Meditatieruimte

Demian zat midden in de kamer in de kleermakers zit en maakte zijn hoofd leeg. 'Alles is gelukt en spoedig zal ik mijn vader kunnen vervangen.' Mompelde hij bijna onverstaanbaar. 'Zonder uw hulp had ik dit niet kunnen doen.' Hij sprak tot god. Zijn geloof. Zijn steun en toeverlaat. Zijn redder in nood. Zijn alles. Hij maakte zijn leven en Demian bedankte hem daarvoor.

Ik loop de meditatiekamer in. Daar zie ik Demain zitten. Ik heb nooit met hem gesproken, en hij kent mij ook niet. Ik weet alleen dat met Jayden gaat trouwen. Ik stoor hem tijdens zijn meditatie. 'Het spijt me! Ik wist niet dat u daar binnen zat,' zeg ik verontschuldigd.

Demian schrok zich dood en ging snel rechtop staan. 'Uhm.' Zei hij geschrokken en keek haar onderzoekend aan. 'Maakt niet uit.' Had ze hier al langer gestaan, of stond ze hier net? Heeft ze alles gehoord wat hij zei? Zijn ademhaling werd weer wat rustig en hij ontspande. Snel ging hij weer zitten en keek haar nog even aan. 'U heb ik hier nog nooit gezien.'

'Ik ben Elizabeth Thompson. Ik woon hier al sinds mijn 15e omdat mijn ouders me hebben verstoten. De lord heeft me goed opgevangen. Ik heb u wel gezien, maar nog nooit gesproken,' zeg ik beleefd. Ik hoop dat hij niet erg geschrokken is. Ik sta er een beetje ongemakkelijk bij.

Demian keek haar nog steeds onderzoekend aan. 'Volgens mij heb ik u wel eens gezien, maar het is me van ontschoten.' Zei hij en sloot zijn ogen weer. Was god soms niet tevreden met zijn daden dat zij ineens binnenkwam? Dit moest hij toch doen, hij had alles gedaan zoals het werkte.

'Ik hoorde over uw huwelijk met Jayden Rose. Hoe heeft u haar ontmoet?' vraag ik beleefd. Ik weet niet of hij blij is met mijn bezoek maar dat boeit me niet. Ik ga op het bankje zitten en pak wat thee die op het tafeltje staat.

Demian bleef rustig zitten en zei neutraal. 'Ze bediende me en ze viel gewoon op tussen als die mensen.' Er moest een rede zijn dat ze nu, precies nu binnenkwam. Was het een straf, een teken of een beloning. Hij wist het niet. IN zijn hoofd gingen zijn gebeden voor antwoorden door. Hij moest weten wat er aan de hand was.

'Ja, ze valt op. En ze kan aardig goed paardrijden.' Ik stop met praten omdat ik zie dat hij diep aan het nadenken is. Ik ben wel nieuwsgierig waarover hij denkt, maar ik houd mijn mond maar. Ik neem wat van mijn thee.

Demian kwam er gewoon niet achter en stond geïrriteerd op. 'Ja, ze is perfect in elk opzicht.' Hij glimlachte erbij alsof er niks aan de hand was en liet zich achterover in bruggetje vallen.

Als ik u tot last ben moet u het gewoon zeggen, want dan ga ik wel weg,' zeg ik beleefd. Ik snap eigenlijk niet waarom hij opeens verliefd is geworden op Jayden, terwijl hij haar eerst niet echt kende. Apart.

'U bent niet tot last.' Zei hij en bleef zo even staan. Yoga werkte echt ontspannend.

'Doet al lang aan Yoga en meditatie?' vraag ik. Ik heb het wel eens willen proberen, mediteren,maar ik had er niet echt geduld voor. Yoga doe ik soms, maar ook zelden.

'Vroeger deed ik het heel vaak, nu wat minder.' rustig liet hij zichzelf op zijn rug zakken en ging weet normaal zotten.

'Ooit heb ik het ook gedaan, maar de laatste tijd heb ik andere dingen aan het hoofd.' dan valt het gesprek even stil. Ik weet niet wat ik moet zeggen en ik voel me ongemakkelijk, alsof ik door hem niet welkom is.

'Je weet niet wat je mist.' Zei hij en keek haar onderzoekend aan. Nog steeds pijnzend over waarom god haar had gestuurd.

Ik voel me ongemakkelijk. Op de manier waarop hij naar me kijkt wordt ik onzeker. Ik loop naar het kastje toe en pak twee kaarsen. Ik leg ze bij een beeldje neer, steek ze aan en maak een teken. Zucht. Het was bedoelt voor een meisje, adel, die twee jaar geleden vermoord is door een beruchte moordenaar. Haar lichaam is gevonden en verbrand. Toen ik hoorde dat ze was vermoord heb ik me drie dagen opgesloten op mijn kamer. Zij was degene die het leven hier leuk maakte. Zodnder haar voel ik me niet thuis in het kasteel. Iedereen doet wel aardig maar echte mensen die mijn vriendinnen zijn of die ik erg mag zijn er niet. Het beeldje was in haar bezit en hier neergezet als herdenking. Ik schiet een beetje vol. Ik mis haar zo. Ik merk niet meer dat demain hier nog is.

Demian volgde haar bewegingen. Rustig stond hij op en ging bij haar staan. Hij wreef haar zacht over haar rug en keek naar de grond. Hij wist niet voor wie, waarom of of het wel voor iemand was. Alleen ze leek er veel verdriet van te hebben.

Ik veeg wat tranen weg. Ookal is het twee jaar geleden, ik ben nog steeds verdrietig. Ik voel Demains arm over mijn rug. Het geeft mee een rustgevend gevoel. Ik kijk nog even naar het beeldje en sta dan op. 'Dankjewel,' zeg ik moeilijk.

'Het komt allemaal goed. God heeft voor ieder een plek daarboven.' Zei hij en keek haar neutraal aan.

'Bent u een christen?' vraag ik. Zelf was ik natuurlijk Italiaans, wat niemand wist. Ik geloofde eigenlijk niet in god. Ik wist niet war je er mee moest. Ik heb altijd geloofd in de magie van de mensen, wat heel raar klinkt.

'Ja, natuurlijk. Er bestaat geen ander geloof. Allemaal neppers als je het mij vraagt. God is mijn enige richtpunt.' Zei hij en keek even naar het plafond. 'Het machtigste wezen in deze wereld. Gelooft u niet dan?'

Nu moet ik mezelf verdedigen. 'In mijn jeugd heb ik nooit iets over God gehoord Of gezien. Ik heb er nooit in geloofd omdat ik er nooit van gehoord had. Ik denk wel dat er iemand daar boven is maar ik zou niet weten wie.' Eigenlijk geloof ik helemaal niet in een God of iets wat daar op lijkt.

Demian keek haar ongelovig aan. Rustig liep hij hoofdschuddend achteruit. 'In dat geval is ons gesprek hier voorbij.' Snel draaide hij zichzelf om en liep weg.

'Wacht! Loop nou niet weg omdat mijn ouders mij nooit hebben gezegd dat God er is. Ik kan daar toch ook niks aan doen.' Ging het eindelijk een beetje goed. Ik heb bijna niemand in dit kasteel waar ik gewoon mee kan praten.