Pad voor kasteel

Jayden glimlachte liefjes 'Ik heb je gemist Benjamin, maar ik zal zometeen zelf bij Lord Petram moeten staan, jij zei dat je naast hem stond?' vroeg ze even. 'Dan kom je gewoon achter mij staan en dan zorg ik voor een nieuw strikje' zei ze plagend, maar ze liet hem niet los. Het was fijn zo, heerlijk in de ochtend met het getsjirp van de vogeltjes. Ze sloot haar ogen even en merkte dat ze eigenlijk niet had geslapen deze nacht. Ze gaapte even en zuchte toen.

'Of in ieder geval bij Lord in de buurt.' Verklaarde Benjamin. 'Omdat wij dan door geen mogelijkheid verdacht kunnen worden van de moord.' Toen hij Jayden hoorde gapen moest hij het ook. 'Pfft..' geeuwde hij. 'Ik heb de hele nacht hier gestaan, omdat je misschien eerder zou komen.' Hij grinnikte. 'Anders gaan we overdag gewoon slapen. Bij Lord Petram op schoot!' Hij grijnsde om het idee.

'Hm, ik slaap liever bij jou op schoot' antwoorde ze grijnzend. 'Trouwens ik denk zelfs dat Demian zich nu aan het klaarmaken is voor de jacht of dat hij in bed ligt en zich afvraagt waar ik ben..' zuchte ze, want dat betekende dat ze terug moest, weg bij Benjamin.

Benjamin knikte. 'Ja, ga maar snel en zeg maar dat je alvast ontbeten hebt.' hij stond op en hielp Jayden ook met opstaan.

Jayden stond inmiddels weer en knikte al gapend. 'Tot straks dan denk ik?' vroeg ze glimlachend. 'Of ik zie je zometeen nog wel in de gangen' zei ze knipogend. Ze drukte snel een kus op zijn wang en rende richting het kasteel, het pad af. Ze was kapot toen ze aankwam bij het kasteel en ging meteen naar boven om even een bad te nemen. Toen ze klaar was moest ze haar nette kleding weer aan, samen met haar kettingen, tiara, armbanden en ringen. De kostbare schoenen waren ook niet echt ptrettig om op te moeten lopen. Misschien zou ze zometeen toch eerst nog even langs de keuken gaan.

Benjamin zuchtte en viel in slaaaaap zzzz

Later....

Jayden was een beetje in de war, want zometeen zou haar 'verloofde' vermoord worden. Van haar hoefde hij niet dood, maar zolang ze niet meer met hem hoefde te trouwen vond ze het goed. Rustig liep ze over het pad voor het kasteel. Nog even bij de mensen vandaan, nog even geen leugens. Diep in gedachten verzonken liep ze verder.

Nog geïrriteerd om Amèlie en de doodsbedreigingen liep Benjamin naar het kasteel. Toen hij Jayden zag liep hij snel naar haar toe en hij pakte haar arm. 'Hee.' Zei hij, gemaakt vrolijk.

Jayden schrok op uit haar gedachten toen iemand, eigenlijk wist ze al wie, haar arm vast pakte. 'Benjamin' zei ze bezorgd vrolijk, ze zat nog steeds in haar maag met de dood van Demian en wat er daarna zou gaan gebeuren, maar ze probeerde het niet te laten merken. Ook bij Benjamin klonk er iets door zijn stem maar ze wist niet precies wat, daar kon ze zich niet op concentreren. Ze draaide zich naar hem toe en omhelsde hem even. 'En hoe voel jij je vandaag? Met de moordpartij op het oog?' vroeg ze hem toen ze hem weer los liet.

Benjamin glimlachte. 'Dat is dan ook wel het enige positieve. Ik heb het net een beetje op de stok gehad met Elliot en Amèlie.' Hij maakte zich los uit de omhelzing en keek haar lieve gezicht met sproetjes aan. Ook weer wat anders dan de boze blikken van daarnet.

'Met Am? Was ze zo aardig tegen je dat je boos op haar werd?' reageerde ze plagend terwijl ze hem even in zijn, nog onbenoemde kleur groene, ogen keek. 'Waarom met Elliot, ik dacht dat jullie nu samen dat 'dodende' plannetje zo goed hadden opgezet' zei ze toch lichtelijk geïriteerd, ze was het nog steeds niet eens met de dood, maar oke. Ze bleef hem aankijken en wachte rustig totdat zijn stem haar de antwoorden zou geven. Even keek ze toch naar de grond 'Sorry, ik ben helemaal vergeten te vragen of hij je nog verwond heeft, want dat gebeurd de laatste tijd nogal vaak als je bonje met hem hebt' zei ze licht beschaamd en ze keek toen weer op, naar zijn gezicht.

