Slaapvertrek Elliot

Elliot schudde zijn hoofd. 'Nee, ik ben gewoon eigenwijs.' Zei hij en keek even wat ze deed. Naalden, hij had er zo'n hekel aan. De vorige hechtingen had hij niet gevoeld, omdat hij buiten bewustzijn was, maar deze zou hij gewoon voelen. moeilijk slikte hij een keer en spande al zijn spieren aan.

'Maar ik ben en blijf dom niet?' vroeg ik hem en ik keek eventjes scherp naar hem om. 'En onbetrouwbaar en toch laat je me hechten...' Ik pakte het draadje en stopte het in de naald.

'Je bent niet dom. Je bent gewoon te slim.' Zei hij en keek naar de naald. 'En heb ik eigenlijk een keuze?' Vroeg hij en keek snel naar de wond.

'Zeg maar niets, want je vindt me ook dom, anders had je net wel iets gezegd toen ik het zei,' zei ik en ik hurkte bij hem neer. 'Nee, die heb je ook niet.' Zijn wond zag er heel vies uit en ik keek naar hem op. 'Pak eventjes iets vast...'

'Je vertrouwt me niet, dus wat doen mijn woorden je eigenlijk?' Elliot pakte de leuningen goed vast en keek naar het plafond. 'Doe het snel.'

'Jij vertrouwt mij ook niet, anders zou je eerlijk tegen me zijn,' zei ik en ik stak de naald in zijn buik en hechtte snel.

Elliot kreunde van de pijn en zijn armen begonnen te trillen omdat hij er zoveel kracht opzette. 'Ik wil je vertrouwen.' Zei hij kreunend en voegde er. 'Maar je bent daar te slim voor.' Bij aan.

Ik ging gewoon door en keek pas op toen ik klaar was. 'Je hebt jezelf net verraden. Je bent het dus wel, maar je bent wel echt familie, dat zie ik aan je gezicht, dus je bent een spion vanbinnen uit.' Ik knipte het draaide nu door en keek weer n aar zjin buik.

Elliot bleef naar het plafond kijken en reageerde niet. Ze wist het en hij kwam er niet meer onderuit. 'Ben je klaar?' vroeg hij moeilijk en ontspande rustig zijn armen.

'Ja ik ben klaar,' zei ik en ik keek ruimde de psullen weer op. 'En wat denk je nu? Dat ik het meteen aan de lord ga vertellen? Nou, nu misschien wel omdat je zo... Nee. Je doet aardig tegen me, als enige en daarom zou ik het niet vertellen maar toch. Ik moet je Elliot en zo noemen terwijl dat best gevaarlijk voor me is in verband met als er iemand binnen komt en je wordt boos op me terwijl ik het goed raad.'

Elliot liet de leuningen rustig los, maar keek haar nog steeds niet aan. 'Jij reskeerd je leven? Petram weet dit ook en bij een enkele misstap laat hij me vermoorden. Ik ben een blok aan zijn been. Ja ik ben een verrader. Maakt het uit? Ik kan hier toch niks.'

Ik trok mijn wenkbrauw op en zuchtte toen. 'Ga in je bed liggen, alsjeblieft.' Ik stak mijn hand naar hem uit om hem overeind te kunnen helpen. Ik moest zo weer zingen en dan niet meer stoppen.

Elliot twijfelde even maar stond toen toch moeilijk op. Hij pakte haar hand niet vast en liep steunend tegen de muur naar zijn bed. rustig ging hij in zijn bed liggen en keek alweer maar het plafond.

Ik stopte hem in en legdehet deken aan één kant vast zodat hij het niet koud zou krijgen. 'Een kruik nodig?' vroeg ik en ik eek naar de muziekpapieren.

Elliot schudde zijn hoofd en deed even zijn ogen dicht. Hij wad zo moe en uitgeput.

'Ga nmaar slapen,' zei ik en ik boog een beetje over hem heen en deed het deken verder, tot op zijn kin. 'Ik oefen wel ergens anders,' beloofde ik.

'Het spijt me.' Zei hij en keek haar even aan. Snel deed hij weer zijn ogen dicht. Hij kon haar nu gewoon niet lang aankijken.

'Denk je toch dat k je ga verraden?' vroeg ik gekwetst en ik bleef naar hem kijken.

Elliot schudde zijn hoofd en haalde een arm onder de dekens uit. 'Kom eens, ik moet je wat vertellen en niet heel het kasteel hoeft het te weten.'

Zachtjes knikte ik en ik klom voor de zoveelste keer deze dag bij hem op de dekens en besloot toen naast hem te gaan liggen zodat hij niet hard hoefde te praten. Natuurlijk lag ik wel op de dekens en niet eronder bij hem.

Elliot kwam een kleins stukje omhoog en fluisterde in haar oor. 'Ik hou van je.' Hij kuste haar op haar wang en ging weer liggen.

Ik durfde bijna niet te reageren en keek toen heel langzaam naar hem om. 'Meen je dat?' vroeg ik. 'Of... of is het een zieke grap.' Ik wilde hem echt niet wantrouwen, maar iemand van adel en een dienstmeid? 'niet dat ik je niet vertrouw, maar het lijkt onmogelijk.'

'Zegt dit genoeg.' Hij kuste haar op haar lippen en ging weer goed liggen. 'Ik meen Ger.'

Zijn lippen waren zoveel zachter dan je zou verwachten en als versteend bleef ik naast hen liggen. 'Maar,' mompelde ik uiteindelijk. 'Dit kan toch helemaal nooit werken of wel?' Ik keek weer naar hem opzij en tastte naar zijn hand.

'Of het nu wel of niet werkt. Mijn gevoelens voor jou kan ik niet eeuwig inhouden.'