Kerkers 2.

Benjamin keek toe. Die boeien waren wel handig, hoefde hij zichzelf ook niet te bedwingen. Hij hield zijn mond dicht en klemde zijn handen om het bekertje water. Hij hoopte niet dat dit gevolgen zou hebben voor zijn straf, maar hij schrok ook hoe Elliot tegen Amèlie deed. Volgens Amèlie was Varlow de liefste man ter wereld bij haar. Hij zag het niet zo.

'Amelie.' Zei hij en kon niet uit zijn woorden komen. 'Ja.' zei hij. 'Ik ben woedend.' hij floot in zijn vingers en rustig kwam er een bewaker aan. 'Breng haar naar bed.' Zei hij en keek naar Benjamin. Was ze dan ook een verrader?

Mijn maag draaide zich in eew grote knoop en ik sloeg naar de bewaker die eraan kwam. 'Je mag me niet naar bed brengen,' zei ik met schorre angstige stem. 'Elliot doet dat al!' Ik wilde dat hij dat deed, dat ik meteen uit kon leggen en bovendien zou hij waarschijnlijk de enige zijn die me zo zachtjes tilde dat ik geen extra pijn aan mijn buik zou hebben. Heel kort keek ik nu naar Benjamin en toen keek ik smekend naar Elliot. 'Je mag niet boos op me zijn! Je weet niet eens waarom ik hier ben!'

Benjamin wist dat het het verstandigst was zich in te houden. Hij bleef op zijn knieën zitten als een waakhond en keek Elliot aan met een je-waagt-het-haar-iets-aan-te-doen blik.

Elliot twijfelde even en zei toen. 'Krijg haar in bed of verlies je baan.' hij keek nog even naar Benjamin en liep toen de kerker uit.

Voordat ik wist wat er gebeurde, had hij me over zijn schouder gegooid. Een hoge gil, gevuld met pure pijn ontsnapte uit mijn keel. Ik voelde me zwak en misselijk worden en binnen een seconde zag ik lijkbleek. Ik kon me niet afzetten van zijn rug, daar voelde ik me veel te ziek voor. Ondertussen kreunde ik constant door zijn schouder die in mijn wond stak. De bewaker liep de trap op wat steeds extra in mijn buik stootte. Tijd om Benjamin nog te groeten had ik niet meer. Bovendien had ik teveel pijn.

'Wacht!' Hij probeerde de bewaker tegen te houden, maar hij werd tegengehouden door zijn boeien. Een beetje in de war bleef hij zitten. Langzaam drong het tot hem door. 'Anders raak je je baan kwijt.' Dus als ze naar bed ging... behield hij zijn baan? Hoe was dat mogelijk. Een vleugje hoop sprankelde in zijn borstkas.

Later


Benjamin zat nog steeds op dezelfde plek, comfortabel was het niet, hij had honger en in combinatie met de hoop die hij gekregen had was hij in eerste instantie opgelucht toen hij stappen in de gang hoorde. Hij hoopte zelfs dat het voor hem was.

Elliot liep door de kerkers en stapte rustig die van Benjamin binnen. Hij bleef even staan en liep toen door. Rustig bukte hij voor hem neer en zette de fakkel die hij vast had tussen twee stenen die ver uit elkaar stonden. Hij wachtte op reactie van Benjamin, aangezien hij eigenlijk niet precies wist wat hij moest zeggen.

Toen Benjamin Elliot zag betrok zijn gezicht. Hij had natuurlijk gehoopt op Esmee. Hij keek Elliot vragend aan en opeens voelde hij zo duidelijk hoe zielig hij er eigenlijk bij hing. Vies, mager, vol wonden die moeilijk genazen tegenover Elliot, rijk en gezond, die alle macht had en op hem neerkeek. Hij beet zijn lippen kapot en keek weg. Langzaam telde hij in zichzelf tot tien. Ja, tellen kon hij. Dat had hij dan wel weer van de verzetstrijders geleerd.

'Benjamin, ik ben hier niet om je te martelen voor gister. Ik ben van plan je vrij te laten.' Zei hij en gooide een stuk brood naar hem toe. 'Ik wil alleen met je praten. Er is iets waar je me bij moet helpen.'

Benjamin pakte het brood aan en keek fronsend naar Elliot. Hij kon zich alleen niet lang bedwingen en hij beet al snel gulzig een stuk van het brood af. Als een beest... gonsde er door zijn hoofd. 'Ik snap niet waar ik je mee kan helpen.' Zei hij wantrouwend en met volle mond.

'Ik zit met een probleem en jij bent denk ik de enige die mij kan helpen.' Zei hij en glimlachte toen hij Benjamin zo zag eten. 'Natuurlijk krijg je er wat voor terug.'

Hij slikte het brood door en keek Elliot fronsend aan. 'Waarmee dan?' Vroeg hij nog steeds wantrouwend.

'Je kent mijn problemen beter dan ik zelf. Mijn kasteel zit er vol mee. Verraders en onbetrouwbare hulpen. Jij weet wie het zijn, tenminste van een deel weet je wie het zijn. Help me en ik help jou.' Zei hij en keek hem afwachtend aan.

Benjamin schudde zijn hoofd. 'Sorry, daar kan ik je niet mee helpen.' Hij nam nog een hap van het brood.

'Hoezo niet?' Vroeg hij verbaasd. 'Ik geef je alles wat je maar wil. Eten, onderdak, medicatie. Waarom niet Benjamin?'

'Misschien omdat ik geen idee heb wie de verraders zijn in dit kasteel?' Zei hij bedachtzaam. Natuurlijk dacht Elliot het eerst aan hem, maar mensen verlinken wilde hij niet dus besloot hij eerst het spelletje maar mee te spelen.

Elliot stond op en zuchtte. 'Oke, dan neem ik de rest wel mee.' Hij pakte de waterzak en het brood en de fakkel weer op. 'Denk er eens over na, want ik kan net zo goed overgaan op nog een leuke dag met messen en bloed. Jou keuze.'

Benjamin slikte. Hij had niet veel zin in nog een paar uur Martelkamer. 'Wat moet ik doen dan.' Vroeg hij aarzelend.

'Geef me alle namen van de verraders hier in het kasteel.' Zei hij en keek naar hem om. 'Hoe meer namen hoe meer vrijheid je zult krijgen. Denk er eens over.' Elliot gooide de water zak naar hem en glimlachte. 'Ik kom morgen nog wel even langs.'

Benjamin knikte en wachtte tot Elliot weg was, tot hij uit de waterzak dronk. Hij was niet van plan te verraden, maar wist eerlijk gezegd ook niet hoe hij zich eruit kon redden.

Elliot liep de kerkers weer binnen en keek grijnzend rond met zijn fakkel.

Benjamin zag er uitgeput uit, hij had helemaal niet geslapen die nacht. Hij wachtte tot Elliot iets ging zeggen, maar hij had besloten niet mee te werken.

'Wat zie je er toch slecht uit.' Zei hij lachend en ging voor hem staan. 'Zeg eens, wat wordt het?' Eigenlijk hoopte Elliot dat hij nee zou zeggen, want dan mocht hij hem weer martelen, maar aan de andere kant. Zou ja heel veel tijd schelen.