Kerkers 2.

Komt morgen

Ik strompelde langzaam de trap af. Het was al laat en de bewakers keken raar op. 'Niet tegen Elliot vertellen,' mompelde ik heel zachtjes toen ik langs wankelde. Toen ik wakker was geworden, had ik met ineens iets herinnert. Iets waardoor alle goede gedachten over Benjamin die ik nog in mijn hoofd had, op slag verdwenen. 'Zijn naam was genoemd, zijn naam was genoemd toen ik verkracht was! Ik kwam langzaam de kerkers binnen en zag hem bijna meteen. Het was donker hier. Er was geen licht en het was nacht. Elliot zou me nooit laten gaan, ik moest in bed blijven, maar nu moest ik toch echt met Benjamin spreken. Wat had hij mij aangedaan! En al meerdere keren! Ik hield mijn ene hand beschermend voor mijn buik en mijn andere hand hield mijn nachtjapon voor mijn buik weg zodat het niet over de wond heen zou schuren. 'Benjamin, wordt wakker,' zei ik met dwingende stem.

Benjamin was wakker, hij sliep niet, lag alleen maar aan de muur terwijl hij overal ern stekende pijn voelde, kijkend hoe zijn wonden gingen ontsteken. Hij keek op en vroeg zich af wie hem zo roepte.

Ik bleef voor hem staan en zei nog een keertje op de zelfde toon dat hij wakker moest worden. Mijn stem klonk luid in deze kerker waar het echode en mijn woorden zich door het duister verspreidde. 'Benjamin...' Even was ik stil, maar toen ging ik op een snel tempo door. 'Haat jij mij? Ben je er altijd op uit om mij pijn te doen? Waarom doe je me pijn en zeg niet om mijn liefde voor Elliot, want liefhebben is niet verkeerd. Anders hadden jij en Jayden ook straffen verdient. Iedereen weet dat jullie onder werktijd samen waren, maar niemand heeft jullie gestraft. Evenmin ik verdien een straf. Ik heb jou nooit iets gedaan en toch probeer je me steeds pijn te doen, kapot te maken!' De woorden stroomden uit mijn mond en ik voelde hoe deze weer droog begon te worden. Ik tilde een hand naar mijn keel en raakte deze zachtjes aan.

Hij keek haar met droevige ogen aan. 'Het spijt me. Ik wilde jou niet raken. Ik wil jou niet pijn doen.' Hij zakte weer in elkaar en sloot zijn ogen. Hij was bezig de preek van Esmee op zich te laten inwerken, was het waar? Had Jayden dut niet gewild? Maar zij wilde Elliot ook dood.. en Amèlie kon hij er niet bij gebruiken.

Voordat ik wist wat ik deed, had ik hem al op zijn wang geslagen met mijn platte hand. 'Je wilde me wel raken! Dit is geen toeval Benjamin!' riep ik met hoge stem en ik legde snel mijn beide handen voor mijn buik neer. Ik had zo veel pijn nu weer. Ik stapte achteruit, kreunde zachtjes en kneep mijn ogen dicht. Ik ging hem mijn verdriet niet tonen. 'Als het je speet had je me niet een tweede keer gepakt. Vanmiddag in bed herinnerde ik het me. Benjamin, je hebt me laten verkrachten en daarna heb je me bijna vermoordt en me misschien de kans op een kind afgepakt! En dat terwijl Jayden een vriendin van me was. Ze zou het nooit goed hebben gevonden.'Ik viel stil. 'Of wist ze... of wist ze dat je me hebt laten... verkrachten.'

Hij slikte. 'Wat, ík heb je laten verkrachten? Ja, Jayden weet dat de verzetstrijders het gedaan hebben omdat ze Elliot wilden pakken nadat Elliot en ik ervoor gezorgd hebben dat zijn broer vermoord werd.' Het stroomde eruit, misschien omdat hij nog door de war was door de marteling en omdat obiechten daar ook hielp. 'Vertel Elliot niet over de verzetstrijders, en dat Jayden en ik erbij hoorden asjeblieft.'

