Watergrot

Nog steeds boos zat Benjamin op één van de stenen voor de watergrot, en hij gooide stenen in het water.

Jayden slenterde wat door het bos, ze hoopte nog steeds dat alles een grap was. Ze moest maar eens wat gaan jagen ofzo, maar ze had er de puf niet voor. Rustig liep ze door het bos, maar bleef even achter een boom staan toen ze Benjamin stenen naar het water zag gooien. Hij zag er niet al te blij uit. Ze haalde diep adem en liep toch maar naar hem toe. 'He' zei ze zacht en moedeloos.

Benjamin stopte abrupt toen hij Jayden hoorde en hij draaide zich om. 'Wat is hier aan de hand.' Zei hij terwijl hij haar foor elkaar schudde. 'Hoezo ga je trouwen met die adellijke kwast.' Het kwam er nogal verwijtend uit.

Jayden schrok zich rot 'Wat? Ik weet niet waarom!' zei ze terwijl ze door elkaar geschud werd. 'Ik weet niet wat er aan de hand is, ik weet alleen dat ik, dat ik het vreemd vind en nog steeds denk dat iemand een grap met me uithaald' vervolgde ze. Ze pakte zijn armen vast en probeerde hem te laten stoppen met schudden.

Benjamin liet haar weer los. Hij merkte nu pas hoeveel het met hem deed. Zouden Elliot en de smid toch gelijk hebben? Nee, dat kon niet want het waren gevaarlijke verraders. Maar die kwast was nog veel erger.
Hij keek haar aan. Zijn ogen waren rood van woede en stiekem ook van verdriet. 'Ik moet er iets aan doen. Ik moet hem tegenhouden. Je mag niet met die kwast trouwen.' Zei hij schor.

Jayden schrok van zijn stem en van de blik in zijn ogen 'Benjamin, wat is er? Nee wacht maar even' vroeg ze een beetje verbaasd, waarom wou iedereen voorkomen dat ze met Demian ging trouwen, oke ze wou het zelf ook niet echt, maar eerst Sindolf, dan Elliot die helemaal wit wegtrok en nu Benjamin. Ze sloeg haar armen om hem heen en wreef hem troostend over zijn rug. 'Zeg me gewoon wat je wlt zeggen oke' fluisterde ze in zijn oor.

Waarom was het zo verdomd fijn en vertrouwd bij Jayden, vroeg Benjamin zich af. 'Nou..' Begon hij. 'Ik ben bang dat als ik jou kwijtraak mezelf ook kwijtraak.' Gaf hij toe. Hij voelde zich eigenlijk helemaal niet prettig. Zo afhankelijk, zo veel emoties.

'Shht, je raakt me niet kwijt en je raakt jezelf al helemaal niet kwijt. Ik ken je als een jongen die slim en handig is, die overal wel weer uit komt en zichzelf goed kan beschermen' zei ze rustig. Eigenlijk geloofde ze niet dat ze nog onder die bruiloft uit zou kunnen komen, maar ze moest en zou haar vriendschap met Benjamin behouden. Ze kon altijd zichzelf bij hem zijn, wat er ook was. Ze liet hem niet los en legde haar hoofd tegen zijn schouder terwijl ze haar armen om hem heen geslagen hield en hem nog steeds troostend over zijn rug wreef.

'Hieruit dus niet.' Zei Benjamin. Zijn ogen waren inmiddels vochtig. Als het hierom gaat ben ik een emotioneel wrak.' Zei zette afkeurend een stap uit haar richting. 'Jij verdient mij helemaal niet. Ik ben een vuile lafaard.' Hij ging weer op een steen zitten en ging door met stenen gooien.

Jayden kreeg hierdoor zelf ook tranen in haar ogen 'Maar Benjamin...' zei ze geschrokken en verdrietig. 'Praat niet zo over jezelf' dwong ze hem en ze ging voorzichtig naast hem zitten. 'je bent geen emotioneel wrak, echt niet, ik snap niet waar je dat vandaan haalt' zei ze zeker.

'Omdat ik het bén.' Zei hij stellig. 'Zie mij dan. Ik jank om een meisje.' De afkeuring was duidelijk in zijn stem te horen. Hij leunde een beetje tegen haar aan en pulkte aan haar strikje.

Jayden zuchte even 'Misschien heb je gelijk, maar ik vind niet dat dat een reden is om jezelf te haten... Je hebt me altijd beschermd voor alles en nog steeds alleen kunnen we niks maken tegenover die Demian dat weet je, en je gaat hem niet doden want dan ga jij zoiezo dood, daar moet ik niet aan denken' probeerde ze. Hij mocht niet in zo'n depressiie terecht komen. Jayden glimlachte even kort toen ze hem aan haar strikje voelde pulken en tegen haar aankwam. Eigenlijk mocht ze hier niet zijn, bij hem, maar dat maakte haar niet uit. Ze vond het fijn als hij bij haar was.

