Open veld

Elliot was na een tijdje jagen op een open veld beland en was daar midden op het gras gaan liggen. De zon scheen en het was redelijk warm. Inmiddels had hij de jas van zijn pak en alle andere rare fratsen uitgedaan zodat hij alleen zijn broek en hemd aanhad. Eigenlijk was hij nog best moe van gister en sukkelde daardoor al snel in slaap.

Annabeth was op weg naar het grote veld om te gaan jagen. Ze zou in de enige boom die er stond klimmen en met haar pijl en boog proberen wat fazanten of patrijzen te schieten. Ze keek dromerig naar de wolken en zag de jongen op het veld niet liggen tot ze bijna tegen hem liep. "Ow excuseer" zei ze en schrok, ze wist even niet wat zeggen en staarde de jongen aan.

Elliot schrok wakker en keek haar verbaasd aan. Toen hij merkte dat hij half uitgekleed was kwam hij snel omhoog en pakte zijn jas. 'Geeft niet.' mompelde hij tussendoor.

Annabeth voelde haar wangen rood kleuren en was nog steeds geschrokken. "Eehm sorry ik kwam hier gewoon jagen, het spijt me dat ik je stoorde" zei ze en bleef nog altijd als aan de grond genageld staan.

Elliot stond meteen stil en keek haar verbaasd aan. 'Jagen?' Zei hij rustig en keek naar haar boog. 'Jagen op het land van de heer is verboden.' meteen ging hij voor haar staan en keel haar streng aan.

Hij was veel grote als haar en ze slikte. "Wel ik werk voor hem en heb toestemming om op zijn land te jagen" zei ze vol overtuiging al was het een leugen. "Werkt u ook voor de heer of bent u van adel" vroeg ze vervolgens want anders zou die jongen hier eigenlijk ook niet mogen zijn.

Elliot keek haar grijnzend aan en pakte haar bij haar bovenarm, zodat ze niet weg kon. 'Zegt de naam Varlow je iets?' Vroeg hij en kneep een beetje in haar arm. 'Sinds wanneer krijgt jou soort toestemming om te jagen?'

Weer stond ze daar maar met haar mond vol tanden. 'Dus dit was heer Varlow' dacht ze want ze kende zijn naam wel maar had hem nog nooit gezien of zelfs maar ontmoet omdat ze altijd in de tuinen bezig was. "Sinds dat soort zorgt dat de tuinen er al generaties lang voortreffelijk bijliggen" zei ze na even na te denken want ze wou eigenlijk niet nog harder gaan liegen dan dat ze nu al aan het doen was. Wegrennen kon ook niet meer want Menheer Varlow had haar stevig beet.

Elliot keek haar strak aan. 'Waarom ben je dan nu niet in de tuinen aan het werken? Want Pertam laat je echt niet zomaar gaan.' Zei hij streng.

"Ik was bezig een korte pauze te nemen om later weer verder te werken, bloemen worden niet in 1,2,3 tien keer groter dus je hoeft je geen zorgen te maken dat wanneer ik of mijn vader er niet is de tuinen opeens een grote wildernis zouden worden. Ik zie je er trouwens ook niet echt veel dus wat maakt het jou wat uit" Annabeth wist wel dat je op zo'n manier nooit tegen een man van adel mocht praten maar dan moest die man zich maar niet zo met haar zaken bemoeien.

Elliot duwde haar op de grond en keek haar woedend aan. 'Hoe durf je zo tegen me te praten. Ik wil normale en eerlijke antwoorden en niet dit rebelse gepraat. Je bent een stroper en je bent nu niet op je werk terwijl je de hele dag hoort te werken. Weet je welke straffen daarop staan?'

Annabeth kromp in elkaar. "Dat weet ik ja" piepte ze bijna en voelde het lemmet van haar dolk in tegen haar arm. Ze zou hem meteen kunnen tevoorschijn halen als Elliot niet zo sterk was. "Het verbaasd me wel dat een man van uw stand zoveel moeite doet om een gewoon meisje op haar plek te zetten, zelfs de lord zou me gewoon zelf laten afvoeren."

Elliot spuugde in haar gezicht en liet haar rustig los. 'Omdat ik het leuker vind om zelf met mijn slachtoffers af te rekenen.' Zei hij en pakte haar boog op. 'Wat moet je eigenlijk met zo'n amateuristisch ding?'

Annabeth veegde haar gezicht af aan haar mouw en keek Elliot verafschuwend aan. "Wel denk je dat ik in mijn stand iets duurder kan betalen als dat" zei ze het was eigenlijk een retorische vraag want het antwoord erop wist hij vast en zeker zelf al.

Elliot lachte en gooide het in het gras. 'Je kunt niet jagen met zo'n ding. Geen wonder dat jullie, zelfs met de jacht, niet wat aankomen en sterven van de honger.' Hij deed zijn jas goed en trok zijn schoenen weer aan.

Nu wilde Annabeth zich natuurlijk bewijzen, niemand bespotte zomaar haar jachttechnieken zonder eerst gezien te hebben wat ze allemaal kon. "Als uw tijd heeft zal ik bewijzen dat ik zelfs met dit ding uitstekend kan jagen." zei ze en keek hem uitdagend aan.

Elliot keek haar verbaasd aan en schudde zijn hoofd. 'Ik laat je een wapen niet gebruiken als ik in de buurt ben en je geeft me dan alleen maar meer reden om je op te laten hangen.'

"Dus bent uw bang dat ik het tegendeel kan bewijzen van uw bewering van daarjuist" vroeg ze zijn uitleg negerend. Ze liet zich niet doen door zomaar één of andere snob, als hij vriendelijker was geweest was ze gewoon weg gegaan maar nu ze hem niet uit kon staan zou ze er alles aan doen om hem in de weg te zitten.

'Nee, ik ben niet bang voor dat. Mijn vermoedens gaan gewoon uit naar een pijl door mijn hart en een grote lach op jou gezicht.' Zei hij rustig. 'U moet uitkijken met uw woorden, u ophangen is geen moeite en uw tong eruit snijden ook niet.'

Annabeth knikte en pakte haar boog. "Dus uw denkt dat een bloemenmeisje zoals ik een man van adel zou vermoorden en dan nog meer in de problemen komen, niet echt doordacht he" zei ze rustig en pakte de boog terug en stak hem achter in een soort houder terug weg.

'Ik verwacht nogal veel van jullie uitschot, maar jullie maken het gelukkig bijna nooit waar.' Zei hij en liet zich weer in het gras vallen.

Annabeth wist niet zeker of dit een compliment of een belediging was, maar uit zijn mond waarschijnlijk een belediging. "Ow u moet stoppen met uw vleierijen" zei ze sarcastisch omdat er eigenlijk niet veel anders meer te binnen schoot.

Elliot deed zijn ogen dicht en zuchtte. 'Je staat in mijn zon.'