Grote zitkamer

Ik loop dor het kasteel heen met mijn boek. Op mijn kamer was het koud omdat de kachel uit was gegaan en ik geen zin had om een bediende te roepen. Ik loop naar de grote zitkamer, in de hoop dat er niemand zit. Zachtjes maak ik de deur open en loop naar binnen. Gelukkig, niemand binnen. Ik plof op een sofa en begin mijn boek te lezen. Het gaat over een hertog die op reis gaat naar een ver land. Het is waar gebeurd en ik kan niet stoppen met lezen, zo leuk is het boek. Ik sluit me helemaal af van de wereld en verdiep me in mijn boek.

Lord Petram liep wat door het kasteel te dwalen en besloot toen maar om rustig ergens te gaan zitten. Toen hij Elizabeth zag zitten glimlachte hij en ging hij op een stoel zitten. Haar storen wou hij niet dus keek hij naar de kaft van het boek. 'Mooi boek, vind u niet?' Vrieg hij toen toch maar aan haar.

'Zeker, het is erg boeiend. Heeft u het al gelezen, mijn lord?' vraag ik beleefd. Ik schrok een klein beetje toen hij binnen kwam, want hij was wel de laatste die ik hier had verwacht. Ik was laatst te weten gekomen dat hij volgende week een bezoek kreeg van Italiaanse mensen. Ik zou me dan waarschijnlijk de hele dag op mijn kamer opsluiten, omdat ze mij misschien herkennen.

'Ja, ik vond het een geweldig boek.' Zei hij en glimlachte naar haar. 'Nu ik het me bedenken. We krijgen bezoek en ze nemen hun zoon mee van 18. Zou u misschien ook willen komen? Zou hij vast waarderen.'

'Uit welke streek komen ze?' vraag ik hem. Ik leg een boekenlegger tussen het boek zodat ik niet vergeet welke bladzijde ik ben. 'Vroeger ben ik ook Italië geweest, dus ik ken het daar wel een beetje. Het is daar heel mooi,' zeg ik beleefd. Ik loop naar de tafel om thee te halen, die tegenover de bank staat. 'Wilt u ook thee, mijn lord?' vraag ik aan hem. Voor mijzelf schenk ik alvast thee in en pak een paar kruiden.

'Ja heerlijk.' Zei hij en glimlachte. 'Ze komen inderdaad uit Italië. Ik ben vereerd dat ze ons komen bezoeken en het zijn ook goede vrienden van me, dus wilt u me deze gunst doen?'

Ik zet de thee op het kleine tafeltje. Ik zit nu in een lastig parket: de lord wil dat ik kom maar die gasten kunnen mij herkennen. 'Ik probeer te komen, maar ik had ook beloofd om op Marie en Sophia te passen. Ik zal proberen te komen, mijn lord,' zeg ik met een opluchting. Ik kom toch maar wel. Ik zie wel of ze me herkennen of niet. 'Wanneer komen ze eigenlijk?' vraag ik.

'Ik hoop dat je kunt. Ze komen over drie dagen al. Zal ik de kleermaker voor je laten komen, dan kun je een heel nieuwe jurk laten ontwerpen.' Zei hij en nam een slok van zijn thee. 'Of heb je nog wat?'

'Ik heb nog wel een paar jurken, maar een nieuwe jurk is wel handig, mijn lord.' Ik drink wat van mijn thee en leg het boek op de tafel. 'Hoe heet de zoon?' vraag ik met een glimlach om geïnteresseerd over te komen. Ik heb er eigenlijk geen zin in maar dat laat ik niet zien.

'Alonzo di Benedetto.' Zei hij chique en glimlachte naar haar. 'Ik waardeer het heel erg dat u dit voor me doet.' Hij knipte in zijn vingers en meteen kwam er een bediende aan. 'Haal de kleermaker en zorg dat hij er iets moois van maakt, misschien is wat nu in Italië in de mode is.'

'Een aparte maar mooie naam. En natuurlijk wil ik dit voor u doen, mijn lord. Het is een kleinigheidje om te doen.' ik glimlach als gij vraagt naar ds laatste mode in Italië. Ik schenk nog wat thee in voor ons beide en ik neem 3 slokken. 'En, hoe staat het kasteel ervoor?' vraag ik om het gesprek op gang te laten gaan.

