Riviertje

'Nee, helemaal vergeten, maar nu verzoek ik u dringend mij los te laten' zei ze nog steeds wanhopig en ze probeerde hem te slaan.

Elliot pakte haar wa strakker vast en drukte haar tegen een boom. 'Of je wilt het je niet meer herinneren.' Zei hij grijnzend en pakte snel zijn mes uit zijn schoen.

'Dat ook' zei ze zacht en ze liet zich slap tegen de boom hangen, maar toen ze het mes zag stond ze weer recht 'Leg dat mes weg, meneer, alstublieft' zei ze snel.

Elliot grijnsde en drukte haar nog wat harder tegen de boom. 'Je kent de consequenties van onbeleefdheid.'

Jayden kreunde even en probeerde hem te schoppen of te slaan, het mes verder bij haar weg te krijgen 'Laat me gaan' schreeuwde ze nu.

Elliot ontweek het een beetje, maar drukte haar toch maar op haar buik tegen de grond. 'Je verdient je straf.' Zei hij lachend en draaide een arm achter haar rug om.

De knappere jongens waren meestal de vervelendste en dat werd hier dna maar weer eens duidelijk. 'AAAAAAH, laat me gaan!' gilde ze en ze voelde haar arm omdraaien.

Hij zette het mes op de rug van haar hand en zette er een E en een V door elkaar op. 'Een kijken hoeveel je kan hebben.'

Jayden voelde hoe de pijn zich in haar lichaam verspreide en het verdeelde en ze gaf geen kik. Ze zou er misschien sneller vanaf zijn als ze niks zou doen. Ze hield haar kaken stevig op elkaar gedrukt en kreunde bijna onhoorbaar.

Hij zette het mes in de binnenkant van haar hand en maakte behendig een oog. Rustig Liet hij haar los en grijnsde. 'Laat dit een waarschuwing voor je zijn.'

Jayden liet het gebeuren en grijnsde half 'Was dat alles?' zei ze spottend en ze stond boos op. Ze trok haar eigen mes nu en haalde naar hem uit.

Elliot sprong naar achter en keek haar boos aan. 'En ik wou je nog wel sparen.' Zei hij spottend en haalde ook naar haar uit.

Jayden ontweek het behendig en rolde over de grond en trapte hem onderuit tegen zijn knieën. 'Leuk voor je dat je me wilde sparen heer Varlow, maar je maakt jezelf niet al te geliefd zo' zei ze boos.

Elliot viel op de grond en liet zijn mes vallen. Hij stond snel weer op en stapte een stukje achteruit. 'Ik hoef niet geliefd te zijn onder jullie uitschot.'

'Jullie zouden niks kunnen zonder ons' zei ze lachend en ze sprong achteruit, wachtend op wat hij zou doen. 'Jullie was, jullie taakjes, alles van dat doen wij en alleen maar omdat jullie zo lui zijn' zei ze venijnig, ja oke dit mocht niet, maar niks van dit alles mocht. Het klopte gewoon niet.

'God gaf jullie deze macht niet. Jullie verdienen het ook helemaal niet. Het beste is als jij met je hele familie vertrekt, of nog beter sterft.' Schreeuwde hij en ging in gevechtshouding staan.

'Ik met mijn hele familie vertrekken? Man je weet niks over ons' schreeuwde ze. Ze rende op hem af en duwde hem het water in waarna ze wegrende, oke ze had geen goede band met haar familie, maar dit hoefde dan ook weer niet.

Elliot viel achterover in het water en toen hij er weer uitkwam was ze al weg. Hij ging op de rand liggen en keek naar de lucht. Wat waren die bediende voor een kinderen.