Rpg van Inge en Claudia

Hij probeerde zijn gezicht weer neutraal te krijgen en wachtte tot zijn ogen een stuk minder rood waren. Rustig liep hij toen weer terug naar de kamer.

Ik slofte over de gang en zocht de wc. Ik had knallende koppijn, maar negeerde dit.

Emma pakte nog een stukje en ik keek op naar mijn ouders. 'Mam, pap... Ik hoop dat jullie het niet vervelend vinden, maar willen jullie me straks alleen laten? Ik ben moe en ik wil na kunnen denken...' Ik keek weer naar Emma die heerlijk genoot van een pizza zo midden op de dag. Ik had eén stukje op en liet deze eerst maar bezakken.

Jason was er niet helemaal bij met zijn hoofd en liep tegen iemand op. Hij viel achterover en wreef verward door zijn ogen. 'sorry.' mompelde hij en stond zonder naar de persoon te kijken op.

Ik viel half, maar wist net te blijven staan en keek ton naar beneden. 'Lul dat je...' Ik viel stil en keek naar het gezicht van Jason. 'Je gaat me neit verraden,' zei ik nu fel. 'Ethan en ik hebben je bevrijd van je ontvoerders!'

Jason keek haar geschrokken aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, je zult ervoor boeten. Ons opsluiten en je eigen broer vermoorden.' Zei hij en liep rustig achteruit. 'Je komt hier niet mee weg.'

'Ik zal je altijd weten te vinden hoor,' dreigde ik en ik stapte op hem af. 'Maar ik kan best zeggen dat jij mij hebt mishandeld en Dennis en mij uit het raam hebt geduwd,' zei ik nu met een grote lach op mijn gezicht. 'Jij hebt mij en Dennis uit het raam geduwd, jij bent een moordenaar! Ik vermoord mijn broertje niet!'

Mijn ouders knikten en mijn vader liep naar me toe. 'Je kamer is nog in tact, we zullen kijken of je morgen al meteen mee kan ja? Hopelijk wel, je moet echt weer thhuis komen.' 'Kon ik maar bij je blijven,' fluisterde mijn moeder en ze kuste mijn wang, voorhoofd en toen mijn haar. 'Maar ik snap het wel liefje... Wij staan buiten eht verhaal hè? We kunnen je niet troosten...' Ik zag haar blik, maar knikte wel zachtjes. 'Het spijt me mama... Hopelijk kan ik morgen mee ja...' Ze liepen weg en ik zag de emoties bij mijn moeder weer opleven.

Jason schudde zijn hoofd. 'Niemand zal je geloven. Je bent gestoord.' Jason draaide zich om en liep snel van haar weg.

'Alsof iemand jou zou geloven!' riep ik hem na en toen liep ik maar verder naar de wc toe.

De vader van Jason bleef een beetje onhandig staan, maar Emma at lekker van haar pizza. 'Een derde stukje?' vroeg ik haar plagend, maar ze nam hem gretig aan en daar kon ik wel van genieten. Zelf nam ik toch maar een tweede stukje.

Jason had weer rode ogen gekregen, maar was zich er niet van bewust. Lichtelijk van streek kwam hij de kamer weer in en zette een gemaakte glimlach op. 'Hoe smaakt de pizza?' Vroeg hij en ging op een stoel zitten.

'Stukje?' vroeg ik hem. Ik zag zijn ogen wel, maar vond het niet fijn er nu meteen, met zijnv ader en zusje erbij, erover te beginnen. 'Mijn ouders zijn weggegaan...' Er lagen nog drie stukejs.

'Nee, ik hoef niet.' Zei Jason en keek naar de grond. Zijn vader zag wel dat er iets anders was aan zijn zoon, maar dat was wel logisch zo kort na het ongeluk. 'Jason, ga je mee naar huis?' Vroeg hij en keek even naar Emma.

Een beetje geschrokken keek ik op en ik keek hierna bijna smekend naar Jason. Ik wilde helemaal neit alleen blijven! Ik wilde Jason hier en ik was vergeten dat hij waarschijnlijk naar huis zou gaan.

Jason schudde zijn hoofd. 'Nee, ik sta nog onder opservering. Ik mag het ziekenhuis niet uit.' Dit was het eerste waar hij aan dacht, nu hij wist dat Bijou uit was op wraak kon hij Amèlie niet achter laten.

Ik keek naar Emma en luisterde naar het gesprek, maar was behoorlijk opgelucht. 'De volgende keer gaan we weer samen pizza eten ja?' zei ik haar en ik ze knikte blij.

Jason stond op en liep naar zijn vader. Hij gaf hem een soort van hand en glimlachte zwakjes. 'Morgen ga ik wel mee als uit de testen komt dat alles goed is.' Zei hij en liep naar zijn zusje. 'Zit dit pizzamonstertje nog niet vol?' Vroeg hij verbaasd en tilde haar op.

Ik keek nar de twee en klapte de doos op. Ik zou later wel de rest op eten.Met Jason of zo. Ik had niet heel veel honger meer ook. Zachtjes liet ik me in het kussen zakken en wachtte ik af.

Jason nam afscheid van hun en ging weer op de stoel zitten. Nadenkend over wat er nu zou gebeuren.

Toen ze weg waren pakte ik zjin hand meteen weer en schoof ik met moeite op. 'KOm naast me,alsjeblieft. Je bent ook verdrietig en ik wil je troosten.'

Jason deed wat ze zei, maar bleef naar beneden kijken. Hij viel gewoon ninet te troosten op het moment.

Heel zachtjes legde ik mijn hoofd op zijn borst neer en zo keek ik naar het plafond. 'Gelukkig hebben we elkaar...' zei ik langzaam.

'Ja.' Zei hij en sloeg zijn arm om haar heen zonder er echt bij na te denken. 'Ik kwam Bijou tegen net.' Zei hij, hij moest het gewoon kwijt aan iemand.

Geschrokken keek ik naar hem op en ik pakte zijn handn vast die rond me lagen en trok ze strakker om me heen. 'Wat... wat deed ze?' vroeg ik bang. 'Zit ze niet vast?'

'Nee, want we moeten nog aangifte doen.' Zei hij en slikte moeilijk. 'Ze wou dat we geen aangifte zouden doen of anders zou ze de moord op Dennis in mijn schoenen schuiven. Ze weet me ook altijd te vinden zei ze.'

Mijn lichaam schokte en ik keek angstig naar hem op. 'Nee... Niet...' Fluiterde ik bang. 'Ze mogen ons niet weer... We zijn vrij!' Ik kneep hem zachtjes van angst. 'Ze moeten worden opgesloten!;

Jason knikte en zei zacht. 'Hoe ze ons ook bedreigen, we doen aangifte en we zien wel waar we stranden.'