Privé eetkamer

Op zijn gemak legde Benjamin alle etenswaren uit de keuken op de eettafel. Dit vond hij een van de rotklusjes, met uitzondering van ontbijt brengen, maar met deze taak kwam hij wel altijd veel te weten dus hij deed het niet echt met tegenzin. Toen de deur openging negeerde hij de persoon gewoon.

Ik loop de eetkamer binnen. M'n ontbijt ligt al klaar. 'Goedemorgen,' zeg ik beleefd tegen de bediende. Ik weet dat hij ook een spion is, dat had ik van een van de bewakers gehoord. Alleen is de vraag of hij het van mij weet. Ik ga aan tafel zitten en pak een broodje en doe er boter op. Ik kijk het raam uit en ik heb uitzicht op de rozentuin, mijn favorite plek bij dit kasteel.

'Eet smakelijk.' Zei hij en hij zette beleefd een stapje achteruit. Hij hoopte dat er nog anderen kwamen ontbijten, want gesprekken waren altijd interessant. In de tussentijd besloot hij om zelf maar een gesprek aan te knopen, om haar wat losser te maken. Het was toch nog vroeg, het zou nog wel even duren voor er anderen binnen zouden komen. 'En, wat is mevrouw van plan om vandaag te doen?' Vroeg hij.

'Ik ga vandaag op Marie en Sophia passen, hun vader en moeder gaan naar doet buurtkasteel. Gaat u nog wat bijzonders doen vandaag?' vraag ik beleefd. Ik weer dat ze elke dag hetzelfde doen maar misschien komt daar wel verandering in. Ik drink rustig van mijn thee, die precies op de goede temperatuur is. Hopelijk gaat hij niet te veel vragen stellen, want daar heb ik geen behoefte aan nu. Hevigs vroeg en ik zit alleen in de eetkamer net een bediende. Vanochtend was ik al even naar de paarden geweest.

'De dagelijkse routine.' Zei hij luchtig. Hij was echt niet van plan haar echt te zeggen wat hij nou precies op ern dag deed. 'Maria en Sophia, wat leuk.' Zei hij. 'En dat zijn de kinderen van ... ? Het verbaasd me eigenlijk dat er geen bediende als oppas wordt geregeld. Dat moet wel heel gezellig zijn dan.'

'Ach, ik doe het graag. Ik heb het zelf aangeboden.' Ik twijfel. Zal ik beginnen over de lied of niet. Ik probeer erover te beginnen , misschien krijg ik wel wat uit hem. Ik eet mijn broodje op een vraag aan hem: 'Misschien komt de lord nog wel ontbijten, ik heb hem al lang niet gesproken.' Het is een begin.

'Schattig hoor.' Hij glimlachte en vroeg verder. 'Maar van wie zijn die lieve meisjes?' Terwijl hij tegen haar sprak stond hij nog steeds kaarsrecht naast de deur. 'Ik ook niet. Ik vraag me af waar die man altijd uithangt.'

'O, het spijt me, de kinderen zijn van Josephine en Malatin,' zeg ik. Ik had de vraag helemaal over het hoofd gezien. Ik hoor enige ontrouw in zijn stek. 'Vind u hem niet aardig?' vraag ik zo beleefd mogelijk. In her kasteel gaan roddels altijd heel snel en binnen een dag weet iedereen er van. Ik ben een keer van mijn paard gevallen en dat wist ook iedereen binnen 2 uur. Mijn ontbijt is bijna op maar ik wil nog even blijven. Rustig neem ik nog een klein slokje thee.

'Oh jawel hoor.' Zei Benjamin. Hij keek haar onderzoekend aan. 'Maar hij is altijd weg. Ik heb hem al dagen niet meer gezien. Heb je enig idee waar hij uithangt?' Rustig keek hij toe hoe Elizabeth at. Keurig haar bordje leeg, nooit bleef er brood staan. Dat was altijd jammer want als jij dienst had en iemand liet veel eten liggen, was dat eten van jou. Je hoefde het niet te delen.
'En is er een feest in het buurtkasteel, of een vergadering?'

'Er is een vergadering bezig in het buurtkasteel. De Lord is daar naartoe. Ze hebben het over de verdeling van het omliggende grond.' Ik neem de laatste slok thee. 'Zou ik misschien nog wat thee mogen?' vraag ik netjes aan Benjamin. Ik leg mijn bestek neer wacht op de thee. Ik heb nog een koek overgelaten, die onder het brood lag. Waarschijnlijk heeft Isabelle het ontbijt gemaakt, want voor mij maakt legt ze altijd nog een koek in de broodmand. Deze keer had ik genoeg aan het brood, dus is de koek voor Benjamin.

'Uiteraard.' Zei Benjamin. 'Ik haal wel even de kan, ik ben zo terug.' Hij draaide zich om en liep uit de eetkamer, maar kwam al snel weer terug met een kan thee. 'Heeft het gesmaakt? Ik heb het samen met Isabelle klaargemaakt dus ik hoop van wel.' Hij glimlachte naar haar, en zou bijna spijt krijgen van het feit dat hij haar alleen gebruikte om aan informatie te komen die hij weer doorvertelde. 'Het verbaast me trouwens dat je dat allemaal weet.' Zei hij. 'Normaal gesproken vertelt de Lord niets over vergaderingen aan anderen, zelfs niet aan andere edel.'

'Dank u. Ik heb laatst een gesprek met hem gehad. Volgens mij vind hij mij wel aardig,' zeg ik,' Maar waarom wil je dat weten, over die vergaderingen?' vraag ik. Hij heeft namelijk niks met de vergaderingen te maken. Ik weet dat hij een spion is maar ik weet niet hoe ik moet vertellen dat ik een spion ben. Het is lastig, maar ik wil zo veel mogelijk informatie over de lord, zodat mijn vaderland dat meer weet. Ik wil snel terug keren, maar dat gaat niet.

Hij haalde zijn schouders op. 'Gewoon, ik ben nieuwsgierig.' Loog hij. Waarom was Elizabeth zo nep braaf? Vroeg hij zich af. Verborg ze iets ofzo?

Ik zag aan hem dat hij aan het twijfelen was over mij. Maar hoe moest ik zeggen? Niet van: 'Hee, ik ben ook een spion uit een andere streek!' Zo moest ik het niet brengen. Maar ik wilde die informatie. Ik zat na te denken, misschien iets te lang. Het viel ten minste op. Toen wist ik het. 'Ik weet dat je een spion bent, Benjamin.' Zo dat was eruit. Nu zal hij wel vragen stellen en dan zou ik het vertellen. Dan zou het veel gemakkelijker gaan.

Benjamin fronste zijn wenkbrauwen. 'En van wie heb je die onzin?' Vroeg hij voorzichtig. Hoe kon dat mens dat in hemelsnaam weten?

'Van bewakers, degene die ook spionnen zijn. Ik heb contact met hun,' zeg ik zelfverzekerd, 'Je bent niet de enige hier hoor. Ik weet het van veel. Allemaal via mensen.' Ik zag in zijn blik dat hij Een Bertje schrik. Het was heel onverwacht.

Opgelucht haalde Benjamin adem. Het gesprek nam een heel andere wending zo. 'Wat raar dat ik dat dan niet weet.' Dacht hij hardop.

'De bewakers kunnen je veel vertellen. Ik kom uit hetzelfde kastee als hun.' Ik was blij dat het eruit was. Nu weet hij het ook, en waarschijnlijk ook snel de andere dienstmensen. 'Wat weet jij toevallig over de plannen van de lord?' vraag ik.

'Ik weet dat hij de afgelopen tijd veel kastelen bezoekt van buren. Hij is vooral er bezig met vrouwen, in ieder geval voor Demian.' Hij glimlachte, praten op deze manier was stukken beter en hij schoof zelfs een stoel aan om naast Elizabeth te kunnen zitten.

'Hij is altijd bezig om voor die jongen een bruid te vinden. Trouwens, waar kon je vandaan?' vrag ik. Ik zie dat hij zich gemakkelijk voelt. Volgens mij kan hij meer informatie krijgen en ik kan dat ook. 'Ik heb gehoord van de lord hemzelf dat hij van plan is als niemand naar voren komt als verrader, hij alle bediendes vermoordt. Dus, pas op. Ik weet niet of hij dit meende, maar het klonk van wel.'

Bewerk dat eerste deel eens :s

Benjamin haalde zijn schouders op. 'Ze pakken me toch niet.' Zei hij luchtig. 'En alle bediendes vermoorden doet hij niet. Jullie,' hij knikte naar Elizabeth. 'Kunnen niets zonder bediendes. Wij zorgen voor jullie.' Zei hij en hij was even stil. 'Maar toch bedankt.'

'Graag gedaan.' zeg ik en ik glimlach. 'Weet jij iets over Demain?' vraag ik. Ik wilde meer over hem weten. Hij was voor mij nu nog een raadsel. Ik strijk mijn jurk glad.

'Nee.' Zei Benjamin kort. 'Hij lijkt zich altijd beter te kunnen beheersen dan die broer van hem, maar verder niets.' In de tussentijd veegde hij de kruimels op het tafelkleed op een bordje en hij begon de etenswaren weer op het karretje te laden.


Zullen we meesten net voor 'het' gevecht wanneer Demian dood gaat of erna?

'Iedereen kan zich beter beheersen dan Elliot, denk ik.' Ik loop met Benjamin mee naar het karretje. 'Ik vind Demain een onaangenaam persoon. Wist je dat hij niet met mij wilt praten? Omdat ik niet in God geloof. Het was een zonde om met mij te praten, zei hij.'