Rpg van Inge en Claudia

Ik keek hem in de ogen en knikte toen heel langzaam naar hem. 'WIj zullen winnen...'

Jason knikte en zag dat een man achter haar op zijn pols tikte om aan te geven dat hun tijd bijna op was. 'Ja, we moeten winnen.'

geschrokken sprong ik op uit de stoel en bleef ik op een voet staan. Ik drukte mijn rug tegen eht glas en keek de agent bang aan. 'Ga weg! Laat me alleen!' riep ik hem toe.

Jason keek haat geschrokken aan. 'Rustig maar, hij doet je niks. Amèlie kalmeer.' Zri hij en keek even naar de man.

'Papa! Papa!' begon ik te schreeuwen en al snel was hij bij me en nam hij me in zijn armen. Ik klemde me aan hem vast en verstopte me in zijn armen nu ik me niet bij Jason kon verstoppen. 'Ga weg! Doe me geen pijn! Niet slaan!' huilde ik en ik bveschermend mijn armen voor me. De politieagent stond daar en riep toen meer wat het alleen maar erger maakte.

Jason keek geschrokken toe en keek de agent smekend aan, maar hij werd er alleen maar kwaad door. 'Mevrouw uw tijd is om. U moet nu gaan. Wij zijn hier om u te beschermen.' Riep hij en keek haar met bijna rode ogen aan.

'Papa! Jason!' Ik keek eventjes kort naar hem om en wenste datik aan zijn kant van het glas was, weg bij de agent. 'Ga weg! Ga weg!' Ik pakte mijn haren vast en begon er hard aan te trekken. 'Ga weg! Ga weg!' Mijn vader probeerde me te kalmeren en zonder dat ik het zag, zag ik hem vragend naar Jason kijken wat hij moest doen.

Jason keek even naar haar en zei toen snel. 'Breng haar naar huis. Ze moet rusten.' Hij keek naar de agenten die nu ook bij hem achterin kwamen staan en zei toen. 'Amèlie, dit is gewoon een rare nachtmerrie, ga met je vader mee en ga slapen zodat het allemaal voorbij is, oke?' Zei hij haar en keek snel smekend achter zich of hij nog een minuutje meer tijd kreeg.

Voordat ik het door hard, lag ik met mijn magere lichaam op de schouder van mijn vader en ik keek op naar Jason en keek hem huilend aan. Mijn ogen waren dik en rood en ook waren er rode stressvlekken op mijn gezicht gekomen. 'Ga aan de kant,' sprak mijn vader rustig. 'Jullie maken haar bang en ze heeft genoeg pijn en angst geleden de laatste paar maanden.'

De man stapte aan de kant en keek Amèlie onderzoekend aan. Jason wachtte tot hij ze niet meer kon zien en draaide zich toen om. Hij liet zich afvoeren naar zijn cel en ging daar weer op zijn bed zitten.

Mijn vader zette me op de bijrijdersstoel in de auto en bleef tegen me aan praten tot ik vrijwillig mijn haren losliet. Hij kuste mijn voorhoofd en keek eventjes om naar het politiebureau. 'Ik zal ze wel bellen en het uitleggen...' mompelde hij en toen stapte hijnaast me in.

Jason trok zijn knieën op en bleef naar een punt kijken.

Ik trok mijn knieën op op het kleine stoeltje en zat met een glimlachje te wachten op Jason en de advocaat. Ethan was ook opgepakt en ik mocht het hem nu gaan vertellen! Ondertussen, pas 2 weken later was ik al 3x bij een psychiater geweest, maar dat zou ik hem niet vertellen.

Jason trilde helemaal en keek schokkerig om zich heen. Moest hij nu inneens op een man gaan vertrouwen die hem hopelijk vrij kreeg. Wat was het verhaal ook alweer, wat als hij iets vergat. Wist Amèlie het nog wel? Waarom maakte de wereld hem zo moeilijk?

Ik keek naar het tafelblad en ging met mijnnagel over de groeven heen en beet hard op mijn tong.

'Dus....' Zei onze advocaat en keek ons om beurten aan. 'Waar beginnen we? Ik moet echt alles weten wat daar is gebeurd.' Zei hij en pakte pen en papier. Jason keek hem even aan en keek toen naar Amèlie.

Jason negeerde me, zat ineens naast me en ik kreeg een hartstilstand.

KLaar...

Ga toch slapen, je bent chagrijnig en er is geen gesprek met je te voeren. Truste..

Ga me niet negeren en schrijf wanneer je een kamer in komt zodat ik je tenminsdte kan begroeten. Laat me niet wachten als je me toch negeert

Ik zat nog steeds in mijn eentje in de kamer. Jason zou ik begroeten wanneer hij binnen kwam. Mijn knieën hield ik dicht tegen me aangedrukt.

Jason werd door twee mannen begeleid naar de kamer met zijn handen geboeid. Hij werd zowat naar binnen geduwt en met moeite bleef hij staan. Met grote blauwe wallen onder zijn grote bange ogen keek hij naar de mensen doe binnen waren.

Ik keek om en zag Jason staan. Meteen sprong ik op van mijn stoel en het maakte me niet uit hoe ik eruit zag, hoe hij eruit zag, maar ik sprong half in zijn armen terwijl ik leunde op mijn goede voet. Ik verborg mijn gezicht in zijn shirt en kneep mijn ogen dicht. 'Ik heb je gemist,' fluisterde ik alleen maar.

Jason viel bijna om en werd half opgevangen door de agenten. 'I-ik jou ook.' stortregende hij en keek haar bedenkelijk aan.

Ik bleef me tegen zijn borst aandrukken en ik keek kort naar hem omhoog en ging toen met mijn vingertoppen langs zijn wallen. 'Je... slaapt niet...'z ei ik zachtjes. NIet dat ik dat wel veel deed, maar dat maakte niet uit.

Jason knikte en keek van haar weg. 'Ik slaap genoeg.' Zei hij haar en trok een paar keer aan de boeien, maar de agenten reageerde er niet op.