Slaapvertrek Elliot

Elliot keek haar even verbaasd aan. 'Meneer? Nu voel ik me wel heel oud.'

Een zwakke glimlach kleurde mijn lippen. 'Wat moet ik dan zeggen, meneer?' vroeg ik. Ik was het gewoon gewend om meneer te zeggen, maar de laatste keer was het toch ook om hem een klein beetje te plagen.

'Je bent echt gestoord.' Zei hij en glimlachte naar haar. 'Ik heb ook gewoon een voornaam. Tenminste dat denk ik. Nu ik er trouwens over nadenk, ik weet jou naam eigenlijk niet.'

Eventjes waqs ik stil, maar zijn gezicht vertelde me dat hij het niet boos bedoelde, maar dat het een grapje was. 'Maar wat moet ik dan met uw voornaam?' vroeg ik hem nu een beetje plagend en ik keek kort naar mijn jurk. 'Mijn naam is misschien wel geheim.'

'Elk geheim is uit iemand te krijgen en ik ben niet van plan geweld te gaan gebruiken. Zover ik dat nu kan.' Zei hij en wreef even door zijn gezicht. 'Ik denk dat het iets van Demian was.' Zei hij plagend.

'Ik kan een geheim bewaren,' zei ik ineens serieus. 'Maar mijn naam is niet echt een geheim hoor.' Ik keek naar hem in het bed en vond dat hij er op dit moment best wel klein uit zag omdat hij zo gewond was. 'Nou, moet ik u dan Demian noemen meneer?'

'Wat is uw naam dan?' Vroeg hij en keek haar nieuwsgierig aan. 'Als je me zo gaat noemen voel ik me een doorgedraaide kwast, dus doe maar niet.'

'Maar het is je broer,' zei ik nu verbaasd en ik bleef naast zijn bed staan. 'Hoe kunt u uw broer zo noemen en ik ben Amèlie. Amèlie Dubios.'

'Aangenaam Amèlie.' Zei hij en dacht even na hoe hij dit ging verwoorden. 'Dat het mijn broer is betekend niet dat ik hem goed moet behandelen. Het joch heeft geen gevoel. Geen medeleven. Alleen een goed acteertalent.' Zei hij en klopte op het bed.

Ik zakte naast hem op het bed en keek naar de dekens. 'Ik zou zulke dingen nooit zeggen over mijn broer, broertjes en zusjes,' zei ik en ik keek op naar zijn gezicht. 'Maar... waarom zeg je dat?'

'Heb jij mijn familie ooit gemogen?' Vroeg hij en keek haar neutraal aan. 'Mijn broer is net als mijn vader, maar dan nog wat erger. Hij doet alles wat god hem opdraagt, tenminste hij denkt dat god hem dat opdraagt. Trouw met een meisje van een lagere stand die je kan beheersen. Laat haar haar geheimen met je delen. Zorg dat je weet wie de verraders zijn en dump haar dan in een graf. Dit is nog het mist erge voorbeeld. En hij doet niet alleen jullie iets aan. Hij doet ook zijn familie zijn vrienden iets aan. Zo sta ik onder de littekens van zijn daden.'

Gefronst keek ik naar het dekbed. Nee, ik vond zijn familie niet geweldig, maar ik liet me er niet over uit. Het was gewoon zo, ze zorgde ervoor dat ik te eten kreeg en mijn familie geld. Wat wilde ik dan nog meer? Na zijn verhaal keek ik op naar Elliot. 'Trouwen met iemand van een lagere stand? Hoe bedoel je?' vroeg ik en ik besefte dat ik je had gezegd.m Snel sloeg ik mijn handen voor mijn mond. 'Het spijt me meneer,' zei ik snel en ik dachtverder aan zijn verhaal. 'Hoe... waarom zit je onder zijn littekens?'

'Ik zei toch geen meneer meer. Je is prima. Ik zeg toch ook je tegen jou.' Elliot legde zijn hand goed en wees een paar vage strepen op zijn arm aan. 'Ze zijn een beetje weggetrokken, maar deze zijn van mijn jeugd. Ik was zes en hij probeerde zijn messen uit. Ik raakte ze een keer aan en hij viel me meteen aan. Hij was daar nog maar 7, bijna 8.'

|Een rilling kroop over mijn rug en ik keek naar zijn armen. 'Wat...' Mijn mond viel weer dicht en ik sloeg mijn ogen neer. Ik mocht mijn mening niet over hem zeggen, hij was iemand van een veel hogere rang dan ik. Mjin vingertoppen gleden zachtjes over de sneden heen en hierna keek ik hem weer aan. 'Je.. En ik moet ook Elliot zeggen als er niemand is.'

'Ja, als we alleen zijn mag je gewoon jezelf zijn. Het maakt me allemaal niks uit. Als dat ge'meneer en ge'u. Ik irriteer me er dood aan.' Zei hij en pakte haar hand snel vast. 'Niet zo kietelen.'

Zjin hand was zo groot, iedere keer verwonderde ik me er weer over. Mijn hele hand verdween en dat was een niet onaangenaam gevoel. 'Ik ben het gewend, dus vergeef me als ik wel u zeg of meneer. Zo is me dat nou eenmaal geleerd.'

Elliot glimlachte en knikte. 'Ik blijf je er altijd aan herinneren. Hoe vak je het ook nog fout doet.' Zacht kneep hij in haar hand en kuste de rug van haar hand.

Mijn ogen werden iets groter en ik keek hem verbaasd in de ogen. Waarom kuste hij mijn hand? Ik was niet van adel. Nu besefte ik me ook pas dat ik bij hem op het bed zat, op zijn warme bed, dat ik hierin had mogen slapen en dat nooit iemand van adel dat zou doen. Toch? Waarom hij wel? Hij had een hekel aan zijn broer en de rest van zijn familie. Was hij ook een spion of wat? Zachtjes trok ik mijn hand terug en ik vouwde mijn handen samen. 'Mag ik u... je wat vragen?' vroeg ik nu langzaam.

Elliot knikte en keek haar nieuwsgierig aan. 'Ja, tuurlijk.'

'Wie en wat ben je?' Tussen mijn wimpers door, gluurde ik naar zijn gezicht en ik voelde hoe mijn wangen opnieuw rood kleurden. Eerst maar eens kijken wat hij ging zeggen voordat ik verder zou vragen.

Elliot keek haar verbaasd aan en zei rustig. 'Ik ben Elliot Varlow. De zoon van Roland Varlow. Broer van Demian Varlow.' Niet begrijpend waar ze maar zocht. 'En ik hoop dat ik een mens ben.'

Meteen schudde ik zachtjes mijn hoofd. 'nee, je houdt niet van je familie,' zei ik en ik durfde hem nu niet meer aan te kijken. 'Smeed je... smeed je plannen tegen ze? Je... je doet niet zoals zij, je liet me in je bed slapen!'

Elliot keek haar verbaasd aan. 'Dat ik niet van ze houd, betekend niet dat ik hun familie niet ben.' Hij keek haar even boos aan, maar herstelde zich snel weer. 'Ik smeed geen plannen tegen ze. Ik ben gewoon anders.'

Eventjes keek ik op naar hem en ik schudde mijn hoofd nu. 'Laat maar,' zei ik en ik stond op. 'Ik weet dat er hier in het kasteel mensen zijn die willen dat hun macht op houdt, ik ben niet gek. Maar als je zegt dat je zo iemand niet bent.' Ik keek hem niet meer aan en pakte de muziekstukken.

Elliot keek haar verbaasd aan en kwam omhoog. De pijn negeerde hij en zei snel. 'Dacht je serieus dat ik van mijn vader en broer afwil. Ze zijn mijn familie. Ik deel hun bloed.' Zei hij en hoopte dat ze niks door had.