Een kerker

Hij reageerde niet. Ze had de gevoelige snaar bereikt. 'Ik... ik wil gewoon Jayden wreken.' Fluisterde hij na een tijdje. Hij sloot zijn ogen en verbierg zijn hoofd in zijn handen.

Hij klonk zo klein en zielig weer dat weer een beetje inschikte met mijn woorden. 'Maar... Wat hebben zij aan haar dood bijgedragen Benjamin. Je moet niet haar wreken op iets wat zij niet hebben gedaan.' Ik wreef zachtjes, heel zachtjes voor zijn wonden, over zijn rug heen. Nog meer dan ooit had ik het gevoel hem te moeten beschermen.

'Nee, ik heb het gedaan.' Zei hij haperend en zijn hoofd zakte naar beneden.

Ìk keek opzij naar Benjamin en trok een wenkbrauw op. 'Hoe bedoel je...?' vroeg ik langzaam. 'Bedoel je dat jij haar hebt... hebt vermoordt?' En net had hij nog gezegd dat ze misschien wel zwanger van hem was. Had hij haar daarom vermoordt? Of ik begreep het gewoon verkeerd. Hopelijk.

'Dat zegt Elliot, en het is waar. Als ik nooit met haar wilde ontsnappen was ze er nu nog.' Zei hij en hij slikte. Hij dacht aan Jayden. Eigenlijk had hij haar alleen ellende bezorgd, en nu ze dood was verwondde hij Amèlie.

'Oh...' k was stil en sloeg heel voorzichtig mijnarm om zijn middel heen. 'Benjamimn, zo moet je niet denken. Je hield van haar, je wilde juist een leven met haar opbouwen. Jij kan hier niets aan doen Benjamin.' ik keek hem bezorgd aan en kuste toen zijn wang. Het ging vanzelf en ik bedoelde er niets mee. Ik wilde hem gewoon troosten.

'Ik weet het niet. Ik weet niet of het mijn schuld is en ik weet niet of ik de dingen wel goed doe en ik weet ook niet hoe ik mezelf moet bedwingen tegenover Elliot.' Zei hij wanhopig en hij legde zijn hoofd tegen haar aan. Zijn armen en benen kon hij niet bewegen maar hij had behoefte aan haar warmte en liefde op dit moment.

Het verbaasde me lichtelijk dat hij zijn hoofd tegen me aan legde, maar ik vond het wel fijn, het voelde goed. 'Je moet het Benjamin en... en je kan misschien je leven sparen en terug krijgen door om vergeving te vragen bij haar. Als je haar ooit nog eens kan zien.' Ik keek voor me uit en sloot toen mijn ogen. Ik zag hem toch niet en zo kon ik beter nadeknen. 'Je moet je niet laten leiden tot woede. Dat is nooit goed Benjamin... Je hebt inderdaad niet goed gedaan, maar misschien kun je het nog oplossen.'

'Ik moet weg hier.' Zei hij plotseling. 'Ik wilde met Jayden, maar ik moet alleen gaan.' Hij zuchtte. 'Ik hoop dat mijn enkels genezen, en dan verder met mijn leven.' Je hoorde dat hij er tegenop zag.

'Als ze je laten gaan..' mompelde ik zachtjes. 'En dat hoop ik voor je, maar Benjamin, probeer te laten zien dat je spijt heb. Vraag om vergeving bij haar als dat je lukt.' Ik streelde zachtjes nu door zijn haren heen. 'Ik zal je wel missen...' mompelde ik ineens.

'Ze laten me nooit gaan. Ik zal op een een of andere manier zien te ontsnappen.' Zei hij met weinig vertrouwen. Hij draaide zijn hoofd om naar haar. 'Ik heb je hulp nooit gewaardeerd...'

Even was ik stil en toen knikte ik langzaam. 'Oh... Ja, dat merkte ik ergens wel...' Nee, ik voelde me niet eens zo gekwetst. Ik had me aan hem opgedrongen in een moeilijke periode. Wel voor zijn bestwil, maar ik snapte wel dat hij het anders had opgevat. 'En... Wat vindt je nu van me dan?'

Hij dacht na. 'Eerlijk gezegd denk ik dat ik allang had opgegeven als jij er niet geweest was, al scheelt het weinig.'

Een glimlachje trok rond mijn lippen en ik keek opzij naar hem. 'Je mag niet opgeven. Niet nu Benjamin. Opgeven is makkelijk en het leven is niet makkelijk. Je moet een vechter zijn en ik weet dat je dat bent. Anders had nje nooit... Nou je weet wel. Wees sterk.' Ik keek hem smekend aan.

'Het is alleen dat er bijna geen toekomst is, alleen maar kerker, martelkamer, verstikkende herinneringen. Ik ben benieuwd hoe lang ik het nog volhoud, masr ik zal mijn best doen.' Zuchtte hij.

'Jawel...' Mompelde ik om ons beide te overtiugen. 'Jezult vast wel uit deze kerkers komen... Ooit...' Ik legde mijn hoofd weer op zijn schouder neer en dacht diep na. 'Ik... Wil mijn best voor je doen. Dat je eruit kan,' mompelde ik zachtjes.

'Je bent een schat, maar dat hoeft echt niet. Ik zal doen wat ik kan bij Elliot. Ik probeer me in te houden oke?' Zei hij langzaam en hij drukte zich nog iets steviger tegen haar aan.

'Dat zou ik heel erg fijn vinden,' zei ik hem en ik hield hem ook iets beter vast. 'Dankjewel, maar je moet het ook voor jezelf doen en iet alleen voor mij. Je moet leven, dat verdien je wel ondanks je misdaden.'

'Als ik het voor jou doe heeft het meer kans van slagen.' Mompelde hij. Hij dacht aan elliot. Het ging nog moeilijk worden, heel moeilijk.

Ik keek hem kort aan en beet ongemerkt heel hard op mijn eigen wang. 'Je mag niet opgeven Benjamin. Je bent echt een goede jongen, je moet er alleen zelf nog in geloven en het latne zien aan iedereen!'

Hij zei niets terug, maar knikte ongeloofwaardig. 'Help me, asjeblieft. Ik, ik kan dit niet alleen.'

'Ik ben er voor je,' beloofde ik. 'En ik zal mijn best echt doen om je te helpen.' Ik beet even kort op mijn lip. 'Mijn ouders vinden het alleen niet geweldi dat ik hier steeds kom.'

'Oh, dan verzin je toch gewoon een reden.' Zei hij simpel. Hij wist niet hoe het was om ouders te hebben.

'Ik haat het om tegen ze te liegen Benjamin. Het zijn mijn ouders en ze willen het allerbeste voor me. En nouja... Ik snap wel dat ze me hier liever niet naartoe laten gaan, maar ze kennen je niet.' Ik keek hem nu in de ogen. Snapte hij het zelf niet?

'Oh.' Zei hij verloren. En hij keek haar niet-begrijpend aan. 'Hoezo, is dat niet irritant.'