Boomhutten

Jayden klom de hangende trap op, de boomhut in. Ze had nergens zin in en wou even genieten van haar pauze. Ze haalde weer eens alle gebeurtenissen van afgelopen tijd door en zuchte diep. Ze sloot haar ogen even en bleef rustig zitten.

Benjamin voelde zich blij en opgelucht toen het gedoe met Demian klaar was. Als de Lord aan de macht bleef hoefde hij zich ook geen zorgen te maken om Elliot. Toen hij Jayden zag klom hij behendig in de boomhut. 'Hoi!' Zei hij vrolijk. Hij tikte speels op haar neus, zodat ze haar ogen zou openen.

Jayden hoorde wat en opende haar ogen toen er op haar neus getikt werd, ze wou glimlachen maar hield haar mond strak. 'Zo, wat ben jij vrolijk' zei ze geïriteerd. Hij zou niet zomaar met deze moord wegkomen, zeker niet na wat ze van Elliot had gehoord.

Benjamin keek haar verbaasd aan. 'Ja, mag ik niet opgelucht zijn?' Vroeg hij en hij kietelde haar even in haar buik.

Jayden kon er niets aan doen, maar ze moest toch even lachen. Snel trok ze de hand van Benjamin weg en keek ze hem aan 'Je zegt dat ik alles eerlijk moet vertellen, maar dan verwacht ik dat ook van jou, je hebt tegen me gelogen Benjamin' ging ze verder, met boosheid die doorklonk in haar stem en maakte dat die een beetje trilde.

Benjamin fronste zijn wenkbrauwen. 'Ik ben toch eerlijk?' Hij keek haar lachend aan. 'Jij kunt niet doen of je boos bent, Jayden.' Zei hij plagerig.

'Nee, je bent niet eerlijk' zei ze boos 'Stop met lachen, ik ben bloedsirieus!' zei ze dwingend. 'Waarom zei je dat jij en Elliot samen Demian dood wouden hebben. Elliot wou hem helemaal niet dood, welke wraakplannen heb je nog meer Benjamin, wat heb jij dat je die macht zou willen of die dingen. Hij hield echt van me en ik hoefde hem niet dood, dat weet je.' zei ze woedend en ze duwde hem weg.

Benjamin keek haar sprakeloos aan. 'Wat? Elliot wilde zijn broer wel dood. Niets liever zelfs. Ík ben hier niet degene die macht wil.' Hij voelde zich boos worden, boos op die smerige Elliot. 'Elliot is degene die het doet voor macht! Hij is degene die hier spelletjes speelt. Ik doe het voor jou maar als je zo weinig vertrouwen in me hebt...' Hij keek haar kwaad aan. Eerst stelde ze hem helemaal gerust en dan was ze opeens weer weer boos. Hij begreep haar echt niet.

'Je zegt wel de hele tijd dat je het voor mij doet, maar Elliot, je had hem moeten zien. Ik haat hem dat weet ik, maar hij had echt verdriet om de dood van zijn broer. Ik vertrouw je wel, dat weet je, maar zo kan het niet...' snauwde ze naar hem.

'Je vertrouwt me niet.' Zei hij boos. 'Je zegt dat je het doet maar je vertrouwt mij niet, en Elliot wel.' Hij flipte helemaal. 'Luister niet naar hem!' Schreeuwde hij. 'Alles wat hij zegt is bedrog, tegen Amèlie, tegen jou. Hij wilde me godverdomme zelfs vermoorden omdat ik niet in zijn smerige plannetjes trap! En jij bent net zo erg. Eerst wil je hem nog vermoorden en dan neem je het voor hem op. Eerst vertrouw je mij en daarna denk je dat ik het doe voor de macht. Eerst stel je me gerust en daarna ben je boos op me omdat Demian dood is. Ja, ik wilde die smerige kwast dood! Maar Elliot wilde het ook, hij wilde niets liever!'

'Ik vertrouw je wel verdommen, en ik heb nooit gezegt dat ik hem dood wou dat hebben jullie samen bedacht of jij hebt het bedacht dat kan me niet schelen, maar ja alles gaat hier op