Slaapvertrek Lord Petram

Lord Petram zat aan zijn bureau een boek te lezen en tussendoor een idee te verzinnen om alle rebellen en verraders te executeren. Elliot liep rustig over de gang, hij wist niet wat hij moest zeggen tegen de Lord. Hoe kon hij nou zeggen dat een bediende aan het zingen was en hij onder de indruk was?

Ik klopte aan en kwam toen met mijn arm vol bloemen naar binnen. 'Goedemorgen menEer,' zei ik hem en ik liep naar de vaas in de vensterbank toe. 'Zegt u het mar als er een kleur uit moet.' Ik zette de bloemen al in de vaas.

Lord Petram je even naar de bloemen. 'Nee, het is goed zo.' Zei hij rustig en las weer verder. Elliot zag haar naar binnen gaan en klopte toen ook maar aan. 'Dag meneer.'

Zijn stem kwam me be enik gingrustig dioor met de bloemen netjes neerzetten terwijl ik meteen mijn oren goed spitste zodat ik het gesprek wat vermoedelijk over mij ginbg, kon volgen. Gelukkig had ik hier wel genoeg te doen.

'Wat nu weet Varlow?' Vroeg hij en ging gewoon door met waar hij mee bezig was. 'Meneer, ik heb gevonden waar u naar zocht.' 'Wat zocht ik dan?' 'Een zangeres om de gasten uit Italië te vermaken.' 'En wie heb je gevonden?' 'Nou, ze is hier aanwezig.'

Stilletjes bleef ik naar de bloemen kijken die nu goed stonden. Het gordijn hing lelijk en ik schoof het wat betewr.

'Wat bedoelt u?' vroeg lord Petram en keek even naar de bediende. 'Ik hoop niet dat u u zelf bedoelt.' 'Nee meneer, maar ik bedoel haar.'

Ik draaide om en keek met rode wangen naar hem. Beleefd keek ik naar hem en ik sloeg mijn ogen neer.

'Ik ga niet zomaar een bediende voor mijn wel gerespecteerde gasten optreden.' 'Maaru hebt haar nog niet eens gehoord meneer.' Elliot liep naar haar toe en glimlachte naar haar. 'Zing eens wat?'

Twijfelend keek ik naar heer Varlow, maar topen opende ik mijn mond en liet ik de uithaal horen van het liedje dat ik voor hem ook ghad gezongen.

Petram keek haar verbaasd aan en zocht eigenlijk naar een valse toon, maar die kon hij niet vinden. Elliot glimlachte naar haar en stapte wat naar achter. Het klonk zo mooi zo zoet. Het liet je smelten, elke keer dat je haar stem hoort.

Ik eindigde het lied en keek toen onzeker op naar lord Petram. Ik durfde niets te vragen, maar wachtte wel op kritiek of een compliment. Niet langer dan een halve sdeconde keek ik opzij naar heer Varlow.

Elliot keek afwachtend naar Petram die zat te denken. Ze was zeker goed, maar ze was een bediende. 'Varlow hoe kom je aan haar?' Vroeg hij terwijl hij nog aan het denken was. 'Ik wou wat vermaak dus liet ik haar zingen, maar ze bleek heel goed te zijn.' zei hij om haar niet te verlinken. 'Toevallig.'

Dankbaar keek ik opzij naar heer Varlow. Hij was echt een 'toffe peer'. Hierna keek ik weer op naar Lord Petram en ik vouwde mijn handen samen voor mijn buik. Als hij toe zou stemmen, zou ik mezelf echt moeten knijpen. DIt kon gewoonweg niet waar zijn.

Lord Petram zuchtte en zei toen. 'Vooruit dan, maar een valse noot en ze is haar baan kwijt. Niet alleen als zangeres, maar ook als bediende.' Zei hij en Elliot knikte en draaide zich om. Rustig liep hij naar de deur en ging naar buiten.

In plaats van vrolijk werd ik lijkbleek. Stel dat ik wel een foute noot maakte? Wat moest ik mijn ouders dan vertellen als ik thuis kwam? Door de zenuwen die hierdoor weer kwamen zou ik juist vast falen. 'Dankuwel meneer,' zei ik met onvaste stem. Weigeren kon nu absoluut niet meer, ik moest gewoon maar heel hard mijn best doen.

Petram knikte een keer naar haar en ging weer verder met zijn bezigheden, terwijl Elliot buiten op haar wachtte.

Ik maakte zijn bed op en verliet toen na een beleefde groet de kamer waar ik heer Varlow zag staan.

Petram reageerde niet en Elliot liep glimlachend naar haar toe. 'Gefeliciteerd.'

'Behalve als iok een valse noot zing,' zei ik hem en ik keek hem met mijn nog witte gezicht aan. 'Wel bedankt hoor, echt. Maar stel dat ik een valse noot zing...'

Elliot pakte haar bij haar schouders en schudde zijn hoofd. 'Maar je zingt geen valse noot en anders verzinnen we er wel wat op. Geloof me alles komt goed.'

Met grote ogen keek ik hem aan en toen voelde ik toch wel wat moed opkomen. 'Danku voor uw geloof,' zei ik en ik sloeg mijn ogen neer. 'Ik zal zeker wel meer liedjes moeten leren of niet? Aan twee liedjes heb je niet zo heel veel.'

'Ik ga je helpen.' Zei hij en sloeg zijn armen om haar heen. 'En je hoeft me echt geen u meer te noemen. Zeg maar gewoon Elliot.'

'Elliot meneer?' vroeg ik en ik kreeg toch een glimlach rond mijn lippen. 'Ook in h et bijzijn van anderen? Weet u het zeker?'