Grote zaal.

'Je zou me er echt de gelukkigste vrouw ter wereld mee maken.' Ik knipperde lief. 'Dat je het weet...' Ik leunde wat meer tegen hem aan. Ik begon moe te worden. 'En ik wil echt wel leren vechten zodat ik veiliger ben.'

Elliot tilde haar op en zuchtte. 'We zullen nog wel zien.'

Ik was blij dat hij me optilde en qwees naar een bankje. 'Laten we maar even gaan zitten,' mompelde ik zachtjes. Ik legde mijn wang zachtjes op zijn schouder neer.

Elliot liep naar het bankje en zette haar voorzichtig neer. 'Weet jij toevallig of Benjamin een nieuw vriendinetje heeft?'

Verbaasd keek ik naar hem op. 'Nu al en hoe zou hij aan een nieuwe vriendin moeten komen daar in de kerkers?' Ik wist er echt niets van en ik keek hem met mijn hoofd scheef aan.

'Ooh nee, vergeet maar wat ik net zei. Ik zei maar wat.' Zei hij snel en glimalchte naar haar.

Ik trko mijn wenkbrauw op. 'Elliot, hoezo? Heeft hij wel een vriendinnetje? Je zou niets achter houden....' Ik leunde tegen hem aan.

'Ik weet het niet, ik weet alleen dat een meisje hem vaker heeft bezocht in de kerkers.'

Ik knikte zachtjes. Ik geloofde hem. 'Vreemd...' mompelde ik zachtjes en ik keek op naar de prachtige lucht.

'Ja, dat vond ik ook al.' Zei hij en zuchtte. 'Weet je echt niet wie het is?'

'Elliot, ik houd ook niets voor jou achter! Dat ahdden we beloofd en ik wist niet eens dat er iemand bij hem kwam.' Ik voelde me lichtelijk gekwetst en keek van hem weg.

'Rustig maar, ik geloof je wel.' Zei hij en sloeg zijn arm om haar heen. 'Sorry schat.' Zei hij en kuste haar op haar wang.

Ik glimlachte alweer lichtjes en sloot mijn ogen. 'Mijn sterke verloofde,' fluisterde ik.

'Mijn lieve knappe schat.' zei hij en sloeg zijn andere arm ook om haar heen.

'Ik ben niet knap,' protesteerde ik matig. Ik kroop dichter tegen zijn borst aan.

'Dat ben je wel.' Zei hij en glimlachte. 'De alles mooiste.'

'Voor jou misschien, maar ein het echt niet,' mompelde ik zachtjes. Ik was wel aangekomen sinds ik terug was in het kasteel, maar je zag nog steeds al mijn botten en ik wist niet of dat nou mooi was of niet.

'Je bent prachtig ook in het echt.'

'Elliot...' Ik was eventjes stil en keek toen naar hem op. 'Wees eerlijk, ben ik nu een mooie dikte, te dik of moet er iets bij...?' Ik vroeg het zachtjes. ook al was er niemand, niemand mocht die vraag ook weten. Hij was heel persoonlijk.

'Je bent echt prachtig. Gewoon zoals je bent.'Zei hij en wreefzacht over haar rug.

'Want ik ben wel aangekomen sinds ik hier leef zoals jij,' zei ik en ik beet zachtjes op mijn lip./

'Dat maakt toch niet uit. Dit is veel gezonder.'

'Ook mooier?' vroeg ik hem zachtjes.

'Ja,' Zei hij overtuigend.

'En zo is het goed?' vroeg ik en ik keek kort naar mijn buik.