Rpg van Inge en Claudia

Jason haalde zijn schouders op en ging op de rand van haar bed zitten. 'Beroerd.' Zei hij en glimlachte zwakjes.

Ethan knikte en pakte haar hand. 'Het spijt me van alles. Ik had me niet mogen laten verleidden. Jij bent de enige die ik lief heb en dat besefte ik me nooit zo goed als nu.'

'Maar nu gaan we allebei de bak in,' fluisterde ik . 'En.... En dan kunnen we toch nmiet samen zijn. Of je nu echt van me houdt of niet.'

Ik knikte en draaide langzaam op mijn goede schouder. 'Ik voel me... Schuldig...' Mompelde ik nu. 'Als Dennis ons niet had betrapt, had Bijou me niet willen vermoorden en was hij nu niet dood...' Zei ik hem.

'Maar zo is het gelopen en we kunnen het niet veranderen.' Zei hij en keek naar haar voet. 'Hoe gaat het met jou?'

Ethan schudde zijn hoofd. 'Nee, het maakt wel uit. We zien wel hoe het zal lopen.'

Ik ben een moordenaar,' fluisterde ik en ik begon te trillen. 'En... Ze hebben hem zo verdoofd dat ik hem niet voel.'

Ik keek hem in de ogen en was stil. 'Zou je nooit weglopen zonder mij?' Vroeg ik nu. Dat zou wel een teken van liefde zijn, maar tpch.

'Nee, je bet het slachtoffer van een verschrikkelijke gebeurtenis. Dennis deed het voor ons. Iedereen in dat huis was er schuldig aan. Maar hij wou dit.' Zei Jason en pakte haar hand goed vast.

Ethan schudde zijn hoofd. 'Ik wil nooit meer zonder jou.'

Ik keek hem aan en hield zijn handen toen goed vast. Ik keek hem twijfelend aan en knikte toen langzaam. 'Ik... Ben moe. Maar blijf alsjeblieft buj me. Straks komen ze ons vermoorden...' Fluisterde ik nu.

Ik keek hem onderzoekend aan en sloot toen mijn ogen. Ik liet zijn hand los en trok hem met zijn hoofd tegen mijn borst zodat we samen waren terwijl ik in slaap sufte.

Jason knikte en glimlachte naar haar. 'Ik laat je niet alleen.'

Ethan lag half op haar bed en wachtte tot hij zeker was dat ze sliep en ging toen op de stoel ernaast zitten, aangezien het niet zo handig lag.

Ik voelde in mijn slaap in de lucht naar het iets dat verdwenen was, wat er hoorde te zijn.

Ik hield zijn hand strak vast en viel in bijna in slaap. Net op het laatste moment mompelde ik nog: 'ouders bellen...'

'Rust maar. ik bel ze wel even.' Hij kon bij geschiedenis het nummer dienst ze toen straks had gebeld.

Ethan zag haar bewegen en pakte haar hand vast. 'Rustig maar, ik ben er.'

Ik zakte verder in slaap bij deze woorden.

Ik sliep rustig verder met zijn hand in de mijne gelkemd.

Jason pakte de telefoon em ging even op de gang staan. Hij belde naar het nummer en dit keer nam er wel iemand op. 'Spreek ik met de ouders van Amèlie?'

Ethan ging met zijn hoofd op haar bed liggen en viel zo half zittend in slaap.

Een mooie stem nam op,b maar merteen kwam er hhoop in naar boven. 'Haar moeder. Is ze gevonden? Komt ze naar huis? Zeg haar dat ik haar mis!' Zei ik wanhopig. If zouden ze haar lichaamgevonden?

Ik legde mijn vrije hand op zijn hoofd neeren sliep verder.

Jason luisterde en zei toen rustig. 'Ze is terecht en ligt in het ziekenhuis in ..(naam).. Op kamer 134 op de tweede verdieping. Volgens mij zou ze heel blij zijn om u te zien.' Jason zei alles zo neutraal mogelijk. Hij wou niet blij, noch droevig klinken. Hij wou gewoon dat ze kwam, voor Amèlie.

Ethan sliep rustig verder.

Tranen begonnen meteen over mijn wangen te lopen en ik riep mijn man. 'Danku, danku danku danku! Heeft u haar gevonden? Gaat het we goed met haar? Ze gaat niet dood toch? Heeft ze een ongeluk gehad?' Ondertussen trok ik mijn jas en schoenen aan.

Beide meisjes sliepen xd

'Ze is terecht. Maar ik zal u het verhaal vertellen als u hier bent.' zei hij en glimlachte even naar Amèlie die er best wel vredig bij lag. 'ze gaat niet dood, dat kan ik u verzekeren.'

Ethan slaapt ook.

'Jaz... Ja natuurlijk. Ik kom eraan. Nu meteen. Dankuwel.' Ik hing op en ging met mijn man op weg.

Sliepsliepsluiep

Jason keek twijfelend naar de telefoon en deed hem toen toch maar weer in zijn zak. Hij had geen zin om zijn ouders te bellen. Op een of andere reden had hij daar geen zin in. Hij liep terug naar Amèlie en ging op de stoel ernaast zitten. 'Ze komen eraan.' Fluisterde hij.

slaap kindje slaap.

Ik opende mijn ogen en keek Jason verward aanm 'maar..m ja, ze komen,' zei ik nu blij. 'Dan moeten we ze allemaal vertellen wat er is gebeurd...'

'Rust maar wat uit. Dan kun je ze het helemaal goed vertellen.' Zei hij en glimlachte zwakjes naar haar.

Ik pakte beide handen vast en sloot mijn ogen weer. 'Maar ik wil.. Dankjewel dat je bij me blijft.'

'Geen probleem.' Zei hij en kneep zacht in haar handen. 'Ga nou maar slapen. Je ouders zullen dadelijk komen.'

Ik sloot mijn ogen en hield zijn handen goed vast en trok ze bij mijn gezicht.

Jason keek even naar haar en toen door het raam naar buiten. Twijfelend trok hij een hand terug en haalde hij de mobiel uit zijn zak. Hij moest ze eigenlijk wel bellen, maar de confrontatie, daar was hij bang voor.

Ik hield zijn andere hand nu strakker vast en sliep dus weer.

Jason toetste voorzichtig de eerste cijfers in en keek toen weer naar buiten. Waar was hij nou eigenlijk bang voor? Hij moest terug naar zijn familie, maar iets....iets hield hem tegen.