Torenkamer 1

'Nee, we hadden een deal. Jij en je meisje kunnen hier wonen en vorstelijk leven leiden.'

Hij slikte. Nee, hij zag het niet echt zitten. 'En anders vermoord je Esmee?' Vroeg hij aarzelend.

'Ja, dat leek me vrij duidelijk.' Zei hij en glimlachte. 'Of als je iets anders wilt in je leven.'

'Wat bedoel je met iets anders in mijn leven.'

'Nou ja, aan je blik te zien vind je het rijke adelijke deel helemaal niet zo geweldig. Dacht dat een sloofje als jij wel eens verwend wou worden, maar ja. Je hebt niet echt een keuze.'

Benjamin wierp Elliot een vernietigende blik toe en zuchtte. Hij noemde nog een naam en wachtte tot Elliot die op had geschreven. 'Ik zal nooit jullie leven kunnen waarderen.' Mompelde hij

Elliot schreef die snel op en glimlachte. 'Ja, dat weet ik. Maar geloof me, als je het eenmaal gewend bent, dan kun je niet meer zonder. Je hoeft niet gemeen te zijn tegen mensen zoals jij. Maar het kan en daarom doe ik het.'

'Nooit.' Zei hij dreigend. Hij noemde de vier namen van de bediendes die ook bij de verzetstrijders hoorden. 'En het lijkt me ook niet fijn nooit het kasteel uit te kunnen.' Mompelde hij.

Elliot schreef gewoon door en zuchtte. 'tja, je moet het zelf weten. Je kunt ook gewoon een huisje in het bos krijgen, dan kom je maar af en toe wat eten halen, als je dat leuker vind.' Zei hij en zuchtte.

Benjamin knikte. Dat leek hem beter. Tegelijkertijd voelde hij zich nog rotter. Zat hij hier over zijn toekomst te praten terwijl hij tegelijkertijd andere mensen ter dood veroordeelde. Hij noemde nog negen namen, drie hoge hofdames, een stalknecht, drie schoonmakers, een postkoerier en de persoonlijke kleder van Elliot.

Elliot schreef de namen gewoon op en zuchtte. 'Weetje, je bent veel slimmer dan al die andere. Dat meisje, hoe hete ze ook alweer.' Hij dacht even na en zuchtte. 'Nou ja, die ook een hogere rang was, die zo spontaan verdween had niks gezegd. Heb haar doodgemarteld. Niks kwam er uit haar.'

'Met gewoon martelen had je ook niets gekregen.' Mompelde hij. 'Mijn leven mag hè hebben.'

'Ja, maar blijkbaar dat van je vrienden niet.' Zei hij en zuchtte. 'Ja, je was nogal makkelijk, maar ik bedenk me wat. Hadden jij en je vriendjes nog plannen voor de komende tijd?'

'Dat weet je.' Mompelde hij en hij grijnsde. 'Helaas niet gelukt.'

'Ja, maar je kent de deal. Alles wat jij weet kan je liefje redden, want geef maar toe. Door haar vergeet je je dode Jayden. Dan vergeet je dat het jou schuld was.'

Hij keek weg, de waarheid die hij verdrongen had kwam weer boven. Zijn waarheid, de ellende die hij voelde, dat hij zichzelf de schuld gaf. Hij had zichzelf voorgenomen zakelijk te blijven, voor Esmee, maar dat lukte nu niet meer. Lijkbleek staarde hij voor zicht uit.

Elliot grijnsde en stond weer op. Hij liep nnaar het raam en keek naar buiten, wachtend tot dat Benjamin weer aanspreekbaar zou zijn.

Benjamin zakte in elkaar en liet zijn hoofd op zijn armen rusten.

Elliot keek even om en voelde een beetje medelijden . 'Sorry.'

Woedend keek hij op. 'Sorry?' Zei hij verbeten. 'Sorry? Jezus vermoord me gewoon. vermoord me, ik geef me over, de dood is beter zodat ik hier van af ben en doe me dit niet aan. Daar is geen sorry voor.' Hij trilde op zijn benen, zijn gezicht was grauw en hij zag er vreselijk slecht uit. Iemand die de hoop al opgegeven had, die zich gewonnen gaf.

Elliot keek hen verbaasd aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik vermoord je niet. Je hebt hier vrienden en die kunnen je niet missen.' Zei hij en drukte hen de stoel weer in. 'Vergeet heel het plan ding even en praat eens rustig. Hoeft niet met mij, het kan ook met Amelie.'

Benjamin bleef staan. Allerlei beelden flitsten door zijn hoofd. Jayden's dood, toen de ruzie om Demian, Amèlie naakt voor de deur, Amèlie op de grond, in een zwarte begravenisjurk. Esmee, haar dreunende woorden. 'Zo had Jayden het niet gewild.' Hij deed zijn handen voor zijn oren en schudde zijn hoofd. 'Nee, nee, luister één keer naar me, asjeblieft. Zweer dat je Amèlie en Esmee niets aan doet.' Smeekte hij.

Elliot keek hem verbaasd aan en zuchtte. 'Ik zal Amèlie nooit iets aandoen en Esmee doe ik niks als jij me niet tegenwerkt.' Zei hij en keek weer serieus. 'Niemand had het zo gewild Benjamin, maar het liep zo en nu moet je handelen als iemand met hersens.' Elliot stond op en schonk twee glazen water in. 'Hier, drink op.'

'Ik heb gedaan wat je wilde, ik ben klaar nu.' Zei hij en hij weerde het glas water af. Hij liep naar de deur en maakte aanstalten weg te glippen.

'Als je weggaat krijg je er spijt van.' Zei Elliot en keek hem serieus aan. 'We hebben haar hier in de kerkers zitten. Of niet, maar dan krijgen we haar als nog, dus ga nu zitten. We hebben in het verleden wel vaker serieuze gesprekken kunnen voeren.'