Het meer

'Oh...' Kort was ik stil en ik negeerde zijn gesnauw tegen me. Ik legde de doek rond zijn schouders en stak mijn arm naar hem uit. 'Dan breng ik je naar mnijn huis waar je eventjes op kan knappen voordat je terug gaat naar het kasteel. 'Alstublieft, geef me geen rot gevoel door u hier achter te laten.' Hopelijk kon ik op zijn gevoel inspelen en accepteerde hij het dat ik hem wilde helpen.

Over rotgevoelens gesproken.. 'Nee.' Hij slikte en schudde zijn hoofd. 'Het spijt me, ik moet Jayden terugvinden.' Hij keek haar wanhopig aan, alsof hij zocht naar ern oplossing. 'Ze is weg... en het is mijn schuld. Ik had haar beloofd te gaan ontsnappen. En ik had beloofd dat het geen afscheid was.'

Een beetje twijfelend keek ik hem aan. 'Wie is Jayden dan?' vroeg ik hem bezorgd en ik keek om me heen. 'Is ze je vriendin? Is ze zonder je weggegaan? Ze komt vast wel terug,' zei ik hem geruststellend. 'En anders is ze je niet waard.'

Benjamins schouders beginnen te schokken. 'Nee, ze komt niet terug.' Hij wendde zijn gezicht af en begon te snikken. 'Ze.. Ze komt nooit meer terug. Ze is..' Hij haalde even diep adem. 'Dood. Verdronken. Zonet. Ik was te laat.' Tranen stroomden over zijn wangen.

Ik viel stil en keek even alleen maa naar de grond en wist echt niet wat ik nu tegen hem moest zeggen om hem te troosten. Dat kon gewoon niet als zijn vriendin verdronken was. 'Komt u maar...' Ik sloeg heel zachtjs mijn armen rond zijn middel. 'Huil maar...' Ik keek opzij naar het water en wist een rilling te onderdrukken.

Benjamin slikte en hij keek naar het meer. Nooit meer zou hij over dit meer ontsnappen. Niet zonder Jayden.
'Nou, waar is dat huis van je.' mompelde hij en hij begon al richting het kasteel te lopen.

'Deze kant,' zei ik hem en ik trok hem zachtjes aan zijn hand mee. 'Huilen mag hoor,' zei ik nog een keer en ik keek hem bezorgd aan.

Snel wreef Benjamin zijn tranen weg. Hij schudde zijn hoofd. Nee, huilen mocht niet meer. Dat hoorde bij Jayden. Zwijgend liep hij met haar mee naar haar huis.

Ik hield mijn mond verder en we kwamen bij onze grote boerderij aan. Ik kwam binnen, deed mijn sandaaltjes uit en liep meteen naar boven toe. 'Wacht hier even,' zei ik hem. Kleren van mijn broer mocht ik vast wel gebruiken, onze familie was erg gastvrij. Met de kleren kwam ik al snel weer beneden en ik gaf ze aan hem. 'Hier,' zei ik hem bezorgd.

Benjamin schudde zijn hoofd. 'Bedankt, maar het is niet nodig. Het droogt vanzelf wel op.' Hij knikte naar zijn kloffie. Een beetje onwennig keek hij om zich heen. Het was een gezellig huis, en lekker warm. Waarschijnlijk stond de kachel aan.

'Voor mij,' zei ik hem en ik drukte hem de kleren in de handen. 'Je mag echt niet ziek worden. Ik weet hoe het gaat als jullie ziek zijn,...' Zachtjes zuchtte ik. 'Jullie moeten gewoon doorwerken.'

Benjamin knikte. 'Maar ik denk niet dat het heel veel uitmaakt, of ik nou ziek ben of niet.' Zuchtte hij en met tegenzin deed hij zijn natte shirt uit en hij trok die van de broer van het meisje aan.

'Hoelang ben je nog vrij?' vroeg ik hem terwijl ik de andere kant op keek om hem niet in verlegenheid te berngen. 'Anders moet je echt wat eten.' Ik voelde dat ik moest zorgen voor deze jongen, dat hij het zelf nu niet zou doen.

'Offcieel ben ik nu aan het werk.' Mompelde hij en hij kleedde zich om. Hij ging zitten en keek haar schattend aan. 'Waarom help je mij?' Vroeg hij argwanend.

'Omdat alles aan je schreeuwt om hulp,' zei ik hem en ik keek hem kort in de ogen. 'Wat voor werk doe je? Kan ik het voor je overnemen denk je? Een dagje?' Ik pakte al een omslagdoek van de kapstok en sloeg deze rond mijn schouders. 'En dan moet je aan mijn broer vragen om te eten. Die komt zo binnen.'

Met een ruk stond Benjamin opnieuw op. 'Dat is niet nodig. Ik ben niet zwak.' Mompelde hij, half in zichzelf. 'Je hoeft niets te doen voor me, je vergist je, vergeet wat je net hebt gezien!' Zei hij iets paniekeriger. Schichtig keek hij om zich heen, terwijl hij bedacht wat hij nu moest doen.

Geschrokken bleef ik staan en toen liep ik langzaam naar hem toe en legde ik een hand op zijn arm neer. 'Wat is er nu? Ik doe het niet als je het niet wilt hoor, maar k wil je gewoon helpen.' Ik keek om, maar er was niemand thuis en ik wist nu niet meer precies wat ik moest doen. Hij kon toch niet aan het werk zo emotioneel als hij was? hij leek echt ingestort.

Hij sloeg haar arm weg. 'Ik weet niet waarom je dit doet, maar je onderschat me. Laat me met rust.' Zei hij beverig en hij beende naar de deur.

Ik trok beledigd mijn hand terug en haalde diep adem. Hij bedoelde het vast niet zo. 'Als dat is wat je graag wilt...' zei ik met een klein zuchtje en sloeg mijn ogen neer. 'Maar ik ga me de hele tijd zorgen over je maken.'

'Waarom zou je.' Mompelde hij, en hij trok met een ruk de deur open. Een ijskoude windvlaag woei meteen in zijn gezicht en hij beet op zijn lippen. Met opgetrokken schouders liep hij stapje voor stapje weg van haar huis.

ik liep bezorgd weer achter hem aan en sloot de deur achter me. Het waaide harder dan een paar minuten geleden en toen ik hem achterna rende, voelde ik de wind me stoppen. 'Toe nou. Blijf alsjeblieft. Anders loop ik met je mee en zal ik vertellen dat je vrij moet krijgen hoor!' Ik keek hem streng aan.

'Probeer je alleen maar nog dieper in de problemen te brengen?' Vroeg hij bits en hij stapte kordaat door, al ging het door de wind niet zo snel als hij wilde.

'Of ik jou in de problemen wil brengen of mij?' vroeg ik en ik bleef maar naast hem doorlopen. Het was zwaar en het zag er vast lollig uit, als je tenminst ein een goede bui was. 'Ze zullen het vast wel begrijpen. Je hebt iemand verloren van wie je hield Benjamin! Dan moeten ze je toch wel een dagje rust gunnen?'

Hij draaide zich om. 'Je hebt geen idee hè?' Zei hij met een tikkeltje ongeloof. Hij draaide zich weer van haar weg en begon met een sneller tempo te lopen, maar bij elke stap begonnen zijn benen erger te trillen.

'Benjamin! Laat het me dan begrijpen waarom je niet wilt dat iemand het weet!' Ik hield hem amper meer bij en begon te hijgen terwijl ik mijn omslagdoek probeerde goed te houden. hij waaide steeds half weg en hij was veel te duur om kwijt te raken.