Torenkamer 1

'Wat ik lekker vind? Vraag Benjamin gewoon maar wat hij wil maken voor me, dan komt het wel goed denk ik' zei ze met een glimlach. Hij wist al haar lievelingseten, zoiezo.

'Nou, ik heb laatst niet zo'n goede conversatie gehad met Benjamin en volgens mij zou het wel eens niet goed komen als ik met hem ga praten,' beken ik. We hadden toen ruzie gehad en het liep niet goed af.

'Ik vraag het hem wel, al kan dat zijn dood worden als ik dat doe...' zei ze 'Maar ik heb mijn manieren' zei ze met een knipoog.

Ik glimlach. Volgens mij was ze niet op Demain maar op Benjamin. Ik zag hert aan haar. 'Als het niet lukt kun je altijd bij mij aankloppen.' Ookal wist ik dat ik niet met Benjamin ging praten, ik wilde dat ze me kon vertrouwen.

Jayden schudde haar hoofd 'Nee, ik ga het nu wel vragen.. bedankt' zei ze Elizabeth en ze stond op. Ze maakte een lichte buiging en liep toen weg, de toren uit opweg naar de keukens.

Ik liet me in de armen van een bewaker naar zijn toren tillen. Ik had zelf mijn harenmet moeite ingevlochten en had een mooie blauwe jurk aan. Het puntje van de rok gleed net over de vloer heen. Kort voelde ik aan mijn ketting die ik toen voordat ik weg was gegaan, van hem had gekregen. Ik klopte op de deur en wachtte met de bewaker af.

Elliot was vluchtig allemaal papierwerk aan het invullen en zat letterlijk met zijn handen in zijn haar. Wat een kut troep. Voor elke stap die hij maakte moest hij al zowat een papier invullen. 'Binnen.' Riep hij en ging gewoon door.

Ik zag meteen hoe druk hij was toen ik binnen kwam. Hij keek niet eens op. Ik keek de kamer rond en knikte naar de stoel in de hoek. 'Maar zet hem naast hem neer,' zei ik zachtjes en ik keek weer naar Elliot. Misschien kon ik hem wel helpen. In ieder geval om hem rustig te krijgen.

Elliot keek even op en ging gewoon verder. 'Laat iemand dadelijk de volgende stapel brengen.' Zei hij tegen de bewaker en schreef vluchtig verder.'

De bewaker deed wat ik zei door me eerst op de stoel te zetten en deze toen met mij erop naast hem neer te zetten. Hij groette en liep achteruit weg. Ik keek eventjes opzij naar Elliot en beet op mijn lip. 'Kan ik helpen?' vroeg ik hem bezorgd.

Elliot keek even naar haar en schudde zijn hoofd. 'Nee, met dit kan niemand me helpen.'

Ik knikte heel zachtjes en keek naar de berg papieren. 'Sorteren dan? ik kan niet lezen, maar zou dezelfde titeltekens bij elkaar kunnen leggen?' Ik legde een hand op zijn been neer. Ik wilde dat hij rustig werd.

'Nee hoeft niet.' Zei hij en schreef weer verder. 'Het lukt wel.'

Ik knikte zachtjes en keek naar de papieren hoop. Een berg medelijden kwam in me op en ik was maar stil zodat ik hem niet zou storen. Ik bleef dicht bij hem, maar probeerde niet in zijn weg te zitten.

Elliot las het papier geïrriteerd door en smeet het met de rest van de tafel in de hoek. Daar wou hij nog niet eens naar kijken. het ging over de opstanden in sommige omliggende dorpen. Daar moest hij niks van hebben. Toen die bewaker terug kwam met nog een stapel zuchtte hij en stond op. Meteen liep hij naar het raam en keek over de wijdes heen waar het andere dorpje lag.

Ik keek hem na en toen naar de papieren. Ik gleed met mijn handen over de papieren heen en begon zachtjes stapeltjes te maken. Die troep maakte het vast niet beter voor zijn hoofd. Af en toe vond ik een papier waar al op was geschreven en van deze maakte ik een andere stapel. Als die al waren bekeken, scheelde dat weer. 'Elliot, anders moet je even pauze nemen.' Ik keek kort om naar hem. 'Wat heb je nu al gehad? Ik zag helemaal verder geen stapel waaruit ik kon opmaken dat hij ze al bekeken had en vond steeds meer beschreven papieren.

Elliot schudde zijn hoofd. 'Er is geen tijd voor een pauze. Die dingen waar al op geschreven is, dat zijn vaak dingen waar mijn vader als eens naar gekeken heeft.'

'En wat jij hebt gehad dan Elliot? En begin dan met diegene die je vader heeft bekeken. Daar heb je maar half werk aan en dan wordt je tafel een heel stuk leger.' Ondertussen sorteerde ik de bladen verder. 'Je kan dit Elliot. Je bent misschien niet geboren met het recht en je moet het leren, maar ik geloof je en je kan dit echt. Je moet alleen ordelijk blijven, maar daar zal ik in ieder geval nu voor zorgen.'

Elliot keek verbaasd om en schudde zijn hoofd. 'Je kunt niet eens lezen en je weet amper wat je aan het doen bent.' Zei hij en zuchtte. 'Dit is niet veel ordelijker dan net.'

Hij kwetste me op een punt waar ik zelf niets aan kon doen. Ik was gewoon een boerin en hij was opgegroeid hier in dit kasteel. Ik liet mijn armen zakken en keek naar de stapels die waren ontstaan in plaats van het bureau vol papier. Ik keek naar de grond en peuterde an mijn jurk.

Elliot ging weer zitten en schreef haastig verder. Het moest vandaag af en dan had hij ook nog tijd voor haar en voor training.

Ik zei niets meer en bewoog alleen maar met mijn handen omdat ik aan de dingetjes aan mijn jurk peuterde.

Elliot schreef door en het ging op den duur best snel. Toen hij ongeveer op de helft was stond op hij weer rop en en liep naar de deur. 'Welke idioot heeft het verzoek voor meer eten gestuurd. Zoek hem of haar op en zorg dat ik ze kan spreken.'

Ik zei nog steeds niets en beet hard mijn lippen op elkaar toen hij sprak. Ik trok peruongeluk een kraaltje nu van mijn jurk af en keek er geschrokken naar. Ik probeerde hem zo goed mogelijk weer terug te doen.

'En waag het niet om de verkeerde te brengen.' Schreeuwde hij erachteraan en verscheurde het blaadje meteen. 'Idioten.' mompelde hij en las snel verder. Ja, zelfs de verzoeken van de bediende moest hij lezen, niet dat het wat uitmaakte. Meestal was het meer eten meer pauzes en meer vrijheid.