Martelkamer

Lachend trok de beul haar aan haar haar mee naar binnen. Hij gooide haar zowat op het kruis en begon haar armen en benen vast te maken.

'Auw...auw...Auw!' zeg ik al de beul aan mijn haren trekt. Als ik eenmaal vast zit zucht ik. 'En waar is dit ook al weer voor nodig?' vraag geïrriteerd. Het was niet nodig om mij te martelen, want ik ging toch al dood.

'De dood zelf is niet pijnlijk. Dus ook geen straf. De weg Nasr de dood is je straf.' Zei hij grijnzend en haalde een paar pinnen en een hamer tevoorschijn. Hij zette de eerste pin op haar hand en sloeg de pin met de hamer erdoorheen.

Ik schreeuw het uit. 'Bij martelen gaat het er toch om dat je informatie uit iemand haalt? Dus waarom vraag je niks?' zeg ik terwijl ik met een pijnlijke boze blik hem aankijk.

'Waarom zou ik je iets vragen? Il hou meer van geschreeuw.'hij paté een andere pin en sloeg die door haar andere hand. Her was lang geleden dat hij zoveel pijn mocht toedienen.

Ik paté, jij paté, hij paté, wij paté'en, jullie paté'en, zij paté'en xD
---------------
Ik schreef wet weer kei hard uit. Er gaan tranen over mij wangen. 'Dat je dat leuk vindt!' zeg ik. 'Hoe kan je leven met jezelf? Niemand wil jou vriend zijn!' zeg ik arrogant. Ik wist dat het nu geen goede opmerking was maar ik moest het zeggen.

De beul sloeg haar hard in haar gezicht en wou jog een keer aan toen Petram binnenkwam. Snel boog hij en keek hem verbaasd aan. 'Ga door.' beval hij ende beul pakte nog twee pinnendie hij door haar voeten ramde.

'aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!' En opnieuw schreeuw ik het uit. 'Wat wil je nou van me?' vraag ik. Mijn kaak doet pijn door de klap van de beul die erg hard is aangekomen. Ik kan me niet bewegen anders krijg ik pijnscheuten door mijn hele lichaam. 'Jullie zijn echt laf!' Ik had het zo gehad met de beul en vooral met Petram. Hij was niet meer zo aardig.

'Je moet boeten voor je daden.' Zei Petram em keek naar de grond. 'Dit heb je verdient.' Zei hij terwijl de beul een nieuw speeltje zocht.

Laterrr

Benjamin liet zich rustig naar de martelkamer brengen. Verzetten had geen zin, wist hij. Met een wilde blik keek hij de kamer rond. Hij mocht even zitten. Eerst moest Elliot komen, Elliot zou de klus klaren.

Elliot liep woedend naar beneden en beval de wachters om Benjamin aan de tafel vast te zetten. Zelf deed hij een paar handschoenen aan en liep de kamer binnen. 'Ik verwachtte niet dat je me mocht. Nee, dat wist ik zelfs. Maar mijn bruid neersteken was zwak. Heel erg zwak.'

Zodra Elliot binnenkwam veranderde zijn blik. Het werd kil, vol haat en woede. 'Amelie had nooit gewond mogen raken. Jij was degene die dood had moeten zijn.' Siste hij.

Elliot schudde zijn hoofd. 'Ik weet niet of je het door hebt gehad, maar sinds dat Amèlie me tegenhoudt jullie te martelen heb ik geprobeert aardig tegen je te zijn. Maar het enige wat jij deed was mij tussen onze gesprekken heen te doden. Ik regelde de begravenis van je geliefde. Ik zorgde ervoor dat je niet al veel eerder dood was. Misschien lijkt het in jou ogen anders, maar dit is wel erg overdreven vind je niet? Hoe wou je hier anders mee wegkomen. Als je mij vermoordde was jij ook dood geweest en was mijn vader de baas. Dat is nog erger.'

Benjamin balde zijn vuisten maar zijn kettingen hielden hem tegen. 'Aardig? Last me niet lachen. En ik ben met alle plezier dood als jij dat ook bent.' Hij spuugde in Elliots gezicht. Maar je gaat eraan Varlow. Door mij helaas niet maar anders wel door anderen. Je hebt meer vijanden.'

Elliot keek hem woedend aan en veegde zijn gezicht aan zijn shirt af. 'Sadist.' Zei hij en haalde een mes uit zijn riem. 'we zullen wel zien hoelang ik nog leef.' Elliot sneed het shirt van Benjamin kapot en zuchtte. 'Wat zal ik eens tekenen...' hij grijnsde en begon zo goed mogelijk het gezicht van Jayden op z'n kop te tekenen zodat hij het elke keer goed kon zien. Het was niet perfect, maar Elliot zette er nog even leuk bij. "Moordenaar van Jayden."

Eerst grijnsde Benjamin, maar toen Elliot begon met tekenen moest hij snel op zijn tanden bijten van de pijn. Toen hij zag wat Elliot tekende trok letterlijk al het bloed uit zijn aderen. Hij keek Elliot woedend aan, maar de pijn was niet te overtreffen. 'Wat er met Amèlie is gebeurd is je eigen schuld.'Gromde hij en hij gorgelde even, toen spuugde hij een kledder slijm met bloed uit. Normaal hoestte hij dit, door de pijn die hij zichzelf van binnen aandeed en hij wist hoe hij het moest gebruiken. Meer kon hij niet doen, hij zat vast.

'Als ik jou al eerder vermoord had, dan hadden we dit nooit hoeven doorstaan, dus hou je bek en geniet van de dag, anders raak je een duim kwijt.' Zei hij en pakte een doek en doopte het in een doorzichtig goedje. Hij legde het over de wond waardoor het ging branden. 'Ik ben zo terug, even iets halen.'

Een korte schreeuw ontsnapte uit zijn keel. De wond begon ontzettend te branden, maar de mentale pijn was erger. 'Ik had jou tegelijk met je broer moeten neersteken. Maar ik zou wel opletten, want zelfs in je eigen kasteel ben je niet veilig. Overal zitten hier verraders. Vooral je geliefde is nergens veilig.' Perstte hij met moeite uit zijn lippen. Zijn stem was rauw.

'Wat kan mij al die verraders schelen. Alsof ik dat nog niet wist. Maar daargaat verandering in komen. Geloof me, voor je het weet is dit kasteel insecten vrij.' Elliot liep de trap op en haalde leuk een paar pinnen en een hamer.

'Dat denk je maar! Zelfs je beste knecht kan verrader zijn.' Zei hij lachend. 'En je kunt niet iedereen hier wegsturen.'

'normaals, daar heb ik aan gedacht. Maar weetje, ik ben nog best wel slim als het moet.' Elliot legde een paar pinnen neer en drukte zijn hand tegen het hout. 'Dus kop dicht op je verliest nog een vinger.' hij zette de pin tussen de twee botten in zijn arm en ramde er hard op met de hammer.

Benjamin schreeuwde het uit. 'Stop!' Murmelde hij. 'Je. Zal. Boeten!'

'Dat zullen we nog wel eens zien.' Elliot ramde er nog een paar keer op tot hij goed vast zat en pakte toen de volgende pin. 'Weetje wat ik me nog steeds afvraag. Wat deden jij en Jayden bij het meer toen ze stierf? Zeg het en ik stop met pinnen erin staan.' Elliot zette de pin tegen zijn hand en keek hem afwachtend aan.

'We hadden nog niets gedaan.' Hakkelde hij tussen de pijnkreten door. Zijn hele lijf was gevuld met de doordringende pijn in zijn arm, en het hield niet op.