Annabeths Huisje

Het huisje ligt aan het rand van het dorp dichtbij het bos en ook niet al te ver van het kasteel.

Haar kamer:




Woonkamer:





Het huis zelf:



De moestuin:

Annabeth was bezig in haar eigen moestuintje te werken, want dat moest nu eenmaal ook gebeuren. Erg vond ze het niet want tuinieren maakte een deel van haar leven uit en zonder zou ze niet kunnen overleven. Ze was bezig het onkruid te verwijderen dat tussen de jonge worteltje groeide die ze een tijd eerder gezaaid had. Je moest goed kijken want het jonge groene wortelloof leek eigenlijk verdacht veel op onkruid. Toch kon Annabeth snel en nauwkeurig alle ongewilde plantjes uittrekken en deed ze in een emmer.

Het zachte briesje in mijn losse haren liet me eventjes vergeten waar ik was en met kleine stapjes die ik zelf niet eens meer door had, liep ik de bekende weg naar het huisje van Annabeth. Slechts amper kende ik haar, we spraken eigenlijk nooit over meer dan het gebruikelijke. Gaat het goed en welke bloemen ik nodig had. Om eerlijk te zijn vond ik de meeste jurken die we moesten dragen verschrikkelijk en al helemaal in vergelijking met wat de adel droeg, maar nu het weer begon op te knappen en ik hier al wat langer werkte, wist ik af en toe toch ook mooie jurken te krijgen en die droeg ik dan ook vol trots en plezier. Vandaag was zo'n dag dat ik een jurkje met pofmouwtjes droeg, waarvan de onderkant natuurlijk net de grond niet raakte, maar waar wat kleur in zat. Onderweg had ik een bloem gepakt en in mijn haren gestopt en zo kwam ik aan bij Annabeth. 'Goedenochtend,' zei ik haar en ik bleef netjes naast haar moestuintje staan dat er altijd keurig uit zag. Hoe heerlijk moest het zijn om de hele dag buiten te mogen zijn voor je werk? Maar goed, wanneer het regende zat ik lekker 'warm' binnen.

Annabeth was zo geconcentreerd bezig dat ze niet had gemerkt dat Amèlie vlakbij stond en haar begroette, ze schrok dus ook toen ze een stem hoorde en liet de emmer met waar het onkruid in zat vallen. Haar wangen kleurde rood en snel begon ze de emmer weer in te laden. "Ook een goede morgen" zei ze en stond op omdat dat nu eenmaal beleefder was dan op de grond gehurkt te zitten. "Wat brengt u hier" vroeg ze vriendelijk en glimlachte al wist ze wel waarvoor Amèlie gekomen was. Mensen die voor de Lord werkte hadden meestal niet veel vrije tijd om gewoon een babbeltje te maken of op bezoek bij iemand anders te gaan. Daarbij kende Anna Amèlie eigenlijk helemaal niet zo goed en spraken ze elkaar enkel als het over bloemen ging en boeketten of andere zaken die met hun werk te maken had.

'Ik kom weer bloemen halen om de vertrekken aan te kleden,' zei ik en ik keek naar het moestuintje. 'Het ziet er goed uit,' zei ik beleefd glimalchend, maar het was wel echt de waarheid. Ze was er ook bijna altijd mee bezig wanneer ik kwam. 'De zomer begint en ik dacht aan iets kleurrijks. Ik mocht zelf namelijk kiezen,' zei ik nu en dat was echt een eer voor me.

(Nu heb ijk geen tijd meer xd)

"Dankje" zei Annabeth, ze was altijd blij met een complimentje zeker als het over haar tuin ging. "Wel u ziet er zelf ook werkelijk beeldig uit in die jurk" complimenteerde ze Amèlie niet enkel omdat dat zo hoorde maar ook omdat ze dat werkelijk zo vond. Annabeth droeg nauwelijks jurken want dat was niet praktisch in een tuin en de lord had haar de toestemming gegeven om gewoon een broek of een tuinbroek te dragen, al had ze natuurlijk wel een paar jurken voor wanneer ze naar een speciale gelegenheid toe moest. "Wel zelf zou ik zeker een paar Dalia's in het boeket verwerken, deze vindt ik zelf namelijk prachtig en zijn erg kleurrijk."


