Rpg van Inge en Claudia

Hij bracht me terug naar mijn kamer en belde mijn oduers dat ze meteen moesten komen. Al die tijd bleef ik huilend op het bed zitten, het deken strak om me heen gewikkeld zodat niemand me pijn kon doen.

Jason werd naar het bureau gebracht en daar in een tijdelijke cel geplaatst.

Ingeeeee. Wat nu?

Ik zat boos in mijn rolstoel te wezen al vanaf dat we van huis vertrokken waren. Ik wilde niet naar de gevangenis omdat Jason daar niet horode en politiemannen er waren om het volk pijn te doen. Mijn vader streek me liefkozend over mijn haren toen we binnenkwamen en net toen ik boos uit wilde vallen, overviel de angst me en pakte ik zijn hand strak vast.

Jason had de hele tijd stil op het bed in zijn cel gezeten toen ze hem kwamen halen. Hij werd naar een of andere ruimte gebracht met een glazen wand ertussen.

Ik kroop in elkaar en keek de agent angstig aan terwijl mijn vader tegen hem sprak. Ik werd hierna naar Jason gebracht en zodra ik hem zag, klaarde het weer een beetje op. 'He..' zei ik hem zachtjes.

Jason glimlachte zwakjes en ging bij het raam staan. 'Ze denken serieus dat ik de dader ben.' Zei hij en keek naar de grond.

Ik keek Jason aan en knikte heel zachtjes. 'Maar dan ben je niet! Ik hebn al met mijn vader aangifte gedaan Jason... Maar zij waren eerder. Ze denken dat het een actie is op dat zij jou hebben aangegeven.'

Jason voelde weer tranen opkomen en keek snel weg. 'Ik kan hier niet blijven, deze plek drijft me tot waanzin.'

Ik legde mijn hand tegen het glas en keek naar zijn rode ogen waardoor ik zelf ook natte ogen kreeg. 'Nee... Je mag niet gek worden... Ik heb je ook nodig... We krijgen je hier wel uit bij de mensen die anderen pijn doen.' Ik keek hem smekend aan. 'Niet gek wordne.'

Jason keek naar haar hand en slikte moeilijk. 'Am ik kan het hier niet uithouden. Echt niet, ze zijn hier allemaal al gestoord.' hij trilde lichtelijk en keek vluchtig een keer naar achter. 'Ik ben geen moordenaar.'

Tranen begonnen toch weer te lopen en ik drukte mijn gezicht tegen het glas aan. 'Maar je komt hieruit!' beloofde ik hem. Het glas werd nat van mijn tranen. 'Je bent geen moordenaar. Dat moet iederreen toch zien?!'

Jason legde zijn hand op de plek waar haar had ook tegen het glas lag en keek haar smekend aan. 'Nuks tegen mijn zusje zeggen.'

'Wat...w at moeten we dan zegge4n?' vroeg ik hem en ik drukte mijn wang tegen de plek van zijn hand aan. 'Waarom doen ze dit?!'

'Zeg maar dat ik even op vakantie ben, of iets anders.' Zei hij en keek naar de grond. 'Ik heb geen idee.'

Heel langzaam knikte ik naar hem. 'Ik.. verzin wel iets,' zei ik heel langzaam en ik sloeg mijn ogen neer. 'Iets positiefs... En als het lang is, dan gef ik haar wel een cadeautje en zeg ik dat die van jou komt.'

Jason knikte en keek om zich heen. Hij wou zo graag naar haar toe. Zo graag haar warmte voelen, net zoals in het ziekenhuis bed. Alleen hun twee, zonder dat hij in een of andere glazen kooi zat. 'Dankje.'

'Slaan ze...' vroeg ik heel langzaam. 'Doen ze zulk soort dingen... Je... pijn?' Ik keek naar hem op en snikte door.

'De bewakers niet, en ik ben nog niet bij de rest geweest.' Zei hij en keek naar de grond. Dat wou hij er niet nog eens bij.

In plaats van te stoppen met huilen, ging het alleen maar harder en drukte ik mezelf met gezicht en handen dicht tegen het glas aan. 'Je moet vrij komen! Jij hebt niets gedaan! Je hebt me gered! Waarom luisteren ze niet?!'

Jason wou niet dat ze huilde, ze maakte get er niet makkelijker op. 'Rustig maar, de rechter zal beslissen.' Hij wou haar nu zo graag omhelzen.

Ik kneep mijn ogen samen en bleef snikken. 'En als Bijou en Ethan nbou niet worden opgesloten, dan zal ik weer ontvoerd worden! Zal ik weer pijn moeten lijden!'

'Nee, ze gaan de bak in.' Zei hij en keek haat smekend aan. 'Alsjeblieft geloof me.'

'Ik wil je geloven,' flusiterde ik, maar dat was niet het antwoord wat hij wilde denk ik. 'Maar... kijk nou. Jij zit hier!'

'Nee, wij zullen van ze winnen.' Zei hij en wist het zelf nog niet.