Klein theater

http://www.perspectiv-online.org/doc_eng/images/route/kanal/chimay-gross.jpg

Met mijn handen voor mijn buik gesloten en mijn ogen gesloten begon ik steeds harder te zingen, maar wel mooi. Ja, zingen kon ik wel al zou ik het nooit aan iemand laten horen. Hier was dan ook helemaal niemand. De helft van het podium had ik net schoongemaakt, op mijn knieën en de rok van mijn jurk was dan ook nat, vooral op de plek waar mijn knieën zaten. Toen ik had gekeken naar de plaatsen was ik opgestaan en omdat er toch niemand was had ik het aangedurfd en nu, nu vergat ik bijna waar ik was terwijl ik zong wat ik een artiest eens had horen zingen en wat ik had onthouden. Soms miste de tekst, maar de melodie wist ik overal.

Elliot hoorde, toen hij voorbij het theater kwam, een prachtige zangstem en glipte stiekem de zaal in en keek naar de werkster die er aan het Zingen wasz

Ik had hem niet gehoord en stopte dan ook pas met zingen toen het liedje voor mijn gevoel klaar was. Met mijn ogen dicht boog ik voor de mensen in mijn hoofd en hierna opende ik mijn ogen. Ik zag hem niet en kreeg een lach op mijn gezicht. Hoe mooi moest het zijn om echt voor een zaal mensen te mogen zingen?

Elliot klapte in zijn handen en stapte grijnzend uit de schaduw. 'De zingende werkster in kasteel Petram.' Zei hij, maar er zat geen spot in zijn stem. Meer iets van verbazing.

Mijn gezicht werd bleek en mijn wangen kleurden rood. 'Het spijt me heer Varlow,' zei ik en ik sloeg snel mijn ogen neer. Hoe had ik kunnen missen dat hij daar stond? Hij klonk gelukkig niet boos, maar wie wist of hij niet zo iemand was die aardig deed om je dan alleen maar harder te kunnen pakken. 'Ik wilde niet treuzelen meneer, ik.. Ik liet me eventjes gaan.'

Elliot ging op een stoel zitten en grijnsde. 'Je klinkt totaal niet verkeerd, ooit eerder opgetreden?' Vroeg hij nieuwsgierig.

Ik schudde zachtjes mijn hoofd. 'Nee meneer, ik kom van het platteland.' Ik keek weer op naar hem en was opgelucht, hij leek echt niet boos. 'Mijn moeder heeft vroeger wel gezongen, maar ze moest stoppen zodra ze kinderen kreeg.'

Elliot knikte en keek haar onderzoekend aan. 'Kun je nog meer zingen?' Vroeg hij en keek haar afwachtend aan.

'Uhm, ik weet niet... Ik heb geen tijd om liedjes te leren.' Diep dacht ik na aan wat mijn moeder vroeger voor me had gezongen en toen schoot me er één te binnen. 'Oh, ik weet er nog wel één,' zei ik toen.

Elliot maakte net zijn armen we uitnodigend gebaar. 'kom maar op.'

'Weet u het zeker?' vroeg ik nu twijfelend. Het leek me leuk voor hem te zingen, maar aan de andere kant ook heel erg eng. Kon ik wel zingen? Mijn moeder had een goede stem, maar ik?

'Ik weet het heel zeker.' Zei hij en glimlachte. 'Nou laat een horen.' Hij was eigenlijk best wel benieuwd wat ze nog meer kon met haar stem.

De eerste noot was een hoge uithaal die ik zonder moeite haalde, maa rmijn stem trilde een klein beetje omdat ik het spannend vond voor hem te zingen. Vals was het absoluut niet, er zat alleen een vibe in mijn stem. De rest van het liedje volgde zonder moeite als miste ik af en toe wel woorden omdat ik die niet meer wist.

Elliot luisterde geïnteresseerd en stond tussendoor op. Hij rende naar de collisie en haalde daar een grote jurk van het haakje. Rustig liep hij terug en reikte haar de jurk aan. 'Om het helemaal af te maken.'

Meteen stopte ik met zingen en mijn ogen werden groot toen ik de jurk zag. 'Mag ik die echt aan?' vroeg ik hem verbaasd en ik stak mijn vingers uit naar de zachte, duur uitziende stof. Hoezo was de adel een slecht volk? Oké, de lord zelf vond ik niet echt geweldig, maar hij was echt heel erg aardig.

'Ja, probeer maar eens. Er is hier nu toch niemand.' Zei hij en liep weer naar de stoelen. Hij vond het eigenlijk best wel vermakelijk zo luisteren.

'Ja meneer,' zei ik en ik pakte de jurk aan. Ik snelde naar de coulissen en kleedde me daar zo snel mogelijk om wat lastig ging met de twee jurken. Vooral de dure jurk was toch wel lastig aan te doen, maar het lukte me. Strak trok ik het korset dat in de jurk zat aan, zodat ik net nog lucht kreeg en toen liep ik zo met de touwtjes in mijn handen weer naar voren terwijl ik wanhopig ze probeerde te strikken.

Elliot lachte even toen hij haar met de touwtjes zag klooien en liep naar haar toe. 'Laat mij maar.' Zei hij en strikte de touwtjes. 'Je ziet er beeldig uit.' Zei hij en ging weer naar zijn plaats.

Doordat hij ze aanpakte, gleden ze weer een heel klein stukje losser en dat zou misschien wel helpen met ademhalen tijdens het zingen, maar k hoopte niet dat ik er te dik voor hem uit zag. Zijn woorden waren erg vleiend en mijn wangen kleurden opnieuw rood. 'Weer hetzelfde lied?' vroeg ik hem en ik zat zonder dat ik het door had, steeds aan de zachte rok te voelen.

'wat je zelf wilt.' Zei hij en glimlachte naar haar. Ze was echt beeldschoon, maar nog steeds was ze een bediende. Eigenlijk mocht hij niet eens zo tegen haar doen, maar die stem was zo betoverend.

Zachtjes knikte ik, maar omdat ik niets anders wist begon ik hetzelfde liedje weer te zingen. Af en toe kneep ik mijn ogen een beetje samen, maar ik sloot ze geen moment, op het gebruikelijke knipperen na dan.

Elliot was nog steeds onder de indruk van haar stem en sloot zijn ogen even toen ze aan het zingen was om er nog meer van te genieten, maar snel deed hij ze weer open omdat hij geen moment van haar wou missen.

Een uithaal en ik zong meteen weer mjin liedje door dat zo ging:

Deep in the meadow
Under the willow
A bed of grass
A soft green pillow
Lay down your head
And close your eyes
And when they open
The sun will open

Here its safe
And here its warm
here the daisy's guard you
From every harm
Here your dreams are sweet
And tomorrow brings them true
Here is the place
Where I love you

Bij de laatste zin zong ik wat zachter, tederder zoals mijn moeder altijd wanneer ze zag dat ik bijna in slaap viel.

Elliot smolt helemaal en klapte in zijn handen. 'Wauw, dat je hier niks mee bent gaan doen.' Zei hij en glimlachte naar haar.