'Ik sprak Amèlie eerst over hem.' Legde hij uit. 'En toen bleek dat hij heel anders deed tegen haar dan normaal, en toen dacht ik aan Demian en jij, en dat hij misschien op zijn broer lijkt, en toen bevestigde Elliot als het ware mijn gedachtes, en toen heb ik hem aangevallen. Hij ging toen dreigen, en hij wilde mij kwetsen. Maar daarna werd ik geroepen en naar hem toe gebracht. Hij stond op het punt om mij te vermoorden toen Amèlie uit een boom viel en heel erg kwaad was. Toen versprak Elliot zich ook nog eens en hij vertelde over het plan met Demian en toen flipte ze.' Zei hij, nog steeds luchtig.

'Je spreekt erover alsof het niets was, vertel nu eens goed wat er is want je was toen vast niet zo kalm als je nu doet' zei ze met een grijns en ze tikte hem beschuldigend op zijn borst.

'Dat is het verhaal.' Zei hij verontwaardigd. 'Wat moet ik anders doen, erbij gaan janken?'

'Ja, doe dat eens voor de verandering' zei ze hoofdschuddend. Eigenlijk zou ze moeten schrikken en zou ze heel bezorgd moeten zijn dat hij weer eens net aan de dood ontsnapt was, omdat Elliot hem weer eens aan had gevallen, maar dit was al de zoveelste keer. 'Misschien kunnen we Elliot beter vermoorden...' zei ze pijnzend.

'Anders doet hij dat bij mij wel.' Zei Benjamin grijnzend. 'Maar we kunnen beter eerst wachten tot Demian en de Lord dood zijn. Ik denk dat een smoes als we bij Demian gebruikt hebben niet zal lukken.' Hij glImlachte naar haar. Natuurlijk, haar haat voor Elliot was veel groter dan die voor Demian.

'Dan word ik weer een bediende...' zei ze met gemengde gevoelens. 'Misschien is dat wel beter... waarom niet beiden tegelijk.. iedereen weet dat ze elkaar niet kunnen uitstaan, dan lijkt het een gevecht tussen hun beide' vroeg ze hoopvol, wetend dat het niet zou kunnen.

Hij moest bijna lachen. 'Demian wordt al vermoord door de verzetstrijders, en ik denk dat je Elliot niet zo gemakkelijk weglokt. Helaas werkt zijn geliefde niet echt mee.

'En wie mag zijn geliefde dan wel zijn want als ze er niets tegen blijft doen dat hij jou blijft verwonden dan ga ik haar vandaag eens persoonlijk opzoeken' zei ze dreigend, maar keek toen naar zijn gezicht 'Nou, niet lachen, het is toch zo' zei ze met een kleine glimlach en ze pakte zijn polsen vast.

'De geliefde is Amèlie, die ging door het lint omdat zijn wond weer openging, weetje nog?' Zei hij plagend tegen haar. 'Ik vrees dat ze niet te overtuigen is Elliot te vermoorden.'

'Onee' zei ze met een diepe zucht en ze liet haar hoofd tegen zijn borst zakken 'Waarom zij nou weer, haar kan ik niks doen, daar heb ik geen reden toe...'.

Benjamin keek haar aan. Natuurlijk, ze bekommerde zich om Amèlie. Eerlijk gezegd kon hem dat niets schelen, maar dat was niet raar. Het kon hem nooit schelen wat andere mensen van hem vonden, en of ze pijn hadden. Jayden was een uitzondering. Een uitzondering wat hem zwak maakte.

Jayden glimlachte even 'Pff, wat zeur ik nou, waarschijnlijk kan ze hem wel overhalen'.

Benjamin pakte Jayden vast en trok haar op zijn rug. 'Zo mag ik het horen.' Zei hij plagerig en hij zwierde haar heen en weer. 'Maar als je het niet erg vind denk ik even niet aan die Elliot.' Hij zuchtte, hij zat nog steeds met die pijnlijke woorden van Elliot in zijn hoofd.

Jayden lachte en hield zich goed aan hem vast 'Nee, aan Elliot denken we niet graag' zei ze half lachend. Ze hield zich nog steeds goed vast, bang om op de grond te vallen als ze dat niet deed.