Het meer

Hij probeerde haar te negeren, waar bemoeide dat domme wicht zich toch eigenlijk mee, vrij krijgen omdat Jayden dood was? Nee, dat was zijn 'eigen schuld' en dat was waar. Hij stapte door terwijl het kasteel niet dichter bij leek te komen. Al zijn spieren begonnen te zeuren, ach natuurlijk, van het zwemmen en de onderkoeling, maar hij kon haar nu echt niet gebruiken.

'Benjamin!' riep ik. Hem bijhouden werd steeds moeilijker en de doek trok aan me alsof het een parachute was. Waarom kon hij mijn hulp niet gewoon aanvaarden en waarom deed ik eigenlijk zo mijn best. Ik wist het antwoord wel. Ik kon niet aanzien wanneer mensen pijn hadden en ik wilde altijd iedereen helpen dus ook hem. Dat hij me probeerde af te wimpelen gaf me alleen maar kracht om door te gaan. 'Wacht nou! DEnk nou na!'

Hij perstte zijn lippen op elkaar en dwingde zichzelf om door te lopen, maar elke stap deed pijn en was vreselijk zwaar. Zijn benen leken wel van katoen en ook de stem van het meisje werd een beetje wazig. Plotseling voelde hij zijn benen niet meer en zakte hij ineen. Zijn hoofd bierg hij in zijn handen. Niemand wilde hij nu nog onder ogen komen.

Geschrokken liet ik mijn doek los en rende ik naar hem toe m bij hem neer te zakken. De doek was duur en had een speciale waarde voor me, maar ik had hem wel los moeten laten. Ik ahd het niet eens doorgehad en zag hem toen ik op keek wegwaaien. Even twijfelde ik, maar toch bleef ik zitten en ik tilde zijn hoofd zachtjes op die hij bleef verbergen. 'Benjamin...' fluisterde ik en ik streek over zijn rug heen. 'Doe eens rustig...Je moet je rust nemen,' zei ik hem.

Hij wilde haar wegjagen, maar hij kon het niet. Hij had er sowieso de krachten niet voor, maar hij had het ook zo vreselijk koud in het gras dat haar warmte meer dan prettig was. Ach, gefaald had hij toch al. Zwak was hij toch al en hij kon niets anders dan eindelijk eraan toegeven.

Hij voelde zo koud aan en ik boog een beetje over zijn rug om hem op te warmen. Mijn blik ging naar de doek die in de boom bleef hangen en ik beet op de binnenkant van mijn wang. 'Moet ikje naar het kasteel brengen?' vroeg ik zachtjes en ik streelde door zijn haren heen. De wind voelde heel koud aan, maar het ldeerde me niet. Nog niet. 'Of ga je toch mee naar de boerderij?' Het maakt niet uit, we waren ongeveer op de helft.

'Niet het kasteel, asjeblieft.' Maar er klonk twijfel in zijn stem. Hij hield zijn ogen gesloten en zijn lange, dunne vingers sloten om haar hand.

Ik wist het niet, wist niet wat de beste oplossing zou zijn. Van het kasteel keek ik naar de boerderij, weer terug en toen naar mijn omslagdoek. Hij was richting het kasteel gewaaid en daarom besloot ik daarheen te gaan. 'We gaan naar het kasteel oké?'vroeg ik langzaam en ik streek nog steeds door zijn haren in de hoop hem rustig te houden. 'maar ik ga ervoor zorgen dat je niet hoeft te werken vandaag.'

Benjamin zuchtte even kort en haalde toen diep adem. 'Ik loop zelf.' Mompelde hij en pakte haar bij haar pols, om haar hand uit zijn haren te houden. Jayden deed dat.. Nee, niet aan Jayden denken. Met moeite stond hij op, en met een zachte kreun. Hij leunde even tegen de boom aan om stevig te staan en op krachten te komen. De wind was enigszins gezakt, het waaide minder hard.

Ik keek hem twijfelend aan en streek over mijn eigen armen om mezelf warm te houden. 'Heeft u gehoord dat Varlow weggegaan is? Niemand weet nog waarom, maar ik heb gehoord dat het om dat meisje ging...' zei ik in de hoop hem ergens ander aan te laten denken. Ik zag het aan zijn ogen dat hij aan haar dacht. Ze stonden liefhebbend en hij verweet het zichzelf, dat kon je ook zien.

