Torenkamer 2

Petram schonk nog een glas in en dronk die ook leeg. 'We regelen wel wat.' Zei hij snel. 'Ik moet even wat regelen.' Hij liep snel naar de deur en kwam wankelend aan bij zijn kamer.

Ik keek hem na en voelde me een verrader. Petram was er altijd voor me geweest en nu vermoorde ik hem. Mijn zoon was gestorven en nu vermoorde ik mijn vader, mijn broer voor mijn ander zoon. Liet ik me niet teveel door emoties leiden?

Elliot had de torenkamer van Petram overgenomen en deed daar tegenwoordig in alle stilte al het werk. Zijn vader had een andere kamer gekregen, hij wou hier echt alleen zijn. Rustig werkte hij het papierwerk door over de begravenis. Waar bleef die jongen nou weer. Benjamin moest hem komen helpen. Ook moest hij nog bloemen en doeken regelen. Wat een rottaak.

Benjamin kwam binnen zonder te kloppen. 'Waar moet ik je mee helpen.' Hij zat nog steeds in een soort waas, en zijn woorden dreunen door zijn kop. Dood?'

'Ga zitten.' Zei Elliott en wees naar de stoel. Hij schoof een paar tekeningen zijn kant op van kisten en zuchtte. 'Welke is mooier?'

Benjamin ging zitten en haalde zijn schouders op. Hij dat nog in zijn eigen gedachten. Ja, Elliot moest dood. Maar hoe?

'Kies er een Benjamin. Ik ken Jansen niet zo goed als jij.' Zei hij en stond op. 'Wil je wat drinken?'

Hij schudde zijn hoofd. Elliot deed zo aardig, maar was niet te vertrouwen. Slaperig ondersteunde hij zijn hoofd met zijn wangen. Hij had die nacht helemaal niet geslapen. Nadat hij Esmee had gesproken was het een warboel in zijn hoofd, en nog steeds.Daardoor had hij ook niet kunnen slapen.

'oké, maar kies er een. Welke is het mooiste?' Elliot pakte een schaaltje met koekjes en zette dat voor hem neer met een kopje thee. 'Eet en drink jij. Je ziet er slecht uit.'

Benjamin keek Elliot emotieloos aan. Hij pakte het kopje en zette het aan zijn lippen, nam een grote teug. Even keek hij Elliot geschrokken aan en toen spuugde hij het weer uit in het kopje. Hij schudde even snel zijn hoofd. 'Heet.' Hij keek naar het kopje en grijnsde toen. 'Pff.'

Elliot glimlachte naar hem en knikte. 'Heel erg slim.' Elliot roerde rustig in zijn thee en drink kleine slokjes. 'Weet je toevallig van welke bloemen z e hield?'

Benjamin schrok op en knipperde even met zijn ogen. 'Springbalsemien.' Zei hij resoluut en hij keek Elliot recht aan.

Elliot schreef het op en vroeg gewoon door. 'Lievelings kleur? Of wil je liever de normale kleuren?'

Het leek net een soort spreekuur. Benjamin hernam zichzelf en besloot het dan ook maar zakelijk te houden. 'De normale kleuren.' Zei hij.

Elliot shreef alles op en keek wat papieren door. 'Nog wensen of ander zkaen die je niet bevallen?;

'De hele begrafenis bevalt me niet, en dat jij er bent al helemaal niet' Wilde hij zeggen, maar hij hield zijn mond. 'Nee.' Hij schoof zijn stoel naar achteren en stond op.

Elliot knikte en zei rustig, maar dwingend. 'Zitten.' Voordat Benjamin zichzelf ook nog van kant maakte, tenminste dat zag hij hem nog best wel doen. Elliot stapelde de papieren op en floot een keer met zijn vingers waarna een bediende de papieren op kwam halen en wegbracht. 'Ga zitten Benjamin en doe eens rustig.'

Benjamin haalde diep adem en ging toen langzaam weer zitten. 'Wat wil je nog meer weten.' Vroeg hij langzaam.

'Ik wil gewoon dat je even hier blijft en me uitlegt wat jullie daar bij het meer deden. Je zult er geen straf of wat dan ook voor krijgen, maar ik wil gewoon weten wat jullie daar deden.' Zei hij en keek hem serieus aan. 'En als je wilt praten we over andere dingen daarbij, want ik verveel me en jij bent echt niet in staat om te werken.'

Benjamin slikte en hij keek Elliot vuil aan. 'Nou gewoon ze viel.' Zei hij met trillende stem.

'Ik wil niet weten hoe ze stierf ik wil weten wat jullie daar deden.' Zei hij en keek hem serieus aan. 'Als je niks verteld dan ga de de bak in voor het breken van de regels.'

Sodemieter toch op, dacht hij. 'We hadden pauze en hadden op die plek afgesproken.' Hij keek naar de tafel en probeerde zijn ademhaling in orde te houden. De pijnlijke herinnering schoot door zijn hoofd, hoe hij haar zag vallen, het was gewoon niet mogelijk.

Elliot knikte en liet het maar zo. 'Het lot is hard voor diegene die de regels breken.' Zei hij en stond op. 'Maar even iets anders. Neem vandaag vrij. Ga slapen en kom even bij. Morgen weer aan het werk.' Zei hij en wees naar de deur. 'Je kunt weg.'

Met een ruk schoof hij zijn stoel naar achteren. 'Het lot bestaat niet.' Zei hij grommend. Hij probeerde zo te verbergen dat het wel degelijk aan kwam. Niet dat hij bang was voor het 'lot', maar dat het zijn schuld was.

'We zullen wel zien, maar een ding is zeker. Als jullie je aan mijn regels hielden, dan hadden jullie nu nog samen hand in hand kunnen lopen.' Zei hij en ging bij het raam staan.