Een kerker

'Heb je je spijt betuigd?' vroeg ik ent oen trok ik mijn wenkbrauw op. 'Hoe boos? Boos op haar?' Ik beet op mijn lip. natuurlijk, geliefden hadden ook ruzie... 'En vertel me alles over je droom,' zei ik nu glimlachend.

'Ja.' Zei hij voor beide vragen. 'Maar daarna had hij het over mijn werk. Dat als Amèlie niet naar bed ging ik mijn baan zou verliezen. Ik heb het toch nog steeds.' zijn gezicht begon te stralen. Niet dat ik een baan in dit kasteel erg fijn vind, maar beter dan een kerker vind je ook niet?' Hij keek haar blij aan.

'Benjamin! Dat is goed nieuws! Dan kun je hier misschien toch nog weg vluchten.' Dat laatste fluisterde ik en ik kneep hierbij zachtjes in zijn hand. 'Heel, heel erg fijn! En darover heb je gedroomd?' Ik keek hem blij aan en kon hem wel kussen van blijdschap.

'Ja.' Hij glimlachte breed. 'Jij kan wel mee gaan als je wil.' Zei hij optimistisch. Hij had eindelijk een reden om vrolijk te zijn, en dus gebruikte hij die ook.

even was ik stil en toen haalde ik mijn schouders op. 'Ik weet het niet... Ik heb een familie,' mompelde ik heel zachtjes. Ik wilde hem echt niet kwetsen. Die wil ik niet zomaar achterlaten, maar ik zal er zeker over denken.'

Hij knikte en omhelsde haar. Hij had behoefte aan een dikke knuffel. 'We zien nog wel.' Zei hij glimlachend.

Ik schrok even en schoot toen in de lach waarna ik hem terug omhelsde. De ketting voelde dan wel koud op mijn rug, maar zijn armen zelf waren warm, net zoals de rest van zijn lichaam. 'We zien nog wel ja.'

'Ik kom hier in ieder geval uit, al weet ik niet wat Elliot nog met me van plan is.' Hij keek haar glimlachend aan. Hij knuffelde haar nog een keer en zuchtte. 'Waarom ben je zo lief voor me.' Vroeg hij.

'Omdat je het verdient en om heel eerlijk te zijn, iets in je trekt me heel hard naar je toe en vertelt me dat ik je moet beschermen en er voor je moet zijn. Ik legde mijn wang eventjes tegen zijn borst aan en glimlachte tevreden.

Hij streek met zijn hand door haar haren. 'Dat helpen was ook wel nodig ja.' Bekende hij. 'Maar waarom ik? Waarom had ik het geluk jou tegen te komen?'

Ik schoot lachte weer zachtjes en haalde mijn schouders op. 'Ik weet het niet, maar jij bent ook een geluk voor mij. Ik verveelde me eerlijk gezegd heel erg, maar nu denk ik steeds aan jou en ik kan bij je langs en dat vult mijn dag heel goed.'

'Nu moest hij ook lachen. 'Nou, mijn leven is niet saai nee.' Zei hij grijnzend en hij streelde voorzichtig haar nek. 'Maar die marteling heeft me wel wakker geschud. Ik was daarvoor zo erg in de war.'

'Dus ergens heeft het je goed gedaan bedoel je?' Ik sloot mijn ogen. Mijn nek was zo gevoelig en nu hij erlangs streelde. Ik was blij dat hij mijn gezicht niet kon zien nu.

'Dat wil ik niet zeggen. 't heeft me ook wel kapot gemaakt maar ik kon het hebben.' Hij zuchtte even maar ging door met strelen. Hij deed gewoon waar hij naar verlangde, maar dacht er niet bij na.

Mijn hart begon sneller te kloppen waardoor ik slomer na begon te denken. 'Je bent een sterke jongen en je komt hier alleen maar sterker uit,' zei ik zachtjes.

'Samen samen sterk.' Zei hij glimlachend. Door haar lovende woorden voelde hij zich steeds beter, en gewoon door haar aanwezigheid.

'Ja, ik misschien ook wel,' zei ik na eventjes na gedact te hebben. Een klein vlindertje begon door mijn buik te vliegen en ik drukte mijn wang iets dichter tegen zijn borst aan. 'Als hdet lukt, ga ik met je mee naar waar dan ook...'

'Dan gaan we naar de bergen.' Zei hij dromerig. 'Elke dag bezoeken we een ander bergdorpje. Elke morgen worden we wakker en kijken uit op het dal. Elke dag beslissen waar we dan weer heen kunnen.' Hij had op dit moment helemaal geen schuldgevoel tegenover Jayden, hij was met Esmee en dacht niet na over de situatie waar hij in zat. Nee, hij zweefde op een roze wolk en voelde alleen maar geluk. De laatste keer dat hij dit gevoel had was alweer lang geleden, op de steiger. Maar daar dacht hij niet over na. Misschien was dat maar goed ook.

Ik zag het ergens wel voor me, maar was er nog niet van overtuigd. 'Ik ben eigenlijk niet heel erg het type dat in onzekerheid wil leven, maar zoals jij het vertelt, klinkt het wel heel prachtig.' Ik keek naar hem op en wilde hem niet kwetsen, maar hij moest niet teveel gaan verlangen, want dan zou de waarheid hard op zijn dak vallen. 'Benjamin...' zei ik langzaam. 'Je weet dat als je hier weggaat, je wel op je hoede moet zijn en zonder geld.. Of heb je wel veel geld?' Ik keek naar hem op en keek hem geringschattend aan.

'Nee, maar daar vind ik wel iets op. Mijn ouders leefden ook zo.' Zei hij geloofwaardig. 'Toen ik klein was vertelde Clovis vaak verhalen. Ik wist toen al dat ik dat ook wilde. En niet pas als ik een oud ben.' Zei hij met een schittering in zijn ogen.

'Zijn ze je daarom kwijt geraakt?' vroeg ik heel zachtjes en ik streelde kort weer een plukje goed. Ik wilde zijn stemming niet verpesten en glimlachte al snel weer. 'maar ik denk dat ik het wel aan kan om samen met jou rond te reizen. Ik kan dan denk ik alleen nooit meer terug naar mijn ouders of wel?'

'Mijn ouders zijn gestorven aan de pest.' Mompelde hij en hij bleef haar nek strelen. 'En zolang je ouders hier op het kasteel wonen gaat dat denk ik moeilijk. Ontsnapte bedienden worden onthoofd. Maar je kunt dan wel in je eentje gaan.' Zei hij luchtig.

'Het spijt me...' mompelde ik op het verhaal van zijn ouders, 'en dat bedoel ik. Ik kan ze als ik mee ga nooit meer zien en dat doet pijn...' Ik keek omhoog naar hem en beet op mijn lip. Hij snapte het niet.

Hij keek haar aan. Hij snapte het inderdaad niet. 'We zien het wel, ik wil sowieso wel je ouders ontmoeten.' Stelde hij haar gerust.

Een glimlachje trok weer rond mijn lippen en ik knikte. 'ja leuk. Dat vind ik echt fijn van je.' Ik legde mijn hoofd weer tegen zijn borst en hoorde zijn hart.