Pad voor kasteel

'Ik blijf bij je, ik beloof het, maar stop alsjeblieft' zei ze alsnog en lachend. 'O, dat ken je wel' lachte ze nog.

Hij stopte en keek haar met twinkelende ogen aan. 'Je bent van mij.' Zei hij plagend. Hij stond nog steeds over haar heen gebogen.

Jayden kreeg neiging tot iets wat ze niet zou moeten doen. Bijna was het al te laat. Ze keek hem aan en had haar hoofd heel dicht bij dat van hem, bijna had ze hem gekust maar net op tijd hield ze zich in en liet ze haar hoofd terug vallen. 'Ja, ik merk dat ik van jou ben' mompelde ze glimlachend. Het bloed steeg naar haar wangen en ze keek hem aan. Ze hield haar armen om hem heen geslagen en grijnsde 'Jij bent ook van mij' zei ze grijnzend.

Hij keek haar blij aan en trok haar overeind. Hij had niet gemerkt wat ze bij hem probeerde en ging er daarom ook niet op in. 'Ik..' Ik houd van je wilde hij bijna zeggen, maar op een een of andere manier lukte het hem niet die zin uit te spreken. 'Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten.' Zuchtte hij.

Jayden lachte even en kwam omhoog 'Insgelijks' zei ze glimlachend. 'Ik wil je ook nooit meer kwijt'

Hij hielp haar en keek haar aan. Hij moest het zeggen, nu. 'Ehm..' Begon hij. 'Ik denk dat ik moet gaan.' Hij kon zich wel voor zijn kop slaan. Waarom zei hij dat nou? Hij durfde niet.

Jayden keek hem even vragend aan en knikte toen hij zei dat hij moest gaan 'O.. oke' zei ze teleurgesteld. Het was inderdaad al later, maar ze wou niet dat hij ging.

Hij keek haar even ongemakkelijk aan. 'Tot snel.' Zei hij.

'Ik zie je' zei ze hem en ze gaf hem nog snel even een knuffel. Ze zou terug moeten om af te wachten in haar kamer. Ze draaide zich twijfelend om en draaide toen snel terug, ze gaf hem een kus op zijn wang en liep toen met een grijns weg.

Benjamin grijnsde naar haar. Hij zou het nog wel een keer zeggen. Op het juiste moment.

Later.

Antonius stond bij de paarden. Hij voerde ze een biet die hij op kasteelgrond gevonden had. Eindelijk kwamen ze, zijn dochter, haar geliefde, Elioot Varlow, en een paar bedienden met koffers. Hij liet het paard de biet opeten en draaide zich toen om naar haar dochter, hij keek haar stralend aan.

Elliot liep rustig naar de koetsen toe en glimlachte naar de vader van Amèlie. 'Is uw familie er al klaar voor?' Vroeg hij en keek even naar de koetsen. Het zou vast wel goed zijn, anders was die man ook niet zo opgewekt.

'Papa, Armand,' zi ik en ik wreef mijn haren aan de kant. 'Kijk wat ik heb gekregen!' ik hield mijn hoofd een beetje omhoog zodat hij mijn hals kon zien met de prachtige, grote ketting. Ondertussen hield ik me toch nog met één arm aan Elliot vast.

'Papa, Armand,' zi ik en ik wreef mijn haren aan de kant. 'Kijk wat ik heb gekregen!' ik hield mijn hoofd een beetje omhoog zodat hij mijn hals kon zien met de prachtige, grote ketting. Ondertussen hield ik me toch nog met één arm aan Elliot vast.

Armand was de laatste dingetjes aan het sjouwen om in de koets te zetten en keek op toen hij zijn naam hoorde 'Hé Am' zei hij met een grijns. Hij keek met grote ogen naar de ketting. 'En toch maakt geld niet gelukkig, oke misschien een beetje' mompelde hij in zichzelf. Hij liep, zijn handen aan zijn broek afvegend, naar de twee tortelduifjes toe. Patricia was druk met de kinderen bezig en Belinay wou niet weg en zat te huilen, ze wou niet weg van haar zus want ze had niet begrepen dat ze meeging.

Bennie en Ovo renden naar de koets. 'Papa mogen we hierin?' Gilden ze en ze klommen naar binnen maar Antonius trok ze terug. 'Even geduld jullie.' Zei hij streng. Joseph dribbelde over het paadje richting de paarden, die hij er wel interessant uit vond zien.
'Bedankt voor de hulp, ja we zijn er klaar voor.' Zei Antonius vriendelijk tegen Elliot. 'Amèlie, ben je ook klaar?' Hij keek niet naar de ketting, hij besteedde geen aandacht aan sieraden en al helemaal niet aan zulke grote en dure, bullshit.

'Dat was wel het minste wat ik voor u en uw familie kon doen. Als u nog iets nodig hebt, dan hoor ik het wel.' Zei hij en glimlachte even naar Amèlie. Die man begreep blijkbaar niet, dat als je van iemand hield, dat je dat liet blijken door een ketting die je speciaal voor die persoon hebt laten maken.

Het deed me pijn dat mijn vader e rniet eens aandacht aan sxchonk en ik keek snel naar Armand. 'Vind jij hem wel mooi?' vroeg ik hem en k keek hem bijna smekend aan. 'Want ik doe hem niet meer af hoor, echt niet..' Ik slikte en sloeg mijn ogen neer. Waarom kon niemand hem accepteren?

Armand keek even naar Amèlie en deed zijn mond open om wat te zeggen, maar deed hem al snel dicht na een blik op zijn vader geworpen te hebben. Hij zweeg en keek naar de grond. 'I-ik pak de laatste spullen wel in' zei hij voorzichtig en hij liep naar de koets. Belinay zag Amèlie nu nadat Patricia haar had opgetilt en naar Antonius was gelopen 'Amèlie, mijn schat' had ze haar begroet en ze had de onrustige Belinay op de grond gezet en die rende meteen naar haar toe omaan de rok van haar jurk te trekken, waar ze nog maar net bij kon. 'Dus jij blijft éécht?' vroeg ze liefjes.

De tweeling had hun aandacht nu op Amèlie gericht. 'Wat heb jij om je nek?' Vroeg Benno giechelend en Ovo probeerde het te pakken. 'Gaat Amèlie echt mee naar huis?' Vroeg Ovo. Amtonius knikte en glimlachte. Joseph liep naar de grote groep mensen toe en pakte een been. Hij dacht dat het Armand was, maar het was Elliot die hij vastpakte.

Elliot keek ze een voor een aan en fluisterde in Amèlie haar oor. 'Hij staat je prachtig. Geloof me maar.' Toen hij opeens iets aan zijn been voelde keek hij verbaasd naar beneden en glimlachte. 'Hé grote jongen. Wie ben jij?' Vroeg hij zo opgewekt mogelijk.

'Ja, ik ga met jullie mee Belinay,' zei ik het kleintje en ik zag Joseph Elliots been vastpakken. het was echt een heel lief gezicht. 'Dat is Joseph hè?' zei ik Elliot en ik keek naar het jochie. Hierna keek ik naar de tweeling en ik voelde aan de ketting. 'het is een cadeautje van Elliot Benno en Ovo,' zei ik ze en ik kreeg een lach om mijn gezicht. 'Hij is wel mooi toch?' vroeg ik ze.

Armand zette de zware houten kisten binnen en liep toen terug naar het gezelschap 'Onze koets is klaar' deelde hij mee, dwars door alles heen. Belinay keek glimlachend naar Amèlie en Patricia stond er een beetje bij.

De tweeling knikte. 'Ja hij is mooi!' En renden toen weer weg, naar Armand. 'Mogen we zelf een plekje in de koets uitzoeken?' Vroegwn ze poeslief.
Joseph schrok zich dood toen hij Elliot zag en hij kleurde. 'Jo-Joseph...' Stotterde hij en hij rende naar zijn moeder terug, om zich aan haar been vast te klampen.

Elliot glimlachte naar het jongetje. Het was zo'n schattig ventje. 'Dat is een heel erg mooie naam.' Ach, iedereen was bang voor Elliot, dus het was niet nieuw voor hem.