'Ja, naar Amèlie.' De uitdrukking op zijn gezicht veranderde, de haat kwam weer terug. 'De smeerlap. Ze verdient hem niet, en ze verdient geen leven als slaafje van hem.' vol woede keek hij naar het kasteel, en hij zette voorzichtig een stap ernaartoe.

Ik viel weer stil en haatte mezelf dat ik een verkeerd onderwerp had aangesneden. 'Sorry...' fluisterde ik en ik liep met hem mee. Hopelijk bleef mijn doek in de boom hangen en kon ik er straks bij.

Langzaam liep hij richting het kasteel. Hij keek even richting het meisje (ze heeft zich nog niet voorgesteld ). Ze zat de hele tijd de turen, hij volgde haar blik, het was een doek die vastzat in een boom. Op dat moment hoorde je een scheur en het doek waaide weg, richting Benjamin en het meisje. Behendig ving hij het uit de lucht. 'Van jou?' Vroeg hij schuchter.

'Dankjewel, ja van mij maar ik vond jou troosten belangrijker," zei ik en ik glimlachte vriendelijk naar hem. Ik deed de doek rond mijn schouders en warmde mezelf hiermee op. Ondertussen liep ik langzaam naar het kasteel toe. Bewust van het feit dat hij mijn naam niet kende, was ik niet.

Benjamin zweeg. Ze deed het erom, de bitch. Troosten? Waar sloeg dat op? Hij was geen baby maar ze vond hem duidelijk 'zielig'. De weg naar het kasteel leek kilometers langer dan normaal, maar het lukte hem wel om met zijn koude en pijnlijke spieren er naar toe te lopen. Hij kon het bovendien ook niet verkroppen om weer in elkaar te zakken waar zij bij was. Toen hij voor de deur van het kasteel stond, had hij gemengde gevoelens. Hij voelde zich niet fijn in het kasteel, door de beklemming, de vrijheid die hij daar juist niet had. Maar aan de andere kant kon hij het meisje hier wel wegsturen, want ondanks dat hij het stiekem wel fijn vond dat ze er was geweest, gaf hij dat niet toe en hij had een hekel aan bemoeizuchtige types als zij.

In stilte waren we doorgelopen tot aan de deur van het kasteel waar hij bleef staan. Zolang hij me niet met woorden weg zou sturen, zou ik gewoon met hem meelopen naar binnen. Om het niet moeilijk te laten worden, pakte ik hem zachtjes bij zijn onderarm - zijn hand durfde ik echt niet te pakken na zijn uitbarstingen en roddels gingen snel, dat moest hij nu al helemaal niet hebben - en ik trok hem zachtjes door de deur heen. 'Waar moet je precies heen?' vroeg ik hem en ik keek hem vragend aan en hield mijn gezicht neutraal met een klein glimlachje.

'Naar ehh.. naar de keuken.' Mompelde hij en hij keek haar in zijn ooghoeken aan. Ga nou weg, dacht hij. Weg! Weg! Weg! Weg! Weg! Maar het meisje bleef staan. Hij knikte langzaam de richting op waar de keuken was.

Misschien de bode door Elliot gestuurd om bennie te zoeken al laten komen?

Goed. Dan is dat dit moment.
Dus dan heeft Benjamin het ook net gehoord als je vertrekken speelt.

-

'Je ebnt kok dus?' vroeg ik en ik keek rond terwijl ik langzaam met hem mee liep naar waarschijnlijk de keuken. Ineens kwam er iemand aanrennen die vlak voor Benjamin bleef staan. 'Sir Elliot gebied je naar zijn kamer!' zei hij gehaast. 'Zo snel mogelijk!'

Benjamin keek op, naar de dienstbode. 'Hij vraagt om mij?' Vroeg hij fronsend. Hij vergat even wat hij aan het doen was en liep met grote stappen naar de bode toe. 'Nou, dat doe ik dan maar hé?' Hij keek even om naar het meisje. 'Uhm, ik moet gaan.' Het kwam hem goed uit.

Ik knikte langzaam en bleef staan. 'Ik zie je nog wel Benjamin,' zei ik en ik stak mijn hand op naar hem als groet waarna ik omdraaide.

Benjamin knikte en liep richting Elliot's vertrek. Waarschijnlijk was Elliot erachter gekomen dat hij lang niet op zijn werk geweest was. Ja, alles zou weer zijn gangetje gaan hier op het kasteel.