Toen haar strikje uit was en uit haar haar viel begon Benjamin weer te praten. 'Ik kan niet leven als jij zijn vrouw bent. Ik ga ervoor zorgen dat het niet hoeft. Dat beloof ik. Ik zie wel of hij daarvoor dood moet maar ik zorg er wel voor dat ik niet in de problemen kom. Ik ga sowieso even naar Smidje toe.' Suste hij haar. Hij moest sterk zijn, voor haar. Het leek wel of alle muren die in de loop van de jaren door hem waren gebouwd in een keer weg waren gevlogen en zijn echte, laffe ik naar boven kwam.

Jayden grijnsde 'Zo ken ik je weer' zei ze blij en ze keek hem even aan. Haar haar was langs haar gezicht gevallen en het witte lintje lag half in de modder, maar dat maakte niet uit. 'Je bent de beste Benjamin, echt waar' zei ze liefjes en ze leunde wat meer tegen hem aan.

Voor deze ene keer vond Benjamin het niet erg dat ze zo dichterbij kwam. Hij hield haar zelfs vast, sloeg met beide armen om haar heen. 'Gelukkig' Zuchte hij. 'Ik had gehoord dat Sindolf ook in alle staten was. Ik zal mijn vooroordeel maar tegen hem voor een keer moeten vergeten, want dit is belangrijker.' Zei hij, op een serieuze toon.

Jayden glimlachte, dit was de eerste keer dat hij het echt toestond en dat deed haar wel goed. 'Ja, Sindolf dreigde Elliot te vermoorden en daarna wou hij weer met hem samenwerken... maar ik snapte het niet, ik dacht dat het een grap was maar helaas..' zei ze kalm. Ze glimachte om zijn sirieuze toon en keek hem even aan 'Pff en toch snap ik het niet, ik ben maar een bediende' zei ze daarna nog zuchtend 'Maar laten we samen iets gaan doen, gewoon om de rest even te vergeten, heel eventjes maar' vroeg ze.

Benjamin moest lachen. 'Op Elliot? Volgens mij had hij nog niet helemaal in de gaten wat er precies aan de hand was.' Hij grijnsde en stond op. 'Is goed, voordat het drama begint.' Zuchtte hij. Niet nadenken hoe gij Demain kon vermoorden wad misschien wel beter.

Jayden grijnsde en stond ook op. 'Hm, wat zullen we eens doen.. Laten we de grot gewoon in gaan' zei ze met een halve grijns op haar gezicht.

Benjamin keek haar met pretoogjes aan.'Komt u maar even, schone dame.' Zei hij op een adellijk accent en hij duwde haar op zijn schoot zodat hij haar schoenen uit kon doen.

Jayden schoot meteen in de lach en tikte hem even tegen zijn neus 'Nou dank u mijn heer, mijn schoenen, jurk en sieraden kunnen ook echt absoluut niet nat worden' zei ze kakkerig en ze wachte even tot haar schoenen uit waren. Ze draaide haar rug even naar hem toe zodat hij de knoopjes los zou kunnen maken.

Toen haar schoenen uit waren en netjes langs de kant stonden stond hij weer op om zijn eigen schoenen en sokken even uit te doen. Zijn broek stroopte hij op en hij keek niet-begrijpend naar de knoopjes. 'Kom mee, jonkvrouwe.' Zei hij en hij akte haar hand. Voorzichtig liet hij foor het koude water.

Ze zuchte even en lachte, gelukkig maar had hij niks met dat Adelijke leven te maken en was hij nog gewoon zoals hij was. Ze zou wel zeggen dat ze in het water gevallen was. Ze liep hem achterna het eigenlijk een beetje te koude water in, maar dat maakte haar niet uit. 'Ik heb altijd al eens willen weten wat er nou eigenlijk IN de grot zit' zei ze vrolijk en ze voelde de jurk zwaar worden, helaas. Ze hield zich even aan Benjamin vast maar liep daarna zelf verder, alsof ze een kindje was dat net had geleerd dat je ook zelf kon lopen zonder je moeder vast te houden.

Bejamin glimlachte. 'Het is heel mooi hoor. En je kunt best ver komen, het is erg lang ondiep.' Hij gleed met zijn hand langs de muren van de grot. 'Als klein jongetje kwam ik hier heel vaak, hier kon niemand me vinden als ik weer eens eten had gejat' Vertelde hij.

Jayden glimlachte 'Dus je was vroeger al een dief' zei ze hem plagend. Ze liep achter hem aan , haar jurk meeslepend door het water. Ze duwde via de wanden van de grot, zichzelf verder naar binnen.