Slaapvertrek Elliot

Zodra hij weg was, kroop ikonder de dekens en begon ik weer hard te huilen. Ze kwam nooit meer terug.

Benjamin zwaaide de deur open. Kloppen deed hij allang niet meer bij Elliot. Hij schrok even toen hij Amèlie in een schitterende jurk. 'Waarom wordt ik geroepen?' Vroeg hij achterdochtig.

Doods zat ik nu op het bed en ik hield mijn blik op het deken gericht totdat Benjamin binnen kwam. 'Even was ik stil, toen stond ik op en liep ik naar hem toe. 'Jayden...' fluisterde ik zachtjes. Meer kon ik niet uitbrengen, mijn tranen waren net gestopt.

Benjamin slikte moeizaam. Al het bloed leek uit zijn gezicht te trekken. Nee, niet het over Jayden hebben, asjeblieft. Het maakt me kapot. Dacht hij, maar hij sprak het niet uit. 'Ik weet het.' Zei hij monotoon.

Heel langzaam knikte ik. Dat scheelde, dat hij het wist. 'Hoelang...?' vroeg ik. Dat had de man die binnen was gekomen niet vertelt. Misschien was Benjamin er wel over heen al. Hij toonde bijna geen emotie of... of had ik me vergist in hun gevoelens?

'Vanochtend. Ik...' Hakkelde hij met schorre stem. 'Ik..' Zijn ademhaling werd onregelmatig, en hij keek snel weg. 'Ze is verdronken, en.. ik heb haar niet kunnen redden.'

Ik knikte heel langzaam en was toen in drie stappen bij hem en sloeg mijn armen om hem heen. 'Gingen jullie samen zwemmen of zo?' vroeg ik en de tranen stroomden alweer over mijn wangen heen.

Benjamin schrok er van, zij ook al? Haastig duwde hij haar weg. 'Nee, ik kwam aanlopen toen ze uit een boom, in het water viel.' Zei hij haastig.

Ik keek verbaasd terwijl mijn tranen bleven lopen. 'Waarom.. Je bent niet eens verdrietig,' fluisterde ik en toen draaide ik mijn rug naar hem toe en sloeg mijn armen rond mijn middel. Had hij het gedaan of zo?

Benjamin voelde zich wanhopig worden. 'Houd toch eens op!' Schreeuwde hij onverwachts. 'Ze is dood, snap dat dan! Het heeft geen zin om over haar te praten!' Hij schrok zelf van zijn uitbarsting.

Zijn woorden drongen diep tot in mijn ziel en ik keek heel kort naar hem om. Ik mocht niet boos op hem worden, dat merkte ik nu wel door zijn uitbarsting, hij miste haar, maar ik vond het vreselijk dathij zo tegen em deed en het riep wel woede op. 'Ze krijgt een begrafenis Benjamin...' mompelde ik heel zachtjes en zo neutraal mogelijk. 'Er gaat dus ngo veel over haar gepraat worden.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Haar lichaam is er niet meer. Ze is weg, voor altijd. En nooit zal ze vrijheid kennen.' Er rolde een traan over zijn wang, snel veegde hij die weg.

Ik was stil en voelde toen woede opkomen die kwam door de onmacht. 'Nouen! Ze krijgt toch een begrafenis! Ik vergeet haar niet Benjamin, helemaal nooit dat je het weet!' Ik beende naar het raam toe en bleef daar voor staan. 'Ik zal haar eren...' Ik dacht aan de vrijheid. Hij dacht vast dat ik die nu had, maar dat was niet zo. Toch, als Jayden er nog was, had ik haar meer vrijheid gegeven. Had dat maar gekund.

'Nee, asjeblieft... ik moet haar wel vergeten. Anders ga ik vanzelf wel dood.' Zei hij schor. Hij ging achter haar staan. 'Zie je het bos daar, achter het meer? Zo ver kom ik nooit. Zonder Jayden haal ik het niet.'

Ik keek om naar Benjamin en toen naar het bos wat bijna niet te zien was met het blote oog. 'Wilden jullie.. vluchten?' vroeg ik langzaam. Mijn stem was zo dik en vol emotie. 'Ik wilde juist... Jayden zou een beter leven hier krijgen...' fluisterde ik en ik keek naar hem om.

'Ja. We wilden samen weg, vrij zijn.' Zei hij met pijn in zijn stem. Het was confronterend om over Jayden te praten. 'Een goed leven? Op deze plek? Amèlie... je weet zelf ook dat dat niet kan. En je weet ook dat Elliot als koning het allemaal erger gaat maken.'

Ik klemde mijn kaken op elkaar en keek hem nu boos aan. 'Jayden zou mijn persoonlijke dienstmeisje zijn. Of te wel, ze zou bijna niets meer hoeven te doen en spreek niet zo over Elliot! Het is niet waar, hij gaat het allemaal beter maken!' De tranen waren gestopt, lagen nog op mijn wangen, maar hij bracht ze weer aan het lopen.

'Denk je dat ze dan gelukkig was? Nee! En droom maar lekker verder over je Elliot, maar vroeg of laat zul je toch uit die roze wolk moeten stappen en de werkelijkheid onder ogen moeten komen. En dan heb ik je gewaarschuwd.' Met grote stappen beende hij naar de deur. 'En er komt geen begravenis!' Hij had de deur al opengegooid.

Ik keek hem nu woedend na. 'Er komt wel een begrafenis want ik heb van haar gehouden Benjamin! Dat je dat maar weer en ze zou het wel beter hebben gehad hoor! En ga weg! Ga weg uit mijn kamer!' Ik had niet eens door dat ik het mijn kamer noemde, maar nu we zouden trouwen, zou het snel de mijne zijn.

'Jouw kamer?' Zei hij schamper. 'Je bent wel erg bezittelijk, nietwaar Amèlie? Blij dat deze ellende nu allemaal ook van jou is?' Met een knal gooide hij de deur dicht, haar antwoord hoefde hij al niet meer te horen.

Ik keek hem woedend na waarna ik langzaam in elkaar zakte, ik het deken van het bed aftrok en zo bleef liggen op de koude stenen grond met de tranen die alweer over mijn wangen heen vloeiden als een constante waterval.

Ik lag te slapen in zijn bed. Het was een lichte slaap die iedere keer verstoord werd door pijn scheuten. De kruiden waren niet verdovend genoeg om alle pijn weg te houden. Elliot had gezegd me in zijn bed te leggen zodat hij steeds er kon zijn. Hij sliep dan niet bij me, maar toch. Echter, veel was hij er niet en ik was bang om wat hij met Benjamin zou doen.

Elliot kwam rustig de kamer binnen en ging op een stoel langs het bed zitten en keek haar. Het deed hem pijn haar zo te zien. Met een wazige glimlach keek hij zowat door haar heen en kwamen er verschrikkelijke ideeën om Benjamin te martelen in hem op. Snel schudde hij zijn hoofd. Hij mocht hem niet vermoorden.

Het kraken van de stoel toen hij verzat, maakte me wakker. Ik opende suf mijn ogen om eerst enkele seconden alleen maar naar het plafond te kijken. 'Elliot?' fluisterde ik toen langzaam alsof ik het over de kostbaarste diamant had die je maar kon bedenken. Ik draaide mijn hoofd in de richting van de stoel waar hij gelukkig ook zat.

Elliot glimlachte snel normaal en schoof een plukje haar achter haar oor. 'Sorry dat ik je wakkermaakte.' Zei hij en kiste haar op haar voorhoofd.