Bosrand

X

Mabel had geen keuze. Ze moest Armand wel even laten. Met werk had hij haar biet echt nodig en hij had geweigerd om haar mee te laten helpen. Met een mes zat ze tegen een boom aan een groot stuk hout te vormen tot een jojo. Van een jongen in het dorp had ze gehoord hoe het moest en ze wou er een maken voor de tweeling.

Antonius slofte met zware stappen over het gras, en klom over het hek. Hij was al snel bij Mabel en hij ging naast haar zitten. 'Ik wil even met je praten.' Zuchtte hij en hij keek naar zijn schoenen, die onder de modder zaten. Hij haalde er een blaadje af, die er tegen aan was geplakt.

Mabel keek hem glimlachend aan en begroette hem. 'Wat is er meneer?' Vroeg ze en legde het mes en hout weg. 'Kan ik u ergens mee helpen?'

'Luister.' Antonius keek haar aan en hij legde een hand op haar schouder. 'Ik zie je als mijn eigen dochter en ik denk dat ik je kan vertrouwen. Ik heb een onverdeelde mening nodig. Kan ik je vertrouwen?' Vroeg hij aan haar.

Mabel keek hem verbaasd aan en knikte. 'Natuurlijk kunt u me vertrouwen. Alles blijft tussen ons.' Ze glimlachte weer en keek hem afwachtend aan.

Antonius slikte even. 'Voor hoever weet je wat er met Amèlie is gebeurd? In het kasteel? Weet je dat ze met de troonopvolger gaat?' Vroeg hij maar eerst.

'Ik weet er niet veel van, maar dat wist ik.' Zei ze en probeerde te begrijpen waar hij naartoe wou.

Hij schraapte zijn keel. 'Nou, het zit zo. Amèlie heeft een relatie met een jongen van adel. Hij heeft niet echt een goede indruk achtergelaten op ons, en je weet denk ik van de ervaringen van Patricia. We zijn dus naar het kasteel gegaan en daar heeft die jongen vertelt dat...' Hij ging steeds zachter praten. 'Amèlie is verkracht. Iemand wilde de jongen pijn doen en zag Amèlie als slachtoffer. Ze is niet veilig daar, maar.... ze is erna in elkaar geslagen en heeft haar geheugen verloren. Ze weet nog wel dingen van het kasteel en is zo gek op de jongen dat je haar hart ziet breken als ze van hem verwijderd wordt.' Hij keek haar aan, tranen prikten in zijn ogen. De man die nooit huilde. 'Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil het beste voor haar, maar ik weet niet meer wat het beste is.'

Mabel keek hem verbaasd aan en keek snel naar de grond. 'U moet haar zelf laten kiezen. Ze is slim en ik begrijp dat u het niet vertrouwd, maar ga dan vaak langs als ze voor hem kiest.'

Antonius knikte, en hij staarde een beetje voor zich uit. 'Ik ben haar verloren.' Mompelde hij. 'Waarom heb ik haar naar het kasteel gestuurd? Ze gaat kapot. Ik zie haar voor mijn ogen kapot gaan en het doet me zo'n pijn dat Elliot de enige persoon is die haar kan helen.' Hij zuchtte.

Mabel schudde haar hoofd en pakte zijn hand. Ze probeerde zijn blik te vangen en zei toen. 'U bent haar niet kwijt. Ze is gewoon nog in de war. Als u niet wilt dat ze naar hem gaat, zorg dan dat ze hier wil blijven. Zorg dat ze hier veel plezier heeft en niet meer weg wil.'

'Bedankt. Ik zit een beetje in een dipje.' Hij lachte als een boer met kiespijn. 'Hoe zie jij je toekomst Mabel?'

Mabel keek naar de grond en zei zacht. 'Toekomst?' Welke toekomst, ze was alleen. Ze had alleen Armand. Dat was haar toekomst. Niks anders. Meer was ze dan ook niet. 'Ik denk niet graag vooruit. Ik leef in dit leven. Hier en nu.' Zei ze en trok haar knieën op.

Antonius glimlachte. 'Dat is goed. Wat een mooie jojo trouwens.' Hij knikte naar haar houtsnijwerk.

'Dank u.' Zei ze en pakte het ding op. 'Ik ga nog proberen om er een patroon in te kerven.'

Hij keek geïnteresseerd naar het houtsnijwerk, pakte zijn eigen mes en een stuk hout op de grond. Hij begon er verschillende patronen in te snijden. 'Jullie jongelui zijn nog veel te jong om te trouwen.' Zuchtte hij.

Mabel keek hem verbaasd aan rn schudde haar hoofd. 'U moet de situatie eens vanuit een ander zijn schoenen zien. Als u Armand of Amèlie was. Wat had u dan gewild.' Zei ze en keek geïnteresseerd naar zijn houtsnijwerk.

Antonius keek verbaasd op. 'Wat? Willen jullie trouwen? En jij zei dat je niet naar de toekomst keek.' Hij kreeg ern glimlach op zijn lippen. 'Wat vind je trouwens van dit patroon?' Hij liet het haar zien.

Mabel schudde haar hoofd. 'Ik denk ook niet aan de toekomst, maar u zij jullie. En ik dacht dat u daarbij ook Armand bedoelde.' Ze keek haar het patroon en knikte. 'Het is echt prachtig.'

Antonius gaf het aan haar. 'Hier, kun je het namaken. Ik bedoelde eigenlijk dat Amèlie pas 15 is, er is nog meer. Je kunt zo vroeg nog geen goede beslissingen maken.' Hij slikte even. 'Jessica was 14 toen ze met een adellijke ging.'

'Ze moet haar hart volgen.' Zei ze en pakte het dankbaar aan. 'U moet weten dat Amèlie niet Jessica is.'

'Amelie lijkt heel erg op Jessica, op die leeftijd. En het is niet de jongen, Elliot is een goede jongen, maar het is niet veilig daar. De jongen is zwak en heeft veel vijanden. Dit was pas een waarschuwing. Ze kan nu nog niet de beslissing maken. Maar ik heb weinig in te brengen.'

'Ze weet vast wel wat ze doet. Niet alle adel is slecht en als het echte liefde is, dan beschermd hij haar met zijn leven.'

Antonius keek haar wanhopig aan. 'Nee, misschien niet de adel zelf, maar ze is daar verkracht en in elkaar geslagen, haar bodyguard is vermoord. Het is daar niet veilig! Er zijn bovendien altijd vieze koningen die op bezoek komen naar buurtkastelen en..' Zijn adem stokte.