Pad voor kasteel

Ik keek mjin kleine broertje na en keek toen op naar Armand. 'WIl je bij mij in de koets?' vroeg ik hem en ik hoopte op een ja. Misschien kon hij me tijdens de reis nog wel veel meer vertellen over wat er was gebeurd in onze jeugd. Ik wilde alles weten en hij was de enige die ouder dan me was. Het gaf me een veilig gevoel.

Armand grijnsde 'Ga maar zitten jongens, als je het maar niet te vies maakt' voegde hij er sirieus aan toe. Armand keek naar Amèlie en knikte, dan waren ze even alleen samen, als broer en zus en konden ze elkaar alles vertellen zoals vroeger. Belinay huppelde achter de jongens aan 'Benno, Ovo, wacht op mijhij' riep ze naar hun.

Benno en Ovo trokken hun zusje in de koets. 'Dit is onze koets!' Zeiden ze zelfvoldaan. ' Mooi hè?' Ze ploften op de zachte, supermooie versierde kussens. Joseph keek schichtig naar Elliot en Antonius tilde hem lachend op. 'Kom hier knul, wees niet zo bang, dit is Elliot.' Zei hij en hij ging bij Elliot en Amèlie staan.

Elliot glimlachte naar de jongen en keek even naar Amèlie. 'Heb je bezwaar als ok je alvast in de koets zet?' vroeg hij haar. Hij was niet mega sterk en zijn wond deed steeds meer en meer pijn.

Ik knikte zachtjes en wees naar de andere koets en liet me gedwee in de koets zetten. Ik keek naar Joseph en toen naar Armand. Volgens mij vond Armand het helemaal niet erg om met mij te zitten en dat gaf me goede moed. Elliot verlaten was toch al moeilijk genoeg. De leuning was van kussens, maar het deed toch wel een beetje pijn en ik kneep mijn ogen even samen.

Armand glimlachte bemoedigend naar Joseph en keek de jongens samen met Belinay even na. Ze waren zorgzaam die kleintjes. Hij liep achter Elliot aan en zuchte even toen hij zag hoe hij met haar liep, duidelijk last hebbend van iets, maar hij zweeg erover. Hij mocht hem niet zo, dacht hij bij zichzelf. 'Ooo de kussens zijn zo zacht' zei Belinay en ze ging op de bank liggen.

De tweeling ging ook op de banken liggen. 'Nu zijn we net prinsen en prinsessen.' Zeiden ze stoer.
Joseph hobbelde achter Armand aan en klom bij hem op de rug. Zijn handjes sloten zich om zijn nek en hij leek niet van plan weg te gaan. 'Josef met Armand mee.' Zei hij vastbesloten.

Elliot pakte de deken snel even en legde die over Amèlie heen. 'Zorg goed voor jezelf. Vergeet niet voldoende te eten.' Zei hij wat zachter en pakte haar hand vast. 'Ik zal zorgen dat mijn vader me laat gaan.' Hij wou zo graag eens op bezoek komen.

Ik keek hem in de ogen en boog een stukje naar voren ook al deed het me pijn. 'Ja ik doe mijn best. En ik ben bang dat Armand of vader wel zorgt dat ik eet.' Ik legde mijn handen op zijn schouders neer en haalde diep adem. 'Ik zal je rondleiden, want dan weet ik ook de weg.' Kort keek ik over hem heen en zag ik Armand met Joseph aankomen. 'Vergeet me niet hè?'

Armand grijnsde 'Kom maar jongen' zei hij tegen Joseph 'We moeten goed op Am passen oke?' vroeg hij hem en hij bleef een paar meter van de koets staan wachten totdat ze eindelijk klaar waren.

Joseph knikte enthousiast en hield zich nog beter vast. Antonius pakte Patrica bij haar hand en wees naar hun kinderen. 'Het is zo mooi ze weer samen te zien.' Zei hij gelukkig, en hij gaf Patricia een zoen.

'Ik zal je nooit vergeten.' Zei hij en kuste haar snel een keer op haar lippen. 'Is alles naar wens, of moet ik nog wat voor je regelen?' vroeg hij toch nog en kuste haar hand. 'Heb je je verdovende medicijnen en je kleren en die extra deken en ook het geld.' somde hij op. Hij moest en zou zeker zijn dat ze veilig was.

'Heb ik allemaal,' zei ik hem en ik hield zijn hand heel goed vast. Tranen glommen in mijn ooghoeken en ik trko hem zachtjes dichter bij me en drukte mijn lippen weer snel op de zijne. Het maakte me niets uit, ik moest hem voor een tijd missen!

Armand keek even weg zodat Joseph dat ook zou doen 'Joseph, kom eens ik moet je wat fluisteren' zei hij snel zodat Joseph naar zijn oor zou komen en het niet zou zien. Patricia glimlachte 'Nu Mabel er nog bij en alles is perfect' zei ze terwijl ze zijn arm nam en dichtbij hem bleef 'Onze kinderen worden groter en groter' zei ze hoofdschuddend maar trots.

'Nou... perfect is doe Elliot niet, maar we moeten het met hem doen.' Zei Antonius glimlachend.
Joseph dat het al gezien. 'Amelie waarom geef je heb een kus!' Riep hij uit, en hij keek verbaasd naar zijn nieuwe zus en de nog onbekendere jongen.

Elliot kuste haar even en trok zich toen rustig terug. 'Tot ziens.' Zei hij en kuste haar hand nog een keer die hij rustig los liet. Anders kon hij niet meer stoppen en zou ze voor eeuwig hier zijn. Hij ging een stukje van de koets staan. Vanuit hier kon hij Amèlie wel zien, maar kon de rest er ook bij. Elliot zijn buik deed weer helemaal pijn, maar het bloedde nog niet en daar ging het om.

Ik negeerde Joseph maar even omdat ik pijn had. Niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Ik moest mijn grote liefde achterlaten en zelf misschien wel maanden weggaan. Ik legde mijn hoofd tegen de zijkant aan en bleef maar naar hem kijken met grote, rode traanogen. Wat deed ik mezelf aan? Ik wilde hier blijven! Bij Elliot!

'Omdat ze heel veel van hem houd' antwoorde hij &oseph. Toen hij Elliot weg zag lopen draaide hij zich om en zag hij Am gebroken zitten en hij liep met Joseph de koets in waar hij naast am plaats nam om vervolgens Joseph op zijn schoot te zetten. 'Het komt goed Am, ik heb het ook gered zondr Mabel' zei hij troostend tegen Amèlie.

'Wil Amèlie ook een kus van Joseph?' Vroeg Joseph meelevend en hij haf Amèlie een nat zoentje op haar mond. 'Niet meer vedietig zijn hoor.' Het kleine jongetje aaide Amèlie over haar hoofd. 'Joseph vind Amèlie ook wel lief, bijna net zo lief als Armand!' Hij sprong op Armand zijn schoot op en neer.

Elliot keek glimlachend naar Amèlie, maar het was een nepper. Hij wou mee met haar, maar zijn vader zou het nooit goedkeuren. 'Heb een prettige reis.' Zei hij haar nog en keek naar de grond.

'Maar jij wist dat het kort zou zijn!' zei ik Armand en mijn stem sloeg over. 'Ik zie hem misschien maanden niet! Misschien nooit!' Paniek sloeg toe en ik keek met grote ogen in de richting van Elliot. 'Straks sterft hij en zit ik op de boerderij!' Ik pakte de arm van Armand vast en verborg toen mijng ezicht. 'Alsjeblieft, ik wil hierblijven,' zei ik nu en ik kneep hem zachtjes. 'Nee... nee, ik moet mee,' sprak ik mezelf meteen tegen.

Armand zuchtte 'nee ik wist niet hoe gewond je was en wat er gebeurd was wen hoelang we zouden moeten blijven...ik wist ook helemaal niks am ' zei hij een beetje afkeurend maar hij kon er niks aan doen en zij ook niet. Hj gaf haar een kus op haar kruin en hield Joseph even stil.

'Wil Amèlie Mabel niet zien?' Vroeg Joseph verbaasd en hij legde zijn handje op haar hand.

Elliot moest zichzelf in bedwang houden om ook niet gewoon in de koets te springen. Vooral toen hij haar tegen haar broer aan zag liggen, werd get gem bijna teveel, maar hij moest sterk zijn.

Ik bleef snikken en knikte heel zachtjes. 'jawel, ik wil haar wel zien en Amèlie moet mee. Dat is beter, maar Amèlie wil dat Elliot ook mee gaat. Want Elliot hoort voor Amèlie ook bij de familie.' Ik keek op naar hem en stak heel zachtjes mijn hand op naar Elliot.