Voordat ik het wist had ik hem een tweede keer met mijn platte hand op zijn wang geslagen. 'Elliot heeft zijn eigen broer niet vermoord!' riep ik zachtjes en toen werd ik weer boos. 'En jawel, die verzetsstrijder heeft jouw naam genoemd Benjamin. Dankzij jou heeft hij mij verkracht, anders had hij niets van mij geweten!' Ik dacht aan Jayden en schudde mijn hoofd zachtjes. 'De enige reden dat je nog leeft ben ik en dat terwijl je me steeds pijn doet. Als ik Elliot net meteen had vertelt van mijn verkrachting, had je lichaam nu uit elkaar gelegen, maar Jayden was mijn vriendin en zij is de reden dat ik het niet heb vertelt. Ik snap niet waarom je me kapot wilt maken en ik hoop dat Jayden zich op je zal wreken... Ik denk er nu werklijkwaar over om Elliot je wel te laten vermoorden.' Hij had iets in me geraakt. Ik was nooit zo, maar hij had me al zoveel aangedaan dat het bloeddorst op bracht.

Benjamin schrok. Niet om de klap, die voelde hij nauwelijks, zijn andere pijn overheerste, maar om haar woorden. 'Wat, nee ik heb jou nooit pijn willen doen Amelie. Nooit.' Zei hij zacht. 'Maar het spijt me om die verkrachting. Ik weet niet waarom de verzetsstrijder mijn naam noemde. Ik haat ze zelf ook. Maar ik werd ook gedwongen al mijn informatie aan ze door te geven.' Hij dacht aan Esmée. 'Ik snap het als je me laat vermoorden... wat maakt het ook uit. Maar het spijt me echt.'

Een brok kroop omhoog in mijn keel en ik keek hem niet meer aan. 'Ik geloof je niet..m' fluistrede ik. 'Anders had je ons nu met rust gelaten. Zeker op de begrafenis van Jayden. Je laatste eer, daar gaat het om en jij hebt me verwond!' Ik begon toch te snikken en dacht bijna alleen maar aan Jayden nu nog. 'Voor haar en omdat ik geen moordenaar ben, zal ik Elliot niets vertellen. Maar als jouw moordenaarskant nog een keer op komt, dan moet ik iedereen beschermen...' Ik wreef langs mijn ogen tegen de tranen.

'Je moet me geloven. Weetje, Jayden en ik hadden vaak ruzie's daarover. Ze geloofde me niet, maar later bleek dat ik nooit gelogen had. We hebben toen de belofte gedaan elkaar altijd te geloven, en dus ook altijd de waarheid te spreken.' Zijn stem trilde. 'Ik wijk niet van die belofte af. Ik heb niet gelogen.'

'Maar ik ben Jayden niet,' fluisterde ik en een pijn schoot door mijn hart heen. 'En Jayden zal helaas nooit terug komen. Al... al zou ik haar graag inwisselen voor jou,' mompelde ik. Ik vocht tegen de tranen terwijl ze al over mijn wangen naar beneden gleden en mijn tere gezichtje er nog porseleiniger uit lieten zien. 'Je kan tegen mij liegen wat je wil en... en ik geloof nimet dat je zomaar spijt kan hebben als je zoiets ergs hebt gedaan. En jij hebt mij wel bij de verzetsstrijders genoemd. Dat is fout, zelfs al was je bang. Dan had je het moeten voorkomen, Elliot moeten waarschuwen of wat dan ook!'

'Ja, dat heb ik gedaan, maar nooit met opzet. Je kan me wel vertellen wat ik allemaal fout heb gedaan, maar dat is niet meer terug te draaien en of je me nu gelooft of niet, ik wordt toch wel dood gemarteld. Dus hou op, hou op en ga weg, ik weet dat Jayden weg is en ik weet ook dat ik zonder haar toch wel instort, of ik nou stomme dingen doe of niet!' Hij kon zijn emoties niet meer bedwingen en de hele lading stroomde over zijn wangen. Zijn hoofd zakte naar beneden en zijn geest die gaf het op.

Het deed me goed om te zien dathij ook gevoelens had. 'Benjamin..' Ik was stil en liet me toen voorzichtig op mijn knieën vallen terwijl ik mijn buik en jurk vast hield. 'Ik ga nog niet weg...' mompelde ik heel zachtjes. 'Bovendien maakt elliot je niet dood. Daar heb ik hem om gesmeekt een paar dagen geleden. Vanmiddag had ik wel iets anders gewild, maar nu ik zie dat jij ook emotie hebt, hoeft dat van mij helemaal niet meer. Ik... wil dat je spijt hebt en ook iets met die spijt gaat doen. Niet meer dezelfde fouten maken en mensen proberen gelukkig te maken in plaats van pijn te doen.' Ik beet hard op mijn lip. 'En dan... dan moet ik mezelf maar opofferen. dat ik degene ben geweest waarop je alle fouten hebt gemaakt...'

