Wapenkamer

Elliot pakte een voor een de wapens op en fantaseerde hoe het wapen zijn broer, vader en lord Petram dode. Waarom liet de bewaking hun nou nooitmet rust? Nu was het onmogelijk om een fatsoenlijke moord te plegen.

Jayden liep door de gang alsof ze opweg was naar iemand die haar nodig zou hebben, maar glipte toen snel de wapenkamer in. Ze moest materiaal hebben om haar boog mee te maken en een nieuw mes was ook nooit verkeerd. Toen ze binnen was zag ze al iemand staan. Ze zou niet weggaan ook al was ze maar een bediende. Voorzichtlig en stil liep ze naar de plank waar ze de spullen van nodig had terwijl ze de jongeman even bestudeerde.

Elliot hoorde wat en focuste op het geluid. Toen gij ongeveer wist waar het vandaan kwam draaide hij zich met een ruk om en gooide het mes dat hij vast had net langs het hoofd van een bediende af. 'Wat doe je hier?' snauwde hij boos. 'He mag hier helemaal niet komen.'

Jayden kromp ineen en het mes miste haar nog net. 'Ik zoek wat meneer' zei ze kalm toen ze weer overeind kwam. Toen ze nu naar zijn gezicht keek wist ze weer wie het was het was die Varlow. Ze maakte een lichte buiging en keek naar de grond.

Elliot liep naar haar toe en keek haar nog steeds boos aan. 'Wat zoek je? Voor wie zoek je? En wie ben je?' Ze had heel zijn rust verpest. Elliot haalde zijn mes uit de muur en ging weer voor haar staan. 'Spreek.'

Jayden keek hem nu aan en zweeg in het begin nog steeds maar begon toen toch maar te spreken zoals hij het had opgedragen. 'Ik zoek spullen voor een boog en ik zoek een mes, voor de Heer Leoran' verzon ze gemakkelijk. 'Ik ben Jayden' sloot ze af, haar naam zei ze heel zacht. Nadat ze klaar was met spreken keek ze weer naar de grond. Ze mocht mensen van adel nooit recht aankijken want dat was een vorm van rebellie. Het liefst had ze haar eigen mes terug gegooid, maar dan zou hij weten dat ze wapens had en dat er best makkelijk aan te komen was.

'Vertel die idioot dan maar dat hij zijn troep zelf moet komen halen, anders heeft zijn bediende straks geen hoofd meer.' Zei hij dreigend en draaide zich om. 'Jayden?' mOmpelde hij in zichzelf. Niet dat hij het wou onthouden, maar die naam kwam hem bekend voor.

'Maar als ik dat doe dan heb ik ook geen hoofd meer' beet ze hem toe, perongeluk. Het was niet haar bedoeling geweest maa rhet was er al uit voordat ze er erg in had. 'Ik uhm het spijt me meneer' verontschuldigde ze zich snel.

Elliot draaide zich woedend om en greep haar bij haar keel. 'Misschien is het wel makkelijker als ik je hoofd er hier al afhaal, of in ieder gebal je tong eruit haal. Dat zak wel makkelijker voor je zijn met je grote mond.'

Jayden schrok van deze actie, maar haar hand gleed meteen naar het mes wat onder de bandage om haar boven been zat. Ze trok hem eruit en hield hem gereed. Ze zou niet zomaar haar tong af laten snijden. 'Meneer, het spijt me, maar ik verlies mijn hoofd of wat dan ook liever niet' zei ze paniekerig. Eigenlijk was ze best kalm want ze kon hem nu ook net zo makkelijk neersteken maar ze hield het mes nog even buiten zicht.

Elliot twijfelde en gooide haar toen op de grond. 'Je komt er niet ongestraft vanaf, maar ik wil je kunnen horen schreeuwen van de pijn. Die tong heb HD dus nog even nodig.'

Snel stopte Jayden het mes weer weg voordat ze op de grond viel. Ze kruende even toen ze de grond raakte, maar stond daarna snel weer op. 'Ja mener, dat begrijp ik meneer' zei ze kort en ze keek naar de vloer. Als hij haar ook maar met een vinger nog aan zou raken dan zou hij die vinger kwijt zijn, dacht ze boos.

Elliot liep naar de andere wapen rekken en grijnsde. 'Je hoort nog wel van me, Jayden.' Hij legde het mes terug en pakte een ander. Al leken ze allemaal op elkaar, deze was toch iets zwaarder.

Jayden zei niks maar in haar hoofd had ze hem al lang gedood en lag hij op de vloer dood te bloeden, helaas ging dat niet. Ze knikte en liep snel de wapenkamer uit, wat haatte ze die jongen.

Later

Nu Jayden overal mocht komen, kwam ze steeds vaker in de wapenkamer. Ze hield ervan om de messen te bestuderen. In haar hoofd zag ze nog steeds de zweepslagen van Sindolf voor zich. Elliot had het weer gedaan, wie anders natuurlijk. Ze had het kunnen weten. Moordlustig keek ze nu naar het mes wat ze vast had, ze had erg veel zin om het door zijn borstkas te duwen. Hij kwam hier ook vaak dus ze hoopte hem zo tegen te komen hier.

Elliot zocht naar pijlen voor zijn boog en liep gehaast door het kasteel. Snel lopend de wapenkamer inkomend pakte hij een koker pijlen en legde er een op zijn boog om te testen.

Jayden had achter de deur gestaan en schrok toen de deur openvloog. Wel keek ze eerst even wie er binnenkwam voordat ze actie ondernam. Ze zag dat het Elliot was, die moest nou net hier zijn, dacht ze grijnzend. Ze sprong van achteren op hem af en zette het mes tegen zijn keel.

Elliot liet de boog vallen en voelde zijn nek branden. 'Laten jullie mijn wonden nou nooit genezen?' Zei hij boos en sloeg meteen beschermend zijn armen om zijn buik. 'Wie ben je?'

'O, maar je kent me wel en jij laat ook nooit iemand met rust. Waarom moest Sindolf zo verwond worden..' zei ze hem boos en ze schopte hem even tegen zijn been. Ze liet het mes bij zijn keel maar sneed niet.

Elliot kon zichzelf nog net in evenwicht houden. 'Het was Sindolf of Benjamin. Ze zaten beide fout en het was of beide of allebei aangeven. Ik koos voor diegene die me het minst aanstond.'

Jayden zweeg even, als het Benjamin was geweest dan was ze helemaal door het lint gegaan, nu voor Sindolf ook. 'Waarom zou je ze uberhaupt aangeven' vroeg ze hem boos.

'Petram wist dat er iets was gebeurd en ik moest de dader van mijn verwondingen nog aangeven. Als ik dat niet doe sterf ik.' Zei hij en zocht naar een uitweg.

'Ja nou, Sindolf moest een goede reden gehad hebben en ik weet niet of je het nu alsnog overleefd want zo wek je nogal snel haat op bij anderen' snauwde ze hem toe.

'Denk je echt dat ik voor mij lol zo ben? Bij een enkele misstap ben ik dood. Petram wil me al jaren dood.' Zei hij en pakte haar pols vast. 'Haal dat mes weg.'