Rpg van Inge en Claudia

Jason keek naar haar en kneep zacht on haar hand.

Spater.

-

Ik keek met grote ogen naar de rechter en duimde. Ik snapte het niet, hoe hadden ze kunnen bewijzen dat Jason in Bijou had gesneden. Ethan zat er ook, maar Bijou was gewoon onschuldig! IDe rechter begon te spreken. 'Ethan achternaam, u bent schuldig. Voor verkrachting en ontvoering en het leed dat je de dames hebt aangedaan, krijg je 21 jaar. Jason Brennen, u bent schuldig.' Een schok ging door me heen. 'Voor ontvoering en het leed dat je de dames hebt aangedaan, krijgt u 20 jaar.' Mijn mond viel open en voordat ik het wist krijste ik door de zaal heen en begon ik aan mijn haren te trekken.

Jason keek geschrokken om zich heen en meteen werd hij gegrepen door een paar bewakers die hem mee trokken naar voren. De vader van Amèlie rende naar haar en sloeg zijn armen om haar heen. 'Rustig schat, het komt allemaal goed.' Ethan wet ook opgepakt, maar in tegenstelling tot Jason verzette hij zich hevig.

'Nee! Nee!' gilde ik hoog en ik begon omme heen te slaan. 'Laat Jason vrij! Laat Jason vrij! Bijou zal me toch weer vermoorden! Nee!'
De rechter stond en keek eventjes twijfelend toe naar het tafereel en sloeg toen met zijn hamertje. 'Laat haar wegbrengen,' zei hij streng.

Haar vader tilde haar op en liep snel naar de deur. 'Alles zal goed komen.' Zei hij en liep snel door. Jason en Ethan werden afgevoerd naar een busje dat hun naar de gevangenis zou brengen.

Ik bleef gillen en aan mijn haren trekken en jason volgen met mijn ogen. 'De zitting is gesloten!' hoord eik nog.

Mijn beide ouders brachten me naar de kliniek toe en ik keek ze spijtig aan. 'Ik... wilde jullie nooit pijn doen,' fluisterde ik met moeite en ik begon in mijn ogen te wrijven. Waarom was ik zo gewornde? Waarom namen e Jason van me af en moest ik delaatste dag daar steeds weer doormaken? (Jij bent ouders)

Dean.
Ik zat aan de tafel en las de krant. Ondanks dat ik hier zat, wilde ik op de hoogte blijven van wat er buiten gebeurde.

'Je doet ons geen pijn.' Zei haar vader en haar moeder keek recht voor haar uit. Ze wou haar dochter niet zo zien lijden.

Jason werd naar zijn cel gebracht en ging meteen bij de deur staan. 'Ik meen het, ik heb het mes niet gebruikt. Ze martelde mij.'

(ik dacht celgenoten)

Uh goed. Tafel in de cel.

Dean.
Ik keek op en wachtte af wie er binnen zou komen. Er zou een nieuwe komen hoorde ik.

'Wel...' Fluisterde ik en ik keek naar mijn moeder. 'Mam... Ik houd van je!' Fluisterde ik ni verdrietig. 'Jij ook van mij toch?'

'Ja, ik hou ook van jou.' Zei ze en keek even naar haar dochter. Haar vader bracht haar naar de wachtkamer van de psycholoog en zette haar daar op een stoel.

Ethan werd de cel in geduwt en keek snel achter zich. 'U moet me geloven, ik spreek de waarheid.' de man lachte hem alleen maar uit en liep weg. Jason draaide zich verslagen om en keek onderzoekend naar de jongen die er zat.

'Niemand gelooft je hoor,' zei ik de nieuwe jongen lachend. 'Bewaarders zijn vreselijk, maar hgoed. Dean,' zei ik en ik stak mijn hand naar hem uit.

Ik keek de kamer rond en nam de onzinnigste details in me op zoals dat het schilderijtje niet recht hing in vergelijking met het streepjes behang, maar misschien zat het behang scheef.

De ouders wachtte.


Jason keek hem nog steeds onderzoekend aan en schudde twijfelend zijn hand. 'Jason.' Zei hij en keek rustig om zich heen. 'Ze kunnen me niet opsluiten, als ik niks heb gedaan.'

Ik sprak blijkbaat met die man?

Ik schpot zacht in delach en draaide verder naar hem€ toe. 'Vertel me Jason. Waarom zit je dan hier? Het hele verhaal want ik ben gek op verhalen.'