Zijn schouders schokten en hij huilde geluidloos verder. Alle ontlading kwam er in een keer uit, van dr verkrachting, maar vooral van Jaydens dood en dat erna. Hij hing als een lappenpop aan de muur. 'Ik heb wel emoties, maar pas als ik breek komt het eruit.' Hij keek haar aan met zijn ogen due rood waren van alle gesprongen aders en hij had wallen tot zijn jukbeenderen. 'Haal Esmee asjeblieft.' Smeekte hij.

'Het is nacht en ik kan niemand halen..m' zei ik langzaam en ik keek naar mijn buik. Gelukkig was het donker en zag ik zijn wonden veel minder, maar hij zag er wel erg angstaanjagend uit in dit licht. 'Breek eerder, dan hoeft je woede er niet uit te komen..m' zei ik lnagzaam en toen keek ik om naar een bewaker. 'Haal water,' zei ik met een schorre stem. 'Ben je bang...?' Vroeg ik uiteindelijk. 'Voor Elliot... Voor de toekomst?'

Hij knikte. 'Ja.' Zei hij eerlijk. 'Maar ik weet niet of ik nog een keer breken wel aankan.' Zei hij zacht en hij liet zijn hoofd op zijn eigen schouder rusten. Wat een ellende. Hij sloot zijn ogen en zakte langzaam weg.

Ik wil dat Elliot haar daar vindt. Ghehe, maar ik weet niet hoe dat kan? Misschien heeft de bewaker hem dat vertelt omdat Elliot haar zocht? De bewaker die water haalde?
-

'Je moet breken, je moet je woede binnen houden...' zei ik. Ik keek naar hem en zag dat hij een beetje in elkaar zakte. 'Ben je wakker?' vroeg ik en ik beet toen op mijn lip. Ik had echt geen puf om naar mijn bed toe te gaan. Mijn woede was ook al afgezwakt, maar hij was er nog een klein beetje en die moest eerst weg.

Hij schrok wakker. "NEE!' Schreeuwde hij en hij keek haar wazig aan. 'Asjeblieft, ik doe je niets, dat heb ik Esmée beloofd.' Smeekte hij.


--

Oké

INGE! Kom zo binnen! Xd kun jij het haar zo vragen? Xd
-

Ik keek vermoeid op naar hem en kreeg een glimlachje en knikte toen langzaam. 'Maar...' Ik likte lnags mijn droge lippen en kreeg toen mijn water ook aan. 'Dankje...' Zei ik en ik nam een slokje. 'Maar ik vertrouw je nog steeds niet helemaal...' Mompelde ik eerlijk. ' En ik denk niet dat dat raar is.'

Hij keek even om hem heen en zuchtte. Hij was weer in de echte wereld. 'Dat begrijp ik.' Hij keek naar het water wat ze dronk, en likte zijn droge lippen af.

ik dronk nog wat en zag toen wat hij deed. Ik twijfelde en hield mezelf voor dat ik goed was. Dat God wilde dat je je naaste vergaf, wat hij ook had gedaan.' Ik haalde diep adem en boog voorover. Ik kreunde heel zachtjes van de pijn, gaf hem wat te drinken en zette het lege glas toen naast me.

Benjamin dronk gulzig van het water. 'Bedankt.' Zei hij keek naar de grond.

Elliot had gehoord waar ze was en rende door de gangen. Nee, dit kon hij niet toestaan. Ze mocht veel en hij deed bijna alles voor haar, maar die jongen moest daar beneden lijden en daar was Amèlie nou niet echt handig voor. Ik rende de kerker binnen en moest een paar keer knipperen voordat ik ook maar een beetje silhouetten kon zien. 'Wat doe je hier?' Vroeg hij woedend.

Zijn stem klonk zo vel, zo angstaanjagend woedend dat ik in elaar kroop en ik enkele seconden moest nadenken over een antwoord. Ik mocht niets over de verkrachting zeggen. 'Ik... Ik wilde hem vragen waarom Elliot.' Langzaam keek ik op. 'Ben je nu boos op me?' Hij was boos, overdudelijk, maar was hij echt boos op mij of op alles? Hij was nooit boos op me. Ik probeerde mezelf overeind te drukken, maar ik was te zwak.