gehouden.' Zei hij grijnzend, toen hij het karretje weer pakte.

'Insgelijks,' zeg ik grijnzend. 'Ik hoop dat we elkaar weer snel zien.' Ik zwaai naar hem.

Benjamin liep weg.