Jason keek hem twijfelend aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik....ik wil het niet nog eens meemaken.' Jason ging op het bed zitten en keek naar de grond. 'Mijn bloed is spontaan van een ander.'

Mijn lach verdween en ik kEek hem onderzoekend aan. 'Oh...' Zei ik en ik keek naar hem. 'Het komt wel goed. Zo vreselijk is het hier niet,' zei ik hem.

Ik kwam het kamertje uit en kroop tussen mijn ouders in en zei niets. 'Ze blijft hier,' zei de man en knikte. 'Goed dat jullie haar hebben gebracht. We zullen haar vast kunnen helpen. Nu we zo op tijd zijn.'

De ouders van Amèlie wouden haar niet hier laten. 'Oke.' Zidrn ze moeilijk.

Jason schudde zijn hoofd. 'Dat is het wel als je hier twintig jaar van je leven onterecht zit.' Zei hij en wou de jongen nu eigenlijk een klap verkopen.

'Ga in hoger beroep dan,' zei ik hem en ik keek hem afwachtend aan. 'Maar wat is er gebeurd dan dat je hier zit?'

Ik sloeg mijn armen rond papa en mama en keek ze beiden aan. 'Ik... Wil hier niet blijven. Nbiet opgesloten zitten. Niet... Geen pijn, geen pijn!' Ik begon te schreeuwen en trok weer aan mijn haren.

Jason zuchte en zei toen. 'Kort samengevat, ik ben ontvoerd, gemarteld en nu ook voor hun daden gevangen gezet.' Zei hij en keek de jongen even aan. 'Jij, wat heb jij gedaan?'

Haar vader sloeg zijn armen ook om haar heen en zei. 'We doen wat het beste voor je is.'

'Drugs gesmokkeld,' zei ik hem en ik haalde mijn schouders op. 'Ik ben al heel vaak heen en weer geweest, maar ze pakten me maar met een kleine hoeveelheid, dus ik zit niet heel erg lang,' zei ik hem grinnikend. Ik leunde achterover en keek hem aan. 'En je was in je eentje ontvoert?' vroeg ik hem nu. Zijn verhaal was interessanter.

Ik verborgmijn gezicht in zijn shirt en begon hard te huilen. 'Nee... Ik wil niet alleen zijn...' fluisterde ik nu bang en ik pakte de hand van mama vast. 'Niet... laat me niet achter...'

'We komen elke dag op bezoek.' Zei ze moeilijk en probeerde haar tranen in te houden.

Jason glimlachte zwakjes, maar die verdween bijna meteen toen hij hem aan Amèlie deed denken. 'Nee, met nog een meisje.' Zei hij en kerk meteen weer naar de grond. Overal waren de hechtingen inmiddels uit, maar het deed overal nog zoveel zeer.

Ik keek naar zijn gezicht en stond op. 'Zit ze ook?' vroeg ik en ik sloeg zachtjes, een beetje troosten op zijn schouder. 'Hé, het komt wel goed...' zei ik hem.

'Elke... dag? Beloofd?' vroeg ik ze bang. Vannacht had ik tussen mijn ouders ingeslapen en ik was de enige geweest die sliep omdat mijn oduers zich teveel zorgen maakten.

'Nee, maar ze is niet meer goed bij haar hoofd.' Zei hij en keek naar de hand van de jongen. 'Hopelijk.' Zei hij en keek weer naar de grond.

'Ja, dat beloven we.' Zeiden ze en haar vader kuste haar op haar wang.

'Getraumatiseerd?' gokte ik en ik ging op mijn bed zitten wat het onderste bed was. 'En anders ga je in hoger beroep toch?' vroeg ik hem. 'Als je denkt dat dat werkt.'

Heel zachtjes knikte ik en ik bleef ze vast houden. 'Maar... Jullie moeten wel mee. Jullie mogen niet weg, niet nu,' zei ik met trillende stem.

'Wat heeft Hey voor zin, volgens dat onderzoeksbureau zat het bloed van bijou op het mes en mijn DNA op Hey handvat. Ze hebben bewijs.' Zei hij en keek even naar hem. 'Hoelang moet jij nog?'

Haar ouders knikte en wisten eigenlijk wel dat ze nu weg moesten, maar dan zou ze nooit meewerken.