De moestuinen vlak voor de boerderij

Het voelde heel ontspannend en uik sloot mijn ogen en knikte zachtjes. 'Dit is fijn,' fluisterde ik en ik kreeg een glimlachje op mijn gezicht.

Hij liep voorzichtig naar de kamer van Ovo en Benno en haalde het dekentje van een klein stapeltje kleding en andere dekens. Hij liet het Amèlie zien.

Ik pakte het dekentje aan en hield het voor me. Ik zag de tweeling samen liggen en kreeg een lach op mijn gezicht. 'Zouden ze het erg vinden denkt u als ik het bij me houdt?' vroeg ik twijfelend.

'Vast niet. Ze kunnen zelf niet meer herinneren waarom het zo bijzonder is.' Zei Antonius en hij keek glimlachend hoe ze het dekentje vasthield. 'Waar wil mijn prinses nu heen?'

Ik drukte het dekentje gerust tegen mijn borst aan en keek op naar mijn vader. 'het maakt mij niet uit,' zei ik en ik keek hem blij aan.

'Ik moet zelf weer werken, vind je het goed als ik je op het bankje bij de moedtuin neerzet, wil je liever naar bed, gewoon naar beneden of zelf een beetje ronddolen?' Stelde hij voor.

'Ik ga wel eventjes slapen, mijn buik doet heel erg pijn,' bekende ik en ik liet me door mijn vader naar mijn slaapkamer brengen. 'Stopt u me in?' vroeg ik meteen op de kamer aangekomen.

Antonius glimlachte. 'Wat mijn prinsesje wil.' Hij tilde haar in bed en stopte haar goed in. Hij aaide haar even over haar wang en gaf haar een kus. 'Slaap lekker.' Zei hij zacht.

'Veel succes nog papa,' zei ik en ik drukte het dekentje dicht tegen me aan als zijnde het mijn knuffel was. 'Wilt u me wel voor het eten roepen?'

'Als we gaan eten haal ik je wel weer.' Hij deed de luiken van de kamer dicht zodat het donker werd. 'Maar ga maar eerst lekker slapen.'

Ik knikte zachtjes en voelde me ook heel moe. Ik ha decht slaap nodig, maar toch zat me wel iets dwars. 'Ik... denk dat Joseph aan me moet wennen,' mompelde ik zachtjes. 'Als hij er nog wel een zus bij wil...'

'Joseph vind het leuk, echt waar, maar hij is een beetje moeilijk met veranderingen. Hij vind het moeilijk te begrijpen dat dingen ook anders kunnen, hij denkt vaak dat dit het enige is. Maar ik weet zeker dat hij gauw aan je gewend is, dat gaat snel bij kleine kinderen.' Stelde Antonius Amèlie gerust.

Ik knikte heel zac htjes, opgelucht en toen sloot ik mijn ogen. 'Tot straks vader,' zei ik hem.

'Tot straks.' Zei Antonius zacht en hij liep naar de deuropening. Hij ging staan en keek of ze ging slapen.

Ik draaide mijn gezicht en trko het deken verder op en zakte heel langzaam weg.

Zachtjes sloot Antonius de deur van de slaapkamer en hij liep naar beneden.