Onderaan toren

Annabeth was bezig een boeket te schikken en twijfelde waar ze het ergens mocht neerzetten. Het moest opvallend zijn maar mocht natuurlijk ook niet in de weg staan. Uiteindelijk besloot ze het boven op een paar tonnen te zetten wat nog wel een mooi zicht gaf. Zo nu kon ze verder met de rest van haar werk.

Jayden was geroepen door iemand uit de toren en snelde naar de toren toe. Ze opende de deur en deed snel haar strikje goed, want ze was net terug van Benjamin. Ze zag het bloemenmeisje, ze wist niet hoe ze heette maar kende haar wel van uiterlijk. Ze zag de bloemen zoals altijd op een perfecte manier samengebracht en het ving je blik echt even 'Wauw, zoals altijd weer prachtig' complimenteerde ze haar.

Annabeth kromp even in elkaar toen ze een stem hoorde, maar toen ze hoorde dat het een compliment was ontspande ze zich weer. "Dankje" zei ze. "Ik doe gewoon mijn werk" zei ze en probeerde het complimentje een beetje af te wimpelen. "Wel ik ken je van zien verzorg jij de paarden niet" vroeg Anna want ze was niet 100 procent zeker.

Jayden glimlachte 'Ik zou willen dat ik dat mocht doen, maar ik ben maar een simpele bediende' zei ze kalm.

"Ow sorry ik dacht je daar ooit gezien te hebben, mijn naam is trouwens Annabeth en met wie heb ik het genoegen" vroeg ze beleefd want in deze tijd was er van informele taal eigenlijk nog niet al teveel sprake. Annabeth bleef dus ook meestal beleefd zelfs tegen mensen van dezelfde stand als haar.