Rpg van Inge en Claudia

'Gelukkig maar,' zei ik e ik kuste zijn lippen eventjes en keek toen naar de tv.

Ik begon heel zachtjes een slaapliedje te neuriën.

Ethan keek naar het scherm en kneep haar lekker fijn op het schrik moment.

Jason sloot zijn ogen en domelde sneller weg dan dat hij gedacht had.

Ik gilde kort en keek hem toen lachend aan. 'Niet zelf schrikken!' lachte ik.

Ik luisterde naar zijn rustige ademhaling en glimlachte een beetje vertederd.

Ethan lachte en liet haar wat losser. 'Ik heb je gevangen, dus nu ben je van mij.' Deed hij een karakter na en kuste haar op haar neus.

Jason sliep.

'Sssst, ontvoerdertje,' zei ik en ik keek weer naar de film en drukte mijn gezicht half in zijn borst bij enge stukjes.

Heel langzaam viel ik ook in slaap.

Ethan genoot wel van de film, maar was gewoon moe en viel na een tijdje gewoon in slaap, zonder dat hij er iets aan kon doen.

Jason sliep lekker eerder :p

Toen de film was afgelopen en Ethan sliep, stond ik op en wilde ik boven een deken gaan halen voor ons zodat we op de bank konden slapen. Toch liep ik langs de kelder en opende ik hem. De twee stumperds lagen dicht tegen elkaar, maar toen viel me iets op. Ik liep naar beneden en zag dat ze allemaal verband hadden. Boos stormde ik de trap op, smeet ik de deur dicht en sprong ik half op Ethan. 'Klootzak, wat heb je gedaan?!'

Geschrokken keek ik op en mijn schouder schokte wat een hevige pijnscheut teweeg bracht.

Ethan schrok wakker en keek haar verbaasd aan. Hij pakte haar polsen vast en vroeg. 'Wat heb ik gedaan?'

Jason sliep gewoon door. Hij was echt moe.

Ik greep naar zijn haren met mijn nagels en bleef bovenop hem zitten. 'Waarom hebben ze verband? We hadden elkaar beloofd nooit medelijden met ze te hebben!' Ik zat met mijn knieën op zuijn benen en keek hem nog steeds heel boos aan.

Kort keek ik naar Jason en toen kroop ik nog dichter tegen hem aan om me te beschermen. Als ze ruzie hadden, moesten wij er vast onder lijden.

'Ik heb ze geen verband gegeven.' Zei hij en duwde haar van zich af. 'Ik heb geen medelijden met die idioten. Dit verdienen ze. Deze pijn deze kwelling. Ze molde de ruit.' Ethan stond op en keek nog even naar haar. 'Geef niet mij altijd de schuld.' Woedend liep hij weg en ging hij naar boven.

Ik liep hem boos achterna en pakte hem bij zijn kleren terwijl hij op de trap stond. 'Hoe komen ze er dan ana?' vroeg ik fel en ik bleef hem strak vasthouden. 'Vertel me dan hoe ze zichzelf hebben kunnen verzorgen?'

'Weet ik veel.' zei hij en pakte haar pols en draaide die om. 'Geef mij nou niet overal de schuld van. Ik heb hier niks mee te maken.' Zei hij en duwde haar weg. 'Ik zou nooit zomaar iets doen.'

Mijn voet schoot van de tree enb ik viel er toch zeker 5 naar beneden toe. Geschrokken keek ik hem aan en ik bleef op mijn rug liggen op de grnd. 'Wat deed je...' vroeg ik uiteindelijk.

Ethan keek haar woedend aan en schudde zijn hoofd. Hij liep verder naar boven en ging hun kamer in die hij van binnen op slot deed. Hij ging op het bed liggen en zuchtte. Misschien was dit toch niet zo'n slimme deal geweest.

Ik stond op en liep verbluft en vol pijn de trap op en bleef voor de deur staan. 'Als je niet open doet... ze tik het huis in de fik...' mompelde ik en ik bleef wachten.

'Doe je best maar, maar als jij dit huis in de fik zet, dan geef ik je aan voor dubbele moord.' Zei hij en legde een kussen op zijn hoofd. Hier had hij echt geen zin in.

'Dan sterf jij ook hoor,' zei ik en ik liep naar beneden om dat aansteker te halen. Hij wist echt wel dat ik zo gek was om dit te doen. Ik hield de aansteker bij zijn deur en wachtte af.

'Ik spring hier gewoon uit het raam. Laat me gewoon met rust.' Riep hij en gooide een boek naar de deur. 'Ik zei toch dat ik hier niks mee te maken had. Waarom geloof je me niet?'

'Waarom verstop je je voor me?!' schreeuwde ik net zo hard terug. 'Waarom zeg je het niet in mijn gezicht als je het neit gedaan hebt? Maar wie heeft dan de EHBO-kist bij hun neergezet?!'

Ethan liep woedend naar de deur en opende die. Hij keek haar recht in haar ogen en zei. 'Ik heb het niet gedaan. Ik zou nooit zomaar een ehbo doos bij hun dumpen. Ik dacht dat je me kende, maar blijkbaar ben je net zo'n verwend nest als al die idioten van tegenwoordig, die niks kunnen hebben en hun eigen vriendje niet eens meer kunnen vertrouwen.'

Ik liep meteen bij hem de kamer in en keek hem in de ogen. 'Hoe noemde je me?' vroeg ik, maar ik werd wel iets rustiger. Ik pakte zijn hand vast en trok hem bij me, maar keek ngo steeds een klein beetje boos. Hij moest het wel gedaan hebben, maar ik wilde geen ruzie met hem hebben. Mijn rug deed echt pijn en ik boog eventjes naar achter om hem te strekken.

'Een van die idioten.' Zei hij en trok zijn hand los. 'Waarom kun je me niet vertrouwen?' vroeg hij haar en ging op het bed zitten. 'Waarom geef je me overal altijd de schuld van'?'

'Wie anders woont hier die ze het verband kan geven?' vroeg ik en ik keek naar de aansteker. Niemand anders kon het gedaan hebben en hij moest wel weat verbergen eigenlijk dat hij er zo moeilijk over deed. Was hij bang dat ik hem zou vermoorden? 'Ik vermink je echt niet hoor als je toegeeft...'

'Ik hoef niks toe te geven. Ik kan niks toegeven. Alleen dat ik het niet heb gedaan.' Zei hij en trok de aansteker uit haar hand en gooide die naar de andere kant van de kamer. Hij maakte haar echt chagrijnig.

Ik keek om naar de aansteker en keek toen weer naar hem. 'Doe niet zo!' Ik ging voor hem staan en pakte zijn middel vast zodat hij niet weg kon zonder me weer pijn te doen.