Slaapvertrek Elliot

Elliot trok zich rustig terug en moest even bijkomen. Wow, was het letterlijk. Elliot stond geschrokken op toen ze haar ogen niet meer open deed en rende naar de gang. 'Iemand haal een dokter.' Schreeuwde hij en knielde weer bij haar neer. 'Ga niet dood.'

Geen enkele reactie gaf ik, ik had de hoop opgegeven en was blij dat ik hem toch nog had kunnen laten weten dat ik om hem gaf. Ik kon ook niet reageren en wachtte mijn lot af.

Er kwam iemand aangerend die Elliot aan de kant duwde en Amèlie optilde. Hij kende haar blijkbaar en keek Elliot woedend aan. Hij gaf hem de schuld. Hij rende met Amèlie de gang op naar de ziekenzalen.

Waarom voelde ik die wind langs mijn wangen? Tochtte de hemelpoort zo erg dan?

Elliot stormde zijn kamer in en wou in zijn bed gaan liggen, maar toen hij ging zitten sprong hij meteen weer op en schudde zijn hoofd. Rustig stapte hij achteruit en keek hoofdschuddend naar het bed. Daar had ze gelegen. Tranen liepen over zijn wangen. Hoe konden ze hem dit aandoen? Hoe konden ze haar dit aandoen? Het was zijn schuld. Het was allemaal zijn schuld. Elliot greep een mes van zijn kast af en zette het tegen zijn keel. Nee, hij kon het niet. Woedend gooide hij het mes in de muur en liep snel naar de raam. Schokkend keek hij naar het uitzicht en zocht naar de dader, die er toch al lang niet meer was. Toen er echt helemaal niks was zakte Elliot door zijn knieën en begroef hij zijn hoofd in zijn handen. Nee, hij mocht niet zo zwak zijn. Zo kregen ze hem niet klein. Snel stond hij op en zakte meteen weer door zijn knieën door het gebrek aan evenwicht. Hij probeerde het nog een keer en hield zich overeind aan een stoel. Moeilijk liep hij weer naar zijn bed en ging dit keer er wel opzitten. Wat gebeurde er met hem? Hij mocht niet doordraaien. Hij moest zich niet zo makkelijk gewonnen geven, maar dit wou hij Amèlie niet aandoen. Als hij er nooit was geweest, dan was dit haar nooit gebeurd. Zijn blik viel op het glad dat op zijn nachtkastje stond. Snel dronk hij het leeg en gooide het tegen de muur kapot. Vermoeid liet hij zich op zijn rug vallen, maar meteen schoot hij weer omhoog en liep naar de stoel voor de raam. Helemaal van slag liet hij zich in de stoel zakken en trok hij zijn knieën op. Daar bleef hij zitten. Starend naar buiten, maar naar een punt. Het graf van zijn broer.

'Jongen,' waren mijn neutrale woorden en ik sloot de deur achter me. Mijn enige zoon leek wel een hoopje ellende in de stoel zo voor het raam. Ik wist dat er een meisje was binnengebracht uit het bos, zeer waarschijnlijk verkracht. De bediende die het me had vertelt had meteen een mega verhaal verteld en ik had hem eigenlijk willen slaan, maar toen hij vertelde dat mijn zoon heel erg voor het meisje wilde zorgen en haar met een bodyguard weg had gestuurd, was ik toch wel geïnteresseerd geweest. Het meisje scheen ook erg mager te zijn en ik vroeg me af of ze niet gewoon de macht wilde die Elliot nu helaas ging krijgen. Elliot was daar nog lang niet aan toe, misschien wel nooit. Zag hem hier nou als een hoopje ellende. Demian was vast als een held gestorven, Elliot zou vast smeken voor zijn leven.

Elliot reageerde niet. Hij bleef naar de begraafplaats kijken en verroerde zich helemaal niet. Zou zijn vader het weten? Nee, dat kon niet. Hij had het voor hem verzwegen. Nooit praatte zijn vader normaal tegen hem. In ieder geval niet zoals hij tegen Demian praatte. Zijn echtte zoon. Het kon hem ook helemaal niet schelen wat zijn vader over hem dacht. Elliot was toch wel dat kind van Varlow. In plaats van de zoon, de jongen die de macht erfde.

'Elliot, spreek tegen je vader en kijk me aan,' zei ik meteen een beetje geërgerd en ik liep in zijn richting, maar ging niet voor hem staan. Hij moest zelf naar me kijken, ik was verdomme zijn vader. 'Ik moet met je praten, dus kijk me aan,' zei ik hem en ik sloeg mijn armen over elkaar heen.

Elliot verroerde zich niet en zei. 'Ik wil u niet aankijken. U gedroeg en gedraagt zich niet als mijn vader.' Elliot sprak pure waarheid, maar wist dat het eigenlijk niet zo slim was om hem zo aan te spreken. Maar veel maakte het hem niet uit. Zijn hart, zijn spieren en zijn hoofd deden teveel pijn om nog iets te doen.

Voordat ik het wist had mijn platte hand zijn wang al geraakt en pakte ik hem daarna bij zijn shirt en sleurde hem omhoog zodat hij voor me kwam te staan. 'We gaan praten en als je zo'n toon tegen me gaat aanslaan, laat ik iemand je in elkaar slaan, dus praat maar gewoon met me. Geef gewoon antwoord,' gromde ik boos en ik liet hem weer los. 'Dat meisje, wat is er met haar?!'

Elliot keek hem emotieloos aan en liet hem gewoon doen. 'Welk meisje?' Vroeg hij en keek hem recht in zijn ogen aan. Wat dacht die man wel? Dat het serieus zijn vader was? Dat zijn vrouw ooit van hem hield? Ze hield alleen van zijn geld en nu was ze weg. Hij heeft nooit liefde gekend. Alleen van zijn dode zoon. Hij wist niet hoe het werkte. 'Sla maar, je bent en blijft geen vader voor me.'

Mijn vuist raakte hard zijn kaak en ik keek toe hoe hij op de grond viel. 'Het meisje dat verkracht is,' zei ik hem en ik keek naar beneden. 'Het meisje om wie jij bijna hebt zitten janken en voor wie je hier depressief in je kamer zit. Antwoord nu maar, want ik heb je door Elliot. 'Wat is er met dat meisje dat je zo om haar doet? Nou? Of is ze verkracht vanwege jou?' Een kleine lach kwam op mijn gezicht.

Elliot greep naar zijn kaak en stond woedend op. 'U zegt het zelf al. Ze is verkracht.' Zei hij en begon weer te trillen. Maar dit keer van woede. 'U hebt hier totaal geen verstand van.' Schreeuwde hij en duwde zijn vader naar achter. 'Ze is gewoon een vriendin. U moet zich hierbuiten houden.' Schreeuwde hij nog steeds en liep weer naar zijn stoel. Hij ging weer zitten en keek uit het raam. Rot op, smeekte hij.

Eventjes blee fk staan en minachting sprak van mijn gezicht af. 'Ik houd me er niet buiten,' zei ik hem en ik liep weer naar hem toe, maar hield mijn handen dit keer bij me. 'Ik ben je vader, dus houd ik me er niet buiten. Ik geloof niet dat het zomaar een vriendin is. Wij worden niet zomaar vrienden met bedienden, dus wees eerlijk tegen me of ik ransel je af. En je bent net als je moeder, ik zie wanneer je liegt.' Mijn kaken klemde ik boos op elkaar en mijn spieren in mijn handen spanden alweer samen zodat mijn knokkels wit werden.

Elliot sprong op en keek hem woedend aan. 'Wij worden niet zomaar bevriend met bedienden?' Vroeg hij spottend. 'Wat deed Demian dan? Hij is gestorven doordat hij de verkeerde bediende koos. Hij is vermoord vanwege haar.' Schreeuwde hij. 'Mijn moeder hield tenminste van me. Jouw vrouw deed dat niet.' Elliot kon zich niet meer inhouden en gooide letterlijk alle frustratie van de afgelopen jaren eruit. 'Oke, ik hield van haar. Dat doe ik nu nog steeds. Daar kun je niks aan veranderen. Zo is het gewoon.' Elliot haalde even diep adem en zei toen zacht. 'Accepteer eens dat ik niet Demian ben.'

Stil bleef ik naar hem luisteren en hij raakte wel duidelijk iets in me. 'Je bent Demian ook niet,' gromde ik en ik keek hem recht in de ogen. 'En jouw moeder, ze liep weg ja. Ze vergat je gewoon, hoe kun je van haar houden?' Het onderwerp dat 'het meisje' heette, vergat ik helemaal. Ik moest hem duidelijk laten weten dat ik de baas was en dat zijn houding me niet zinde. Demian had altijd naar geluisterd.

'Omdat zij van me hield. Zij kon van mensen houden. Helaas bent u nou niet bepaalt menselijk.' Zei hij en keek hem streng aan. 'Ik ben Demian niet en ik wordt Demian niet. Accepteer het gewoon en ga niet door tot ik hem wordt, want die dag komt er niet.' Elliot pikte het al jaren niet en nu kwam alles eruit. 'Zij was de enige die ooit van me houden en nu vond ik iemand anders die dat deed. Je hebt me al die jaren verwaarloost. Je wist niet wat je met me aanmoet. Hebt me al mijn problemen alleen laten oplossen. U hebt me jaren wrok laten koesteren voor u.'

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en wees naar de stoel. 'Ga zitten,' bromde ik en ik ging in de andere stoel zitten. 'Nu gaan we dit uitpraten of je nu wilt of niet.' Zijn woorden raakten me en nu ik er zo over nadacht, het was waar. Mijn leven bestond uit Demian klaar maken voor de macht en misschien omdat ik wist dat hij de koning zou worden, dat ik Elliot was vergeten, maar ik had toch met hem gepraat tijdens het eten etc.? 'Ik wil je niet als Demian,' zei ik hem nu met een neutrale stem, maar het deed me wel pijn. 'Wrok hebben voor je eigen vader is niet goed.'

Elliot ging boos zitten en luisterde verbaasd. 'Geen wrok hebben voor de man die me jaren heeft verwaarloosd?' Vroeg hij spottend. Hij probeerde het, maar dit was niet zo een, twee, drie meer recht te trekken. Hier mocht hij wel eens meer zijn best voor doen. Hij was al blij dat hij niet wou dat hij als Demian werd.

Ik besloot het onderwerp te laten en liet mijn blik uit het raam vallen. 'Vertel me over je meisje dan. Ik zie het niet zo zitten om een dienstmeid...' Ik stopte weer met praten en zuchtte zachtjes. 'Als je het wilt weten, ik was ook niet blij dat Demian Jayden ten huwelijk vroeg.' Kort keek ik opzij naar hem. 'Maar misschien kun je me overtuigen dat ze het waard is.'

'Maar Jayden vond Demian dan ook helemaal niet leuk. Ze haatte hem ook niet, maar vond hem helemaal niet leuk. Ze had al een vriendje buiten dit.' Zei hij en keek naar de grond. 'Ik hou van Amèlie, zij houdt ook van mij.' Zei hij en keek even naar de blik van zijn vader. 'Ze is geweldig. Ze leeft met me mee. Ze wil me beschermen en ik wil haar beschermen.' Hij stopte even en keek naar het raam. 'Ze doet me denken aan mam. Haar prachtige zangstem, haar geweldige lach, haar zorgzaamheid en haar grote hart. Ze is geweldig.' Hij lachte even zacht en schudde toen zijn hoofd. 'Ik heb haar dit aangedaan. Indirect, maar het is wel mijn schuld.'

Ja, dat moest ik toegeven. Van Jayden had ik nooit een blik gezien dat ze Demian leuk vond, maar ze had geluk dat hij haar leuk vond. Met mijn ogen lichterlijk samengeknepen keek ik naar mijn tweede zoon die ik zo had laten vallen. 'en wie zegt dat ze het niet doet omdat ze heeft gezien dat Jayden het kan? Misschien wil ze alleen maar macht. En ik zeg niet dat het waar is, maar overweeg het Elliot.' Ik dacht aan zijn laatste woorden en liet een zucht horen. 'Oké, wil je mijn respect verdienen? Blijf dan niet hier kniezen dat het jouw schuld is, maar ga naar haar toe en steun haar.'

'Nee, dit was al voordat Jayden met Demian kreeg.' Zei hij en knikte. Elliot stond op en keek even naar zijn vader. 'Het spijt me.' Zei hij en slikte. Hij pakte zijn hand en trok hem omhoog. 'Bedankt.' Hij omhelsde hem een keer en stapte snel terug. 'Sorry, dat was ongepast.' Zei hij en keek naar de grond.

Ik liet hem zijn gang gaan en keek hem toen eventjes stilletjes aan. 'Kom hier... zoon,' zei ik nu en ik sloeg mijn sterke armen om mijn zoon heen. 'Maar pas op waar je aan begint, ik ga je drillen tot een koning,' zei ik nu met een kleine grijns op mijn gezicht. 'En dat van je meisje... We zullen de dader al zijn ledematen er met een bot mes af laten snijden.' (MUHAHAHAHAH)

Elliot sloeg zijn armen ook om hem een en voelde zich eigenlijk best wel goed. Het was raar dat zijn vader hem omhelsde. Dit had hij jaren moeten missen. 'Ik zou niet ander willen.' Zei hij als antwoord op de koning stelling. 'Ik stel u niet teleur.' Hij voelde zich nu eigenlijk best wel een kind. In plaats van een jongen van 17.