Grasveldje met gele bloemen

Mijn ademhaling stokje in mijn keel en ik keek vol ontzag naar de prachtige ring rond mijn vinger. 'Hij is werkelijkwaar prachtig,' zei ik zachtjes en ik keek weer op naar Elliot. Een glimlach trok mijn mondhoeken omhoog. 'En we gaan trouwen! Dan zal iedereen weten dat we voor altijd bij elakar zullen zijn!' zei ik blij en ik kuste hem weer.

Elliot legde zijn handen op haar rug en kuste haar ook. Dit moment kon gewoon niet meer stuk.

Ik legde mijn handen op zijn wangen neer en voelde me super gelukkig. Ik liet zijn lippen los en keek hem recht in de ogen. 'DUs... dus later worden wij... ik ook de koning en koningin?' vroeg ik heel langzaam en ik begon te blozen. Het was echt neit dat ik daar meteen aan dacht en dat ik dat wilde, maar het kwam gewoon in me op.

Elliot knikte en legde zijn hand op haar wang. 'Ja, al meteen als we getrouwd zijn. Petram stierf gister.' Zei hij en wreef zacht over haar wang.

Met grote ogen keek ik hem aan. 'Echt waar?' vroeg ik en ik knuffelde hem meteen. 'Sorry voor je,' mompelde ik en toen wkamen de rest van zijn woorden pas door. 'Nu al...' vroeg ik een beetje angstig. 'Ik ben nog maar 15!'

'Het komt wel goed. Mijn vader zal ons nog helpen.' Zei hij rustig en wreef over haar rug.

I kknikte heel zachtjes en sloot mijn ogen en bleef zo half op zsijn schoot zitten terwijl mijn kin op zijn schouder lag. 'Was hij ziek?' vroerg ik zachtjes.

'Uhm...' Zei Elliot en keek naar de grond. 'Ja, hij was al even niet zo lekker.' Ze ging haar maar niet zeggen dat zijn vader hem had vermoord.

Ik knikte zachtjes en kuste zijn nek. 'Wat rot voor jou en vooral je vader,' zei ik hem en ik beet hard op mijn lip.

'Ja.' Zei hij en keek haar half glimlachend aan. 'Maar hij is weg en we kunnen er niks meer aan doen. Net als Demian en net als al die andere.' Zei hij en tilde haar rustig op. 'Laten we het maar gewoon vergeten.'

'Oh...' zei ik en ik sloeg mijn armen wat strakker rond zijn nek en liet hem me tillen. 'Waar ga je me heen tillen?' vroeg ik hem blij en ik kuste zijn voorhoofd kort.

'Waar mevrouw maar heen wil. Ik ken hier de weg niet.' Zei hij en draaide een rondje. 'Dus waar kan ik je heen brengen?'

'Het maakt me niet uit, zolang ik maar bij je ben,' zei ik en ik kuste zijn lippen kort. 'Ik wil je wel de boerderij laten zien.'

'Dat lijkt me een eer.' Zei hij en keek om zich heen. Het was nog wel raar om eens uit het kasteel te zijn, maar over het algemeen niet onaangenaam.

'Ik kan lopen hoor El,' zei ik hem, ook al vond ik het heerlijk om in zijn armen te liggen. Ik kuste zijn lippen nog een keer en streelde door zijn prachtige, halfkrullende haren.

'Maar ik wil je gewoon graag dragen.' Zei hij en kuste haar plagerig op haar neus. 'Dus wijs me maar de weg.'

Ik wees richting de boerderij, maar bleef hem in de ogen kijken. 'Ik word gewoon je vrouw,' zuchtte ik zachtjes, maar het was een goede zucht. 'Ik kan het me niet voorstellen de vrouw te zijn van zo'n leuk iemand.' Zachtjes streelde ik met mijn vingertoppen langs zijn kaaklijn.

'Ik kan niet geloven dat iemand zo prachtig als jij genoegen neemt met zo'n gek als ik.' Zei hij en liep rustig de aangewezen richting in.

Ik schudde zachtjes mijn hoofd en legde mijn voorhoofd tegen de zijne aan. 'Elliot, dat mag je niet zeggen. Je bent geen gek en anders ben je alsnog de mijne. Ik houd van je!' Ik keek kort naar de ring om mijn vinger en begon vanzelf weer te lachen. Hij was echt beeldschoon. Zijn ketting droeg ik ook nog steeds, maar door het leven hier was hij wel beschadigd en was er een diamantje uitgevallen. Ik had mijn hele familie laten zoeken, maar natuurlijk was hij niet gevonden. De boerderij was daar te groot voor.

Elliot glimlachte en kuste haar op haar neus. 'Daar ben ik blij om.' Zei hij en zette haar rustig neer. 'Jij de mijne.'

Ik pakte zijn hand zachtjes vast, keek hem nog even in de ogen en trok hem toen zchtjes met me mee. 'Het is hier echt geweldig...' zei ik hem en ik keek hem weer blij aan terwijl we richting de boerderij liepen.

Elliot kneep zacht in haar hand en liep achter haar aan. 'Dat kan ik geloven.'

'Als we hier konden blijven wonen samen, dan zou ik echt helemaal gelukkig zijn,'z ei ik en ik trok zijn arm zachtjes rond mijn middel. Ik keek op naar hem en glimlachte. 'Maar dat kan niet hè?' vroeg ik en ik streek mijn wang zachtjes tegen zijn schouder. Wat had ik Elliot gemist. 'Mag mijn familie wel mee als we gaan trouwen?'

'Nee, ik moet op het kasteel zijn.' Zei hij spijtig. 'Ja, natuurlijk mogen ze erbij zijn. Ik zou het niet anders willen.'

'En...'Het klonk waarschijn,lijk alsof ik gebruik wilde maken van zijn geld, maar dat was echt niet zo! 'Kunnen ze dan heel misschien een eigen boerderij krijgen?' vroeg ik en ik keek hem blozend aan.