Pad voor kasteel

Benjamin schudde zijn hoofd. Hij mocht niet in haar leugens trappen. 'Je had hem een kus kunnen geven, je had hem kunnen zeggen dat je de zoen bewaart, je had alles kunnen zeggen.' Zei hij met gesmoorde stem. 'Maar je zoent hem. Dat is je eigen keuze. Hij had gelijk. Ik heb jou niets te bieden. Bij hem ben je gelukkig.' Hij keek haar gekwetst aan.

'Dat had gekunt.. maar weet je, ik zou misschien van hem kunnen houden als ik niet al van een ander hield' schreeuwde ze naar hem. Ze keek hem aan, maar wende haar blik snel af. Als ze hem aan zou kijken zou de boosheid een stuk wegebben, maar dat mocht nu niet. Ze moest volhouden, zorgen dat hij haar geloofde. 'Benjamin, je moet me geloven' zei ze hem nu op normale toon.

'Waarom zou ik je moeten geloven?' Vroeg hij en hij keek haar twijfelend aan. 'En als van hem kan houden, waarom wil je hem dan dood?' Zei hij met trillende stem.

'Ik zeg toch dat het zou kunnen, maar wel als hij stopt met mijn vrienden te straffen omdat ik met ze praat, het is niet eerlijk. Ik wil hem dood? Wat.. gaat hij dood dan? Jij zei... je zei dat hij alleen maar gevangen genomen zou worden' zei ze verrast door deze wending. 'En dan zeg jij dat ik niet mag liegen? Ik heb hem dan wel gezoend, maar daar ga je niet dood aan. Dus jullie hebben een plan om mij heen gemaakt zodat ik zou zeggen dat hij moest komen en dat jullie hem dan doden, nou bedankt Benjamin' zei ze zwaar geïriteerd.

Benjamin werd boos. 'Wat? Zie je wel, je wil hem helemaal niet kwijt.' Beet hij haar toe. 'Ik dacht dat je dat wel begrepen zou hebben.' Hij was nog gekwetster en keek naar de grond, zijn ogen verbergend. 'Bedankt dat je het me duidelijk heb gemaakt.' Zei hij met een snik in zijn stem.

'Misschien moet ik maar gewoon niks meer zeggen, dan kun je leuk plannen gaan maken met de anderen en probeer ik mezelf wel uit deze hel te redden' zei ze nog steeds boos.

Benjamin zijn ogen werden waterig. 'De hel? Weetje wat de hel is? Eerst ga je lekker met hem zoenen en dan is het de hel...' Hij keek haar niet begrijpend aan. 'Ik probeerde jou hier uit te helpen.. ik weet niet eens meer waarom. Maar het is duidelijk, Jayden. Ik dacht.. ik dacht echt dat wij een band hadden. Ik dacht dat je mij accepteerde. Ik wist niet dat je van hem hield. Succes.' Hij draaide zich om en liep van het pad af, en liet zich tegen een boom aan zakken. Hij was haar kwijt. Maar als ze hem vrijwillig zoende, als ze Demian niet kwijt wilde dan kon hij niet anders dan haar laten gaan. Hij liet zijn hoofd in zijn handen zakken en liet zich gaan. Waarom kuste ze me, waarom? Die vraag dwaalde door zijn hoofd. En waarom heeft hij ooit, stiekem, gedacht dat het meer was dan een vriendschap?

Jayden zag hem weglopen en keek hem na. Ze liet zich op haar knieën zakken en keek naar de plek waar hij zat. Ze moest even nadenken, dit was vreselijk geweest en hij was degene die gelijk had. Ze had hem inderdaad alleen een kus kunnen geven en niet hoeven zoenen, maar dat had ze wel gedaan, ook al was het eerst de bedoeling dat het alleen een kus bleef. Ze zou niks voor hem willen verzwijgen, alleen de dingen waar hij niet tegen kon. Zij hoefde gewoon niemand dood, als de verzetstrijders hem nou gewoon meenamen en hem uithoorden, dan hoefde zij hem tenminste niet dood te zien gaan. Hij had gelijk gehad, maar ze wou het niet toegeven. Ze hield van hem, als een vriend, maar het was meer dan vriendschap vond ze. Ze wist ook niet wat de hel was, ze had het altijd vrij goed gehad, maar het voelde wel zo. Al dit gedoe met Demian, Sindolf en Benjamin maakte haar gek. Ze staarde naar hem. Ze wou hem niet kwijt, ze zou helemaal gek worden.

Benjamin vroeg zich af wat ze met de hel bedoelde. Ze vond Demian duidelijk geen hel. Maar wat dan wel? De enige tijd dat ze niet bij Demian was was ze bij hem..
Hij hoopte dat hij zichzelf weg kon huilen, zich laten oplossen in het niets. Hij wilde niet meer bestaan. Zijn leven was toch al niet meer waard dan een oude knoop. Hij haatte de verzetstrijders, hij haatte deze plek. Jayden had hem verraden en zou snel van adel zijn. Ze zou Demian tegenhouden, de verzetstrijders zouden hem willen vermoorden. Hij keek naar de hemel. Armzalige wolken dreven voorbij. Hoezo een God? Het leven was vreselijk, als God zou bestaan zou hij hen nooit naar zoiets vreselijks sturen. Het zou wel leuk zijn als er een hemel zou zijn, en hij zijn ouders daar zou kunnen ontmoeten maar helaas was dat onmogelijk.

Jayden zweeg en stond op. Ze snikte nog wel en liep naar de plek toe waar Benjamin zat. Ze ging met haar rug tegen de andere kant van de boom zitten en dacht daar weer na over haar schuld hieraan. Als hij niet weg zou lopen dan zou dat al iets zijn. Ze hield van hem, ze kon hem niet missen. Hij was haar beste vriend, altijd al geweest en nu in een avond leek alles voorbij. Misschien voelde ze meer voor hem, maar ook dat zou dan na deze avond moeten verdwijnen. Haar gevoelens klopten niet meer en haar gedachten draaiden door. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen om haar benen om vervolgens haar hoofd op haar knieën te leggen.

Benjamin vroeg zich af waarom ze bij hem ging zitten. Het was moeilijk te geloven dat ze niets ontkende van wat hij zei. Het was dus allemaal waar. Maar waarom ging ze bij hem zitten? Hij kon geen 'vrienden blijven'. Dat mocht sowieso niet maar dat kon hij ook niet aan. Toen bedacht hij zich dat dit de laatste keer zou zijn dat hij haar kon zien. En zij hem. Hij draaide zich half om zodat hij haar gezicht een beetje kon zien, en hij smolt bijna. Toen bedacht hij zich iets. Hij zou in plaats van Demian kunnen gaan. Voor haar. Zijn angst voor de dood was er nog steeds, maar alles beter dan leven.

Jayden probeerde te stoppen met snikken en haalde diep en rustig adem. Benjamin zat achter haar, zo dichtbij, maar toch kon ze het niet aan om naar hem te gaan kijken. Bang voor de gekwetste blik in zijn ogen. Ze keek even omhoog naar de sterren en de maan en de lucht die iets lichter werd. Het was iets van 5 uur 's ochtends dacht ze, maar eigenlijk wist ze het niet, ze wou ook helemaal niet aan de tijd denken. Ze wist niet wat ze moest denken of wat ze moest voelen. Voorzichtig draaide ze haar hoofd even om naar de kant waar hij nog zat. Haar bedroefdstaande ogen ontmoeten die van hem en ze bleef kijken, ze wou nu ze al keek ook niet meer wegdraaien. Ze zweeg en bleef hem zo aankijken.

'Ik weet wel iets.' Fluisterde hij. Zijn stem was verloren gegaan in de tranen. 'Voordat Demian gaat ga ik daar heen, in zijn kleren. De verzetstrijders zullen mij vermoorden en hij hebt genoemd tijd Demian te waarschuwen.' Hij moest niet denken aan het feit dat hij het leven van Demian redde, maar om Jayden gelukkig te maken. In zijn ogen zag je niets meer van de oude Benjamin, alsof hij alle hoop had opgegeven en dat had hij ook.

Jayden schudde hevig haar hoofd 'Nee, dat mag niet' fluisterde ze. 'Dat kan niet, Benjamin, je bent jezelf niet, dat soort beslissingen kun je zo niet maken.... Als jij een beslissing maakt dan klinkt er zekerheid door je stem, dat je weet dat je het juiste doet' zei ze zacht. 'Waarom?, vertel me alsjeblieft waarom je dit doet' vroeg ze smekend. Hard praten deed ze niet meer, schor van het huilen en schreeuwen praatte ze tegen hem.

'Ik ben zeker.' Zei hij schor. 'Ik zie geen reden om te leven en jij bent beter af zonder mij en met hem dan andersom.' Hij keek Jayden aan, zijn ogen stonden droevig. 'Ik houd van je Jayden, ik doe het voor jou.'

'Nee, nee, nee, zeg dat niet, alsjeblieft Benjamin, ik zei dat ik van hem zou kunnen houden maar dat ik dat niet doe omdat ik al van iemand anders hou...en nee het is niet Sindolf' zei ze met een diepe zucht. 'Ik hou ook van jou Benjamin, ik ook van jou' zei ze gemeend. Het was ook zo, dacht ze, voor wat ze nu uit haar gevoelens kon opmaken hield ze meer van Benjamin dan wie dan ook in dit kasteel. Hij was altijd al haar beste vriend, ze deden bijna alles aamen. 'Wacht even.. houd je echt van me... op die manier?' vroeg ze even verbaasd.

'Welke manier? Welke manier bedoel jij? Welke manier bedoel ik?' Hij was in de war geraakt. 'Jayden, spreek je de waarheid.' Vroeg hij. Dezelfde waarheid waar hij vroeger nooit zo goed in was, die hij onzin vond was nu balangrijk voor hem. 'Als Demian niet dood gaat.. Ben je dan niet blij?' Vroeg hij verbaasd.

'Als Demian dood gaat ben ik niet blij nee, maar als jij dood zou gaan dan zou ik mezelf iets aandoen en eeuwig verdriet om je hebben.' vertelde ze hem met haar nog steeds schorre stem 'Ik hou van je op de manier dat toen ik Demian zoende ik constant moest denken aan die enkele kus die ik van jou had, waar we toen zelfs ruzie over hadden.' zei ze er zacht achteraan en ze keek even naar de grond, ze durfde hem niet aan te kijken bang voor zijn reactie, een reacite dat hij snel weg zou gaan of juist heel raar ging doen of... ze wist het niet.

Benjamin keek haar even aan, verbijsterd. Toen zuchtte hij. 'Ik weet niet op wat voor een manier ik van je houd. Ik houd gewoon zoveel van je dat ik niet kan leven zonder. Volgens Sindolf ben ik jaloers, maar misschien houd ik je gewoon graag me bij.' Hij glimlachte, moeilijk. Nog steeds vond hij dit soort onderwerpen moeilijk maar dat lag ook voor het grootste deel bij de verzetstrijders die hem opgevoed hadden. 'Zal ik dan maar niet dood gaan dan?' Voegde hij en flauwtjes aan toe.

Jayden keek hem kort even aan en glimlachte een kleine glimlach naar hem. Ze zweeg en keek hem nog even aan voordat ze haar armen om hem heen sloeg 'Waag het niet om dood te gaan' fluisterde ze. Ze voelde zich zo gelukkig, alleen al om het feit dat hij niet meer dood wou en ook om het feit dat hij van haar hield. 'Ik heb jou ook graag bij me' fluisterde ze nog even.

Benjamin sloeg zijn handen ook om haar heen en dit keer was het geen afscheids maar een welkoms knuffel. Hij pakte haar hoofd voorzichtig en woelde door haar haar. 'Ik laat jou nooit meer weggaan.' zei hij vastbesloten.

Jayden kreeg een beetje een blos op haar wangen en glimlachte 'Zo ken ik je weer' zei ze glimlachend. Ze voelde zijn handen door haar haren gaan en voelde een rilling door haar lichaam lopen, geen rilling van de kou. Ze glimlachte naar hem en grijnsde 'Ik jou ook niet, maar ik denk dat we toch Elliot eens aan de macht moeten gaan helpen straks' zei ze kort. Ze wou niks verpesten, hoewel er weinig te verpesten viel want dit was al te geweldig. Ze nam zijn vertrouwde geur in zich op en glimlachte.

'Ik vrees voor je dat Demian niet heelhuids thuiskomt als hij gaat jagen, maar het kan zijn dat ze hem gevangen nemen. Dat doen ze alleen zelden.' Zei hij nog steeds zachtjes door zijn stem. Hij bleef doorgaan, hij wilde niet weggaan, al kwam de zon bijna op. 'Wat mis ik dat strikje zeg.' Zei hij.

Jayden glimlachte 'Ik denk het ook niet, ik denk dat ze hem gewoon afmaken, dat is eigenlijk wat je bedoeld niet waar?' vroeg ze zacht. Ze legde haar hoofd in zijn nek en zuchte. 'Dus je wilt het strikje terug? Ik dacht dat je er zo'n hekel aan had' fluisterde ze plagend in zijn oor, waarna ze haar hoofd weer in zijn nek legde.

'Ja.' Zuchtte hij. 'Dat bedoel ik. Maar ik mis het strikje juist omdat ik het weer af wil moeten doen.' Hij grijnsde, en keek op. Een paar volgertjes dachten dat het ochtend was, luid kwetterend vlogen ze voorbij. Misschien was het ook wel ochtend.