De moestuinen vlak voor de boerderij

'Zou dat kunnen? Maar ik weet niet of Patricia wel zo dicht bij de adel wil wonen, en of ze dat wel aankan.' Zei hij spijtig. Hij wreef over haar rug.

'Ook niet om... zodat we bij elkaar in de buurt kunnen blijven?; vroeg ik verdrietig. 'WIllen jullie dat niet? Als ik weg ben...' Ik zuchtte zachtjes en sloot mijn ogen. 'Ik wil jullie in de buurt hebben..'

'Amèlie, je moeder heeft een trauma.' Zei hij streng. 'Natuurlijk willen we bij je zijn, twijfel daar niet aan.' Mopperde hij. 'Je lijkt echt precies op je moeder, die twijfelt ook altijd aan iedereen. Ik weet niet of ik je wel los kan laten, nu je hier bent. Maar ik ben die jongen van je al te veel verschuldigd vrees ik, en het belangrijkste is dat jij gelukkig bent.' Hij trok haar stevig tegen zich aan.

Ik zei eventejs niets en liet zijn woorden tot me indringen. 'Maar..' Ik snapte het wel, maar ik wilde gewoon iedereen van wie ik hield dicht bij me hebben. 'Maar ik wil wel heir blijven, maar alleen met Elliot bij me en dat kan ook niet...' Ik keek op naar hem.'Hij... wordt koning.'

Antonius knikte. 'Dat weet ik.' Hij bleef haar vasthouden en wist verder niets te zeggen. Hij zei maar niet dat hij Elliot er niet echt geschikt voor vond, dat hij zich daar wel zorgen om maakte.

'Denk je... dat Elliot met iemand anders zou trouwen?' vroeg ik nu heel zachtjes. 'Als ik weg ben? En dat zij dan een koningin wordt? En dat Elliot me vergeet?' Ik vond het zo moeilijk te geloven dat hij echt helemaal voor mij ging. Ik was zo arm.

'Ik weet het niet. Ik heb geen idee van die jongen.' Zei Antonius eerlijk.

Ik knikte heel zachtjes en slikte een keertje. 'Hij zegt... Dat ik zijn koningin zal worden,' zei ik nu heel zachtjes. 'geloof je dat? Zie je het voor je?'

Antonius dacht even na. 'Nee. Als ik aan jou denk zie ik een knap boerenmeisje die sprekend op haar moeder lijkt. Maar ik moet wel aan meer dingen wennen.' Hij glimlachte flauwtjes.

Ik beet hard op mijn lip en sloot mijn ogen. 'Denk je... dat ik dat kan papa?' vroeg ik en ik hield hem nog steeds op zijn middel vast. Het was fijn zo bij je vader weg te kruipen.

'Ik denk dat je dat heel goed zou doen.' Zei Antonius. 'Maar dat zullen we vanzelf wel zien.'

Ik beet op mijn lip en keek op naar hem. 'Zeg je dat omdat je mijn vader bent of wat...?'

Antonius schudde zijn hoofd. 'Als ik dit allemaal zou zeggen om je gerust te stellen had ik die Elliot van je allang de hemel in geprezen. Ik ben eerlijk tegen je, en denk dat je het aankan. Je bent sterk. Misschien niet qua spierkracht, maar mentaal ben je echt sterk. Dat je hier ondanks alles nog staat bewijst dat.'

Ik knikte een beetje twijfelachtig, maar toen toch wat steviger. 'Misschien heb je gelijk,' zei ik en ik sloot mijn ogen en bleef dicht tegen hem aanzitten. 'En... Jij en Elliot moeten elkaar gewoon beter leren kennen denk ik,' mompelde ik zachtjes.

'Misschien..' Mompelde Antonius een beetje, en hij bleef haar knuffelen. Zijn dochter. Hij wilde haar nooit meer loslaten, maar ze was net een vogeltje. Licht, gevoelig en ze vloog zo weg.

'Wil je me vertellen over vroeger?' vroeg ik nu en ik blee fme aan hem vasthouden. Dan kon ik rustig worden en hij ook en groeiden we waarschijnlijk nog meer naar elkaar toe.

'Natuurlijk.' Antonius haalde even diep adem. 'Toen Ovo en Benno geboren werden was jij acht jaar. Je vond die twee baby's helemaal geweldig. Op een dag had je bedacht dat jij heel goed moeder kon zijn van de kleintjes. Ik hielp je een kar te maken en je liep elke dag trots rond met je kindjes.' Hij glimlachte. 'Het was zo'n grappig gezicht. Maar na een dag of twee had je alweer iets beters bedacht: Armand was je man. In die tijd hielp Armand al elke dag op de boerderij en jij kwam dus langs, met je kar, terwijl Armand aan het werk was. ''Armaaand, hier zijn je kinderen.'' Zei je dan. Armand vond het ook wel een grappig spel en hij bromde dan. ''Wat zijn ze lelijk, weg met die mormels!'' Jij was dan zo gekwetst dan je naar mij toe holde. ''Papa, papa! Armand is een hele stoute vader!'' Zei je dan. Ik vertelde je dan het ook moeilijk was net zo lief te zijn als mij. Dit prentte je goed in je hoofd. Vanaf die dag moest Armand van jou verplicht kijken als ik met de baby's bezig was. Armand keek dan altijd zo zuur, en hij probeerde altijd weg te lopen. Maar hij luisterde wel naar je, de bazin.' Hij glimlachte en zag het weer helemaal voor zich.

Ik kreeg een lach op mijn gezicht en ergens ver weg, kwam het me wel bekend voor. 'Werd hij een betere vader dan?' vroeg ik en ik dacht aan Armand en toen aan de tweeling. Ik had hun dus goed gekend en ze hadden me ook bekend voorgekomen, dat klopte wel. Ineens schoot het me te binnen en zag ik het wagentje voor me. 'Oh! Zat er een... een wit dekentje met bloemetjes in?' vroeg ik. 'Of... er was iets mee. Dat iemand die verwisselde omdat het niet jongensachtig was, maar dat ik hem er weer in legdE?'

'Hij werd een keurige vader.' Zei Antonius glimlachend. 'Ja, je wist precies hoe je het hem moest leren. Maar hij was wel eigenwijs hoor. Je hebt gelijk, dat dekentje haalde Armand er altijd uit als hij met de kar moest lopen. Hij vond het niet stoer. Maar dat dekentje had jij samen met Patricia gemaakt. Je vond het prachtig. We hebben het nog steeds, het ligt op de kamer van Ovo en Benno.'

'Echt?' vroeg ik helemaal opgewonden, blij dat ik zelf weer iets kon herinneren. 'Die wil ik straks eventjes zien,' ei ik en ik schoot toen zachtjes in de lach. 'Misschien meot ik het Elliot later ook wel leren,' zei ik hem en ik keek hem lachend aan.

Antonius glimlachte, maar een beetje flauw. 'Ja, dat zal je vast super doen.' Hij stond vlug op. 'Zal ik het laten zien? Dan moet ik daarna weer aan het werk.'

'Oh, ohja ntuurlijk,' zei ik en ik stond met moeite op. 'Ik ben niet snel hoor,' mompelde ik. Ik was nog maar net hier en lopen waes bijna onmogelijk, maar ik deed het toch.

'Zal ik je dragen?' Vroeg Antonius bezorgd. 'Hoe ik het vroeger altijd deed?'

Ik knikte heel zachtjes en wachtte af hoe dat dan precies was.

Antonius tilde haar eerst voorzichtig op en legde haar op zijn arm. Zijn andere arm sloeg hij erom heen zodat ze in een soort kommetje lag. 'Ligt het lekker?' Vroeg hij grijnzend. 'Als je naar bed ging droeg ik je altijd zo, dan kon je alvast beginnen met slapen.' Hij liep het hek door richting het huis.