De kerk

Elliot stond strak in het pak met zijn gezicht naar het altaar. Zijn neef stond langs hem met daarlangs zijn vader. De kerk was prachtig versierd en Elliot kon niet wachten tot hij haar kon zien. Met moeite weerhield hij zich om om te kijken en stond zowat te trillen op zijn benen. Eindelijk was het dan zo ver. Ze zouden eindelijk tot in de eeuwigheid verbonden zijn en dan vanavond.... Stiekem had hij er heel veel zin in.

Ik stond voor de gesloten deuren en was zo zenuwachtig. Ik keek kort om naar Anna en toen naar mijn kleine broertjes. 'Goed vasthouden hè?' vroeg ik ze en ik toverde mijn beste lach tevoorschijn. Ik was veel te gespannen. hierna keek ik naar voren en bukte ikvoorzichtig. Mijn jurk zat best wel strak, hij was ook goed aangetrokken en ik wilde hem zeker niet vies, stuk of kreuken. 'Belinay, Joseph.' Ze liepen naar me toe ne ik kuste ze beide kort op de wang. 'Niet schrikken van alle mensen hè?' ze schudden ijverig hun hoofd. 'We hebben al geoefend,' zuchtte Belinay overdreven en ik knikte. 'Ja, weet ik schat.' Ik stond weer op en hoorde muziek. Dit was het moment van de waarheid. 'Ga maar,' fluisterde ik ze toe. Ze liepen door het kiertje van de deur, ik telde tot drie in mijn hoofd en ebgon ook te lopen. De deur ging ook voor me open.
Een beetje verblufd keek ik zelf nu naar iedereen die in de kerk zat, maar het kon me niet lang deren. Al snel keek ik naar Elliot die met zijn rug naar me toe stond in zijn strakke pak. Als het had gekund met de jurk en schoenen, zou ik harder zijn gaan lopen.

Ik was alsof het toeval was naast Benjamin gaan zitten helemaal achterin. Ik glimlachte kort naar hem, keek toen de kerk rond en hoorde al snel muziek. Ik keek achterom, naar het gangpad en zag haar al snel. haar jurk was prachtig. Hij sleepte een heel klein beetje bij de voeten en dan liep vanuit een soort knot in haar haren, een sluier naar beneden die twee bijna identieke jongetjes vast hielden. Voor haar liepen ook nog twee kleintjes. Ze hadden allemaal wel iets wat ik in haar herkende. Het waren vast haar broertjes en zusjes. Van achter zag ik nu het ingewikkelde draden die over haar half blote rug liepen. Dat was gedurfd! Zeker voor een koningin, maar ik vond het prachtig. De voorkant was bovendien ook niet heel hoog, maar je zag niets verkeerds. Mauwen had ze niet, evenmin als bandjes.

Joseph deed zijn uiterste best het goed te doen. Met zijn kleine handjes pakte hij zo veel mogelijk bloemen en hij gooide het voor zijn zus op de grond. Hij keek op en zag zijn moeder zitten. Enthousiast begon hij te zwaaien.
De tweeling liep netjes achter hun zus aan, maar intussen keken ze hun ogen uit. Een bruiloft, het leek hen eerst saai, in een kerk nog wel, maar het zag er allemaal zo indrukwekkend uit dat ze hun ogen uitkeken.
Benjamin was verplicht tussen de mensen de zitten. Met een nieuw pak, die hij gekregen had speciaal voor de bruiloft maar veel te breed was zat hij daar zo onopvallend mogelijk. Met zijn holle ogen keek hij naar Amélie. Ze zag er beeldig uit in haar jurk en haar broertjes en zusje waren om op te vreten, maar in zijn ogen was het het doodvonnis voor Amélie, dus keek hij met lede ogen toe.
Antonius keek trots naar zijn dochter. Eerst had hij nog zijn bedenkingen, maar nu het moment zelf er was was hij trots. Trots dat zijn dochter gelukkig was en het zo ver geschopt had. Elliot bleek een perfecte schoonzoon. Netjes, aardig, slim, rijk. Maar vooral zijn beeldschone dochter die straalde in haar jurk, dat maakte hem trots. Hij voelde zich best simpel, ook al zat hij nu strak in het pak en niet in zijn doordeweekse kloffie.

Anna knikte geruststellend 'Het komt allemaal goed mevrouw' antwoorde ze kalm en ze hield de twee jongens bij haar. Toen Amèlie begon te lopen wachtte ze heel even voordat ze de twee los liet om te gaan lopen. Belinay liep vrolijk voor Amèlie uit en strooide de bloemblaadjes. Ze vond het geweldig dat iedereen naar haar keek hoe mooi de blaadjes waren en hoe mooi haar zus was. Moeder zat met tranende ogen op een stoel. Ze was zo blij en pinkte een traantje weg. Elliot en Amèlie zagen er zo mooi uit en de kleintjes waren zo schattig. Ze zwaaide naar haar dochter en naar Joseph. Armand keek stiekem even naar Mabel die in een mooie jurk was gekomen, niet zo mooi als die van zijn zus, maar wel mooi genoeg voor hem. Hij was blij voor Am dat ze ging trouwen maar hij was nog steeds niet een grote fan van Elliot, dat moest dan maar.

Elliot hoorde de muziek en moest zichzelf dwingen om nog steeds niet achterom te kijken. Wie had die verdomde regel gemaakt dat dat niet mocht. Zijn neef fluisterde in zijn oor. 'Om jaloers op te zijn.' Zo gemeen. Hij had wel mogen kijken en maakte Elliot alleen maar nieuwsgierigder.

Ik keek naar Amèlie en toen kort naar mijn zoon. Ik hoorde wat mijn neefje fluisterde en grijnsde kort. Elliot werd er niet blijer van en dat kon ik me heel goed vorostellen, maar al snel zou hij haar zien en ze zag er echt goed uit. Ik was blij te mogen getuigen voor mijn zoon, dat hij de liefde had gevonden, maar tegelijk dacht ik toch even aan mijn andere zoon. Was hij er nog maar.

Heel kort keek ik opzij naar mijn vader die mijn arm vast had en ik glimlachte nu oprecht naar hem. Snel keek ik weer naar Elliot. Het duurde veel te lang voordat ik bij hem was en ik liep zo traag en de twee kleintjes voor me... Ik zag mijn moeder zwaaien en glimlachte ook even iets breder naar haar. Eindelijk was ik er dan. Mijn Elliot. Ik keek naar mijn vader en kon niet wachten totdat hij me als een soort symbool aan Elliot zou overhandigen. Hoe sneller hoe beter. Mijn benen begonnen steeds meer op spaghetti te lijken, maar de jurk was van onder gelukkig wijd en lang, niemand zou het kunnen zien.

Eventjes keek ik opzij naar Benjamin en heel snel raakte ik zijn hand aan dat het goed kwam. 'Kijk iets blijer,' fluisterde ik terwijl ik naar Amèlie keek zodat het niet op viel.

Geschrokken keek Benjamin naar Esmee. 'Esmee... laat me met rust.' Mompelde hij en hij keek snel weg. Zo tegen Esmee doen deed pijn, maar het moest.
Antonius glimlachte naar zijn dochter. 'Succes.' Fluisterde hij en knikte glimlachend naar haar benen. Als vader had hij alles door.

Elliot zag hoe ze langs hem kwam staan en keek haar glimlachend aan. 'Je bent prachtig.' Zei hij zacht en kon zijn ogen niet van haar af houden. Eindelijk was het zover. Het zou bijna beginnen en dan knoden ze eindelijk samen weg.

Belinay stond er trots bij, zij was het die alle bloemblaadjes perfect had gegooid en ze voelde zich gelukkig toen ze zo naast haar zus stond. Armand keek met een glimlach naar iedereen en hoopte nog steeds het beste. Moeders tranen liepen over haar gezicht, zonder een snik. Ze was dolgelukkig dat haar dochter echte liefde had leren kennen.

Ik lachte een laatste keer naar mijn vader en schoof mijn arm toen in die van Elliot. Ik keek hem kort aan met een echte verliefde blik en keek toen op naar de pastoor voor ons. Ik was vast en zeker de gelukkigste vrouw ter wereld op dit moment. Ik stond aan de zij van de man van wie ik hield, ik ging met hem trouwen en mijn familie was er ook en had een grote rol.

Een beetje verbaasd keek ik naar Benjamin. Toen fronste ik en keek ik snel weer voor me. Hij had vast een rot humeur omdat dit hem aan Jayden liet denken. Hoopte ik ddan.

Benjamin keek haar nog steeds niet aan toen hij verder praatte. 'Vergeet wat er in de kerker is gebeurd... asjeblieft.' Zei hij met pijn in zijn hart.
Antonius moest even slikken. Nu ging het gebeuren. Zenuwachtig pulkte hij aan de eelt op zijn handen. Met een schuin oog keek hij naar de man die de vader van Elliot moest zijn. Lang, statig, arrogante blik in de ogen van Antonius, in een pikzwart glad pak met uitbundige kraag. Antonius voelde zich nog kleiner, breder en simpeler door deze indrukwekkende man.

De pastoor begon en Elliot hoorde hem amper. Ze was zo prachtig. 'we zijn hier vandaag bijeen om deze twee geliefden voor eeuwig te verbinden...'