Slaapvertrek Elliot

Elliot schudde zijn hoofd en pakte snel de waterkan en een doekje. 'Nee, ik ga nergens heen. Ik beloofde je om bij je te zijn.' Hij maakte het doekje nat en draaide voorzichtig haar kin naar hem toe en haalde rustig wat bloed weg.

'Elliot...' fluisterde ik en ik begon weer harder te huilen. 'Ik doe je pijn! Je wilt me zo niet zien en je verdient kinderen!' Ik kneep mijn ogen dicht.

Elliot schudde zijn hoofd en negeerde haar woorden. Hij ging gewoon door met het bloed van haar gezicht halen en begon toen aan haar handen.

'Elliot!' op dat moment hoorde ik meerdere mensen binnen komen en klapte ik dicht. Ik liet Elliot me schoonmaken en pakte meteen zijn hand vast toen hij hem had schoongemaakt. Ik wilde dat hij er was, maar wilde hem tegelijkertijd geen pijn doen.

Elliot bleef langs haar zitten en kneep zacht in haar hand. De doktoren begonnen meteen haar wond te verzorgen en Elliot gooide de bloedlap op de grond. Had hij nu niet echt nodig.

Ik pakte met mijn andere hand dezelfde hand ook vast en negeerde alle mensen bij mijn buik en keek alleen maar in Elliots ogen. 'Kom...' fluisterde ik zachtjes dat hij dichtbij moest komen zodat we konden fluisteren.

Elliot kwam wat dichterbij en keek haar onderzoekend aan. 'Wat is er?'

'Sorry...' fluisterde ik. 'Dat hij... dat ik hem niet heb kunnen stoppen. Dat ik misschien geen kinderen kan krijgen. Dat ik je pijn doe door te huilen...' Mijn stem was schraal toen ik fluisterde. 'het spijt me echt.'

'Nee, dit is niet jou schuld. Door mij ben je hier. Zonder mij was het niet gebeurd. Alles komt goed, dat beloof ik.'

'Maar ik huil...' fluisterde ik en ik wreef snel weer door mijn ogen. 'En... en ik doe je pijn als ik huil en ik wil je geen pijn doen!' Ik keek hem eventjes aan.

'Je doet me geen pijn. Je doet jezelf alleen maar pijn.' Een leugentje voor haar kon geen kwaad.

'maar... Elliot...' Een beetje verward keek ik hem aan en ik wreef langs mijn neus. 'Ik wil je niet opzadelen met mijn gehuil. Je moet al zoveel doen hier in het kasteel.'

'Nisk is belangrijker dan jij.' Zei hij en kuste haar op haar voorhoofd.

Dat stelde me werkelijkwaar een beetje gerust en ik keek naar de dokter die nog steeds met mijn buik bezig was. 'Ik voel het niet eens wat hij doet,' fluisterde ik tegen Elliot. Ik was ook teveel met Elliot bezig.

'Dat is juist goed, dan voel je de pijn niet.' Hij legde zijn hand op haar wang en zorgde dat ze het ook niet meer zag wat er gebeurde. 'Is er nog wat gebeurd toen ik weg was?'

Ik knikte zachtjes en keek nu in zijn ogen omdat hij het zicht blokkeerde. 'Nee... Nouja, Anna is echt aardig. Zij is mijn dienstmeisje...' Ik likte mijn lippen even nat omdat die zo droog waren.

'Ooh dus jullie maken er wel wat gezelligs van?' Vroeg hij en glimlachte naar haar.

'Ja... Ze is heel aardig, maar ik heb het liefst jou hier,' lfuisterde ik en ik peuterde zachtjes aan de haren die een klein bakkebaartje veroorzaakten bij Elliot. 'Zijn ze al bijna klaaR?' vroeg ik toen zachtjes.

'Ik denk van wel.' Zei hij en keek voor de zekerheid even achterom. 'Alleen nog even wat bloed weg halen.' Zei hij en legde zijn hand op die van haar.

Ik knikte heel zachtjes en haalde heel diep adem voordat ik zachtjes vroeg: 'Slaap je vannacht bij me in bed... Het mag niet, maar alsof iemand het zal zien...' Ik keek hem smekend aan.

'Ik ben zoiezo hier, maar dat zullen we nog wel zien.' Zei hij en glimlachte naar haar.

'Dan haal ik je wel over...' mompelde ik en ik sloot mijn ogen even. Ik voelde ineens weer een beetje pijn, maar probeerde die te negeren.

'ooh? Kom maar op dan.' zei hij plagend en keek naar achter waar de doktoren hun spullen inpakte.

Ik opende mijn ogen weer en was blij dat Elliot zo reageerde. Dat was ook goed voor mij. Ik wilde gewoon plezier met hem hebben. 'Lukt me wel,' zei ik zelfverzekerd wat iets minder sterk over kwam door mijn verrotte stem op dit moment.

'Ooh nee dat lukt je niet.' Zei hij en hoorde de deur dicht gaan. Hij kuste haar en ging express aan het einde van het bed zitten.