'Ach, het kan beter. Er is wel genoeg geld, maar er zijn blijkbaar veel verraders in het spel. Alleen ik zoek nog een manier om ze allemaal uit te roeien.'

'Verraders? Waarom zouden er in dit kasteel verraders zijn? U bent een goede lord,' zeg ik rustig, zodat het niet opvalt dat ik schrik. Weet hij van verraders? Zou hij van mij weten? Ik word nerveus. Straks laat hij mij uitroeien, en dat wil ik niet.

(sorry geen zin om account te switchen)

'Omdat mijn vijanden meer weten dan ik weet. Hebt u enig idee wat ik tegen dit gedrocht kan doen?' Vroeg hij en keek haar even nieuwsgierig aan.

Ik denk even na. 'Ik zal u graag willen helpen maar ik heb geen idee hoe,' zeg ik vriendelijk, 'Ik heb niks door dus moeten ze wel heel slim en sluw zijn.' Ik ga rechtop zitten. 'Heeft u al een paar te pakken gekregen?' vraag ik doelbewust, omdat ik wil weten of één van mijn mannen is omgekomen.

'Eentje maar, die vertelde me dat er nog meer waren. Daarom ben ik zo oplettend nu. Maar geen zorgen, hij is gemarteld tot hij door zijn pijn het leven verliet. Als goed voorbeeld voor andere. Ik heb hem op het plein voor het kasteel laten leggen, zodat ieder de gevolgen kent.' Zei hij en zuchtte. 'Alleen hij was makkelijk te vangen.'

'Ik heb hem niet gezien. Wie was het?' vraag ik. Nu ben ik nieuwsgierig. Ik wist niet dat de lord van de indringers wist. Ik neem nog wat van mijn thee. De kruiden waren heerlijk, maar toch was ik steeds oplettend.

'Een of andere bediende die door mijn spullen aan het zoeken was. Zo'n makkelijke prooi. Als het kon zou ik iedere bediende hier afmaken tot dat de schuldige zich vrijwillig opgeven voor de andere, maar hoe kan ik dan ooit zeker zijn?'

'Ik heb wel geruchten gehoord maar ze zijn allemaal anders. Ik weet niet of die geruchten te vertrouwen zijn.' Als ik het vertrouwen van de lord moest houden, zouden andere maar de pineut moeten zijn. 'En het is niet echt fijn om onschuldige dienaren te vermoorden. Dat zou een slechte reputatie opleveren.'

Petram stond op en liep naar het raam. 'Maar leven met deze verraders kan ik niet. Er zijn er een paar bekend en pas een is opgepakt. Ik wil weten voor wie, waarom en voor wat ze werken. Of er zullen ontschuldige dienaren vermoord moeten worden.'

Ik weet even niks te zeggen. 'Het is uw kasteel en u bent de lord, maar ik wil u op het hart drukken: Vermoord geen onschuldige mensen. Er zijn een paar dienaren waar ik geruchten over hoor maar dit kan toch niet? Ik wil u niet beledigen, maar dit zal ik in uw geval niet doen. Veel mensen weten veel over de verraders. Er gaan veel geruchten rond. Praat met mensen en volg die geruchten,' zeg ik. Ik weet dat hij geen verraders wil en als hij onschuldige dienaren wil vermoorden, dan zal ik hem persoonlijk mijn verhaal vertellen, met een andere draai. Nu ik er over nadenk zie ik dat zijn plan eigenlijk wel werkt.

Petram zuchtte en bekeek de werkers die hij door het raam heen zag goed. 'Ik kan ze moeilijk allemaal zelf in de gaten houden. De straffen zullen strenger worden en verzet zal ik niet meer tolereren. Sterven zullen ze.'

'Oke, mijn lord.' Ik ga rechtop zitten en kijk de lord weer aan. 'Vertel eens wat over die jongen die in de volgende dagen komt,' vraag ik hem vriendelijk.

'Nou, voor zover ik weet is het een nette en aardige jongenman. Meer weet ik eigenlijk niet over hem. De vorige keer dat hij hier was was hij nog zo klein. Ik vraag me af of hij het zelf nog wel kan herinneren.'