Tussenruimte

Demian was met twee andere mensen van adel aan het praten over zij verloving. 'Ja, ze is echt perfect.' Zei hij en ging genietend tegen de rugleuning hangen.

Toen Bnjamin Demain herkende stormde hij bijna op hem af. 'Jij vuile..!' Begon hij, en hij balde zijn vuisten. Als hij niet tegengehouden werd kon hij de kwast zo wurgen.

Demian keek hem geschrokken aan en stond op. 'Gedraag je, anders ontsla ik je.' Zei hij en keek hem onderzoekend aan. Wat moest hij?

Benjamin probeerde te kalmeren en beet hierbij zijn lip kapot. 'Trouw-niet-met-Jayden.' bracht hij er kokend van woede uit. Die arrogante kop van kwast... Arme Jayden.

Demian lachte en schudde zijn hoofd. 'Sirrt loverboy, maar ik trouw met haar of je nu wilt of niet. Ik ben verliefd en daar kun je niks aan doen.'

Benjamin klemde zijn kiezen op elkaar. 'Ook als je het met de dood moet bekopen? Ga je het risico dan aan?' Vroeg hij.

'Rot toch op. Ik geef om haar. Ze verdient het beste.' Demian bestudeerde zijn gezicht en knipte in zijn vingers. 'Jij bent die jongen waar ze zo lang mee was?'

Benjamin keek hem woedend aan. 'Je kan niet om haar geven als je haar nog maar net kent. En hoezo, waar ze lang mee was? Jayden en ik zijn gewoon hele goede vrienden.'

'Je moet een opleggen hoeveel ik van haar kan houden.' Zei hij en ging weer zitten. 'Ze was bij jou de hele middag, terwijl ik haar verbood biet met andere meer om te gaan.'

'Ze mag toch zelf weten wat ze doet en met wie ze omgaat.' Zei Benjamin nors.

'Ze is nu van adel, dus je hebt niks meer met haar te zoeken. ik jen er geen problemen mee om je tong weg te laten halen.' Zei hij rustig en nam een slok van zijn thee.

Benjamin keek woedend naar Demain. Nooit had hij iemand zo gehaat. Het liefst zag hij hem op dit moment bungelend aan de galg. Nooit had hij moeite met zelfbeheersing, behalve nu. 'Wacht maar. Je zal boeten' Siste hij. Hij draaide zich om en beende met grote passen weg. Waar zat die verdraaide smid? Als je hem niet wilde hebben was hij er, had je hem nodig was hij foetsie.

Demian keek hem grijnzend na en keek naar de twee heren van adel die hem vragend aankeken. 'Raar joch, nietwaar?'

Benjamin hoorde Demian en draaide zich razend om. 'Wie is hier raar?' Snauwde hij. 'Jij toch zeker, een meisje haar vrijheid afpakken!'

Demian lachte om zijn reactie. 'Je maakt het er echt niet beter op. En ik pak haar vrijheid niet af. Ik geef haar vrijheid. Een die jij haar nooit zal kunnen geven.' De twee mannen van adel lachte mee en keken afwachtend naar de twee.

Demian ging te ver. Woedend viel Benjamin hem aan. 'Ik geef haar alles wat ze wil!' Schreeuwde hij. 'En bij mij kan ze zichzelf zijn, bij mij telt haar mening en niet die van jou!'

Demian hield zijn armen snel voor zijn gezicht en de twee mannen van adel snelde naar hun toe en trokken de jongen van Demian weg. Demian keek hem woedend aan en zei. 'Nog een keer zo'n actie en ik snijd je tong eruit, dan hoef je niks meer tegen haar te zeggen. Ik vond het nog wel oke dat ze je even zag, maar nu verbied ik voor haar elk contact met de buitenwereld.'

Benjamin stopte. Ach, wat maakte het ook uit. Demian zou spoedig dood zijn. Hij keek Demian walgend aan. Wat een vreselijke kwast. Maar hij moest zich inhouden. Opnieuw draaide hij zich om en hij liep weg. Negeer hem, negeer hem, sprak hij zichzelf toe.

'Je hebt haar niks te bieden. Je bent maar een werker die net kan rondkomen. Nu is ze gelukkig. Ze is vrij.' Zei Demian nog en lachte. Het was echt een raar joch. Pure dwaasheid straalde hij uit.

'Jawel.' Fluisterde Benjamin in zichzelf. Hij ademde zwaar. Nooit had hij zich zo laten gaan maar hij moest wel. Hoe kon hij? 'Ze is gelukkig als ze bij jou is. Negeer de kwast.' De woorden hielpen hem nauwelijks te kalmeren, maar hij moest wel.

De twee heren gingen lachend weer zitten en rustig praatte ze door over de zaken in het kasteel.

Benjamin ging naar het bankje en in de tussentijd bedacht hij ff een plan om Demian te doden