Dit zijn Dalia's:

Spoiler:

Ik keek naar de bloemen en knikte toen overtuigd. 'oh zeker, die zijn prachtig,' zei ik verrukt en ik streelde er heel eventjes zachtjes met mijn vingertoppen overheen. 'Maar de gele vind ik wat minder,' zei ik enik keek nu rond naar de overige bloemen die er stonden. 'Ik wil eigenlijk geen groen, alleen maar felle kleuren om te laten zien dat de zomer begint. Bovendien houd de lord ook niet zo van die grote bladeren.' Met kleine stapjes liep ik nu rond en keek ik keurend rond.

"Ow ja dat is ook weer waar" zei Annabeth zachtjes. Eigenlijk sprak ze altijd redelijk stilletjes en je moest best goed luisteren om haar daadwerkelijk te kunnen verstaan. "Wel kijkt u anders maar gewoon een beetje rond, het weer is toch stralend dus u heeft alle tijd om een paar bloemen uit te kunnen kiezen."

Ik knikte dankbaar en zocht tussen de bloemen. Ondertussen zocht ik naar een leuk gespreksonderwerp, maar die kon ik eigenlijk niet zo snel vinden. We spraken ook altijd zo weinig en daarom wilde ik juist wat praten. Hoelang werkten we al samen zonder elkaar echt te kennen?

Er viel een soort pijnlijke stilte toen ze met elkaar aan het praten waren en hoewel Annabeth het liefst van stilte hield vond ze het nu te onaangenaam en werd ze er nerveus van. "Hoe is het met de lord" vroeg ze want zelf zag ze hem nauwelijks omdat de graaf meestal binnen zat of niet op dezelfde plek in de tuin was als zijn personeel.

'Aardig ja,' zei ik en ik keek kort naar haar om. 'Hij ziet er gezond uit en hij is ion een aardige stemming de laatste tijd. Ik bedoel het zeer zeker niet verkeerd, maar af en toe kan hij...' Ik viel stil en keek haar eventjes geringschattend aan. Ze zou toch niet iemand zijn die ging verraden aan de lord wat ik had gezegd? 'Hij kan soms nogal zware straffen geven, ook al is dat natuurlijk verdiend.'

Annabeth kniktevader . "Ik begrijp het, mijn vader heeft dagen last gehad van de zweepslagen die hij kreeg toen de lord een molshoop zag, dat is eigenlijk echt niet erg en meestal worden we dan enkel afgeblaft maar later vond hij ook nog een konijnenpijp en toen werd mijn vader meegenomen voor 5 zweepslagen, voor zoiets kleins, ik vond dat eigenlijk ongehoord maar ik hield mijn mond maar gewoon, wie weet wat hij mij of mijn vader nog meer had aangedaan als ik geprotesteerd had."

Ik keek om naar Annabeth en beet eventjes hard op mijn lip. Ik snapte haar angst en het was ook echt niet eerlijk dat hij zo deed, maar gelukkig was hij nu in een aardige bui, al kon die bui zo omslaan natuurlijk. 'Wat vreselijk,' mompelde ik oprecht en ik dacht aan de enige keer dat ik straf had gehad. En dat was gekomen omdat ik de gangvloer had schoongemaakt en toen ik klaar was, was er iemand met moddervoeten overheen gelopen. Die straf viel gelukkig mee, maar wanneer bij bozer was geweest... 'Dan zou ik ook niet durven te protesteren nee,' zei ik haar.

"Wel we moeten maar accepteren dat we normale mensen zijn en niets te zeggen hebben tegen de adel" zei ze schouderophalend want bij dat feit had ze zich al lang neergelegd. Het gewone volk zou nooit iets te zeggen hebben, of toch niet in de tijd dat zij leefde alleszins. "En heb je al enkele bloemen gezien" vroeg ze niet ongeduldig maar gewoon uit nieuwsgierigheid om te weten wat voor boeket het zou worden.

Zachtjes knikte ik en pakte ik wat witte bloemen. 'Deze vind ik prachtig en dan misschien nog blauwe bloemen? Als je die hebt, dan is het een lekker fris en fruitig boeket.' Ik wachtte haar mening netjes af, zij had er het meeste verstand van en als dat niet mooi was, dan geloofde ik haar.