Torenkamer 1

'Het blijft een nee.' Zei hij en liep naar de deur. 'Ik moet wat regelen, ben zo terug.' (Benjamin vragen)

Ik trko een grote pruillip. 'Jij bezige koning,' zei ik en ik sloot mijn ogen.'Ik wil straks een voetmassage,' plaagde ik hem.

'Het spijt me.' Zei hij en glimlachte. 'Misschien.'

'Goed, dat is beloofd,' mompelde ik. Nu ik in bed lag, voelde ik hoe moe ik was van de ochtend en de nacht waar we ook niet lang in hadden geslapen.

Elliot sloot de deur zacht en liep snel naar de martelkamer.

Later

Elliot ging zitten aan zijn stoel en keek naar de bewaker die met Benjamin binnen kwam.

Benjamin ging zitten en hij keek Elliot recht in de ogen aan.

'Dus vertel me eens, hoeveel namen van mensen in het kasteel ken je?'

Hij telde op zijn vingers. 'Twee keer tien en nog één.' Zei hij. Mensen weglaten daar begon hij niet aan, zeker niet nu Esmee op het spel stond. 'Die zaten in dezelfde verzetstrijders groep als Jayden en ik, en die ene is Elizatbeth die niet uit onze groep kwam maar die heb ik lang niet meer gezien dus due zal wel dood zijn.' Constateerde hij. Zijn stem was zakelijk.

'En hoeveel gok je dat er daarbij nog eens in leven zijn en hoeveel zullen er verder nog zijn in het kasteel?'

'Ik gok tien en ehh.. acht.' Telde hij op zijn vingers. 'De verzetstrijders in het bos tel ik niet mee. Dat zijn er te veel.' Hij keek naar de reactie van Elliot. Achttien was veel. Vele bedienden die opgehangen waren waren onschuldig geweest.

Elliot sloot zijn ogen even en zuchtte. 'En hoeveel man is dat kamp denk je?' Vroeg hij en probeerde het zich voor te stellen. 'Denk je dat ze je nog binnen laten in het kamp?'

'Er is nooit een vast aantal, ze verspreiden zich over de dorpjes om opstanden te organiseren en ook richting het kasteel om manieren te vinden om binnen te komen. Het zijn er honderden, en het aantal groeit nog steeds omdat steeds meer mensen die in de dorpjes wonen zich aansluiten.' Legde hij uit. 'En nee, ik kan ze wel ontmoeten op een plek ver buiten het kamp als ik wil en dan één van hen maar in het kamp zelf mag je als spion niet meer komen. Ze sturen de jonkies altijd maar alleen voor informatie, ze weten dat het moeilijk is in het kasteel te komen en als 'bediende' moet je gewoon je hele leven informatie geven en op het kasteel werken, omdat ze weten dat sommige op het kasteel ongehoorzaam worden.'

'Dat is nou vervelend voor je.' Zei hij en stond op. 'Je laat me dan echt geen keuze maken. Als jij niet kunt binnenkomen dan heb ik niks aan je. Dan heb ik ook niks aan dat meisje. Wat dacht je van net als Romeo en juliet samen dood.'

Hij keek Elliot recht in de ogen. 'Tsja, je kunt me ook daarheen sturen, dan ben ik gelijk dood.' Zei hij geïrriteerd. Waarom zat hij hier dan überhaupt, als Elliot toch alleen dreigde met Esmee. Waar Benjamin niets mee kon.

'Zie maar hoe je je zaakjes regelt. Ik wil zoveel mogelijk informatie over de gang van zaken daar en alles in het kasteel. Hoe jij dat doet, dat moet je zelf weten.'

'Je bedoelt plannen? Bijvoorbeeld waar de aankomdende grote opstand gaat plaatsvinden.' Hij slikte zijn laatste woorden een beetje in, dat wilde hij eigenlijk niet vertellen, dan zou het helemaal in het honderd lopen. Alhoewel ze het kasteel zelf toch nooit zouden kunnen bereiken, en het moeilijk tegen te houden was, behalve met een heel leger.

'Ja, zoiets.' Zei hij en zuchtte. 'dus begin maar met verraders in het kasteel te vertellen.'

Hij aarzelde even. 'Ehm, nou een van de poortwachters, Karel is een verrader.' Zei hij met tegenzin. Hij friemelde aan een blaadje op tafel.

Elliot pakte snel een papier en schreef het allemaal snel op. 'Verder.'

Hij vertelde nog de namen van vijf andere spionnen toen hij stopte. 'Wat ga je met ze doen?' Vroeg hij.

'Dat maakt niet uit.' Zei hij en schreef door. 'Verder nog?'

'Eerst vertellen.' Drong hij aan.

'Ze gaan allemaal weg hier, oké?' zei hij geïrriteerd.

'Vermoord je mij ook als je me niet meer nodig hebt.' Vroeg hij.