Slaapvertrek Elliot

Kort keek ik ehm in de ogen en ik dacht iets te zien van verraad. 'Zeg dat nog eens,' zei ik nu en ik fronste. Snel dacht ik na aan wat mijn vader altijd zei. Als hij je aan kan kijken, zijn neus niet aanraakt en gewoon praat, is het de waarheid. Als hij wegkijkt, rood kleurt, zijn neus aanraakt of juist heel erg fel reageert, dan liegt hij.

'Ik kan niet geloven dat je mij niet gelooft.' Zei hij boos en herhaalde met wat handgebaren. 'Denk je echt dar ik van mijn vader en broer afwillen? We zijn familie. We delen ons bloed.' Zei hij en keek haar boos aan. Ze had iets door. Maar hoe?

Mijn linkermondhoek kroop omhoog en ik keek van hem weg. 'Fijn dat je me vertrouwd,' mompelde ik sarcastisch en ik begon de tekst te lezen van het volgende liedje. Toen ik de tekst las, begon ik toch te twijfelen. Of was hij gewoon boos dat ik hem daarvan verdacht? Zou ik ook niet boos zijn? Toch zei ik niets. Nu kon ik al niet meer zeggen dat ik het fout had toch?

Elliot keek haar nog steeds boos aan en ging weer liggen. Ze wist het, maar hij mocht nu niet opgeven. Misschien kon hij haar nog aan het twijfel maken. Maar hoe?

Ik gingbij het raam staan en probeerde het liedje te begrijpen.

'Waarom vertrouw je me niet? Ik ben bloed eerlijk tegen je. Waarom zuil tegen je liegen. Ik vertrouw je.' Zei hij en keek haar even smekend aan.'

'je doet teveel je best en wordt boos op me,' zei ik en ik bleef uit het raam kijken. 'En dat terwijl je de hele tijd aardig tegen me bent...' Kon ik maar noten lezen, dan kon ik zelf verder, maar dat kon ik niet. Zijn blik zag ik niet doordat ik weg keek.

Elliot zuchtte en keek naar het plafond. 'Natuurlijk ben ik boos. Je beledigt En beschaamt me. Zou jij dit pikken als iemand dit zei?'

'Ik ben het domme dienstmeisje maar meneer,' z2i ik nu formeel. 'Ik word alleen maar gekleineerd door iedereen. Neem me niet kwalijk, ik heb een boodschap te doen,' zei ik en ik liep naar de deur. 'Het domme dienstmeisje is snel weer terug.'

Elliot keek haar verbaasd na en greep zijn kans en kwam omhoog. Moeilijk stond hij op en steunde hij tegen de muur. Moeilijk liep hij naar een stoel en liet zich daarin zakken. Hoeveel pijn het ook deed, hij moest lopen. Zijn energie moest hij kwijt.

Hij zei niets. Zou hij niet spijt hebben als hij de waarheiud was. Hij was gewoon bang dat ik zijn geheim zou doorvertellen. Ik ging naar de wc, waste mijn gezicht meteen.

Elliot keek uit het raam en dacht na hoe hij dit nog recht kon trekken.

Ik liep weer terug naar zijn kameren besefte dat hij me dus echt een dom diernstneisje vond. Hij had er niets op gezegd en zijn verhaal... Wat als hij mijn hart wilde en me dan doodde zoals hij over Demian had vertelt. Ik opende de deur en keek naar hem op de stoel. Hij loog, deed super aardig, maar zei niets wanneer ik zei dat ik dom was.

Elliot keek niet om en bleef naar buiten kijken. Hij wou niet omkijken. Nou, hij wou haar eigenlijk heel graag zien, maar ze geloofde hem niet. Ze vertrouwde hem niet. Ze mocht niks te weten komen over hem. Alleen maar dat hij van haar hield. Dit masker wou hij altijd ophouden.

'De domme dienstmeid is. Gearriveerd meneer,' zei ik met onvaste stem en ik bleef met mijn handen samen voor mijn jurk staan. Ik kon me er niet meer dik over maken dat hij zat, hij wilde me misschien wel dood!

Elliot reageerde er weer niet op en sloot zijn ogen. Ze vond zichzelf dom. Ze zegt meneer. Ze was blijkbaar opeens weer de dienstmeid. Had ze dan niets begrepen van hun gesprek, helemaal niets?

Ik begon het bed op te maken en voelde me zo erg gekwetst. Hij vond me dom, ik was oinderdaad de dienstmeid en misschien vond hij me nu wel... Te gevaarlijk of wat dan ook. Hij zou nu vast niet meer aardig zijn.

'Laat dat.' Zei hij toen ze het bed aan het opmaken bent. 'Je hoeft je taken hier niet uit te voeren. Dat weet je.' Zei hij, maar keek haar nog steeds niet aan.

'Wat moet ik dan doen?!' Mijn stem sloeg over en geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn mond. Had ik nou net serieus tegen hem geschreeuwd? Mijn ogen stonden groot, vol angst. Als ik eht nu op een rennen zette, kon ik misschien vluchten, weg uit het kasteel voordat zijn handlangers me zouden doden. Toch bleef ik als aan de grond genageld staan.

Elliot schrok van haar luide stem en draaide zich onbewust om. Meteen greep hij naar zijn wond die weer begon te bloedden. Hij klemde zijn kaken op elkaar en zijn adem stokte in zijn keel.

'Nee, doodt me niet,' fluisterde ik en ik bleef nog steeds staan. 'Ik bedoelde het niet zo. Ik wil... Ik wil... U...' Een rode vlek kwam door zijn shirt heen en ik pakte snel de handdoeken weer en liep toen toch naar hem toe. Dood ging ik toch wel als hij boos was.

'Ik dood je niet.' Mompelde hij zacht en de pijn drong door in zijn stem. Zijn ogen werden nat, maar hij probeerde ze weg te knipperen. HIj nam een grote hap lucht en haalde even zijn arm weg om te kijken hoe erg het was.

Heel kort keek ik henm in de ogen en toen haalde ik beide armen weg en tilde ik zijn shirt op. 'Je mocht je bed niet uit had ik gezegd,' mompelde ik en ik begon het bloed weg te deppen en keek naar de opengesprongen wond. 'Moet ik de dokter weer halen?' vroeg ik twijfelend. Ik kon het op zich zelf ook wel hechten.

Elliot kneep zijn ogen dicht en zette zijn nagels in de leuningen van de stoel. 'Je kunt me niet eeuwig in dat bed houden.' Mompelde hij moeilijk.

'Nee, daar ben ik te dom voor,' mompelde ik en stond weer op en liep naar de openhaard toe vlak naast de deur. Er lagen nog wat spullen en ik hield de naald in het vuur om hem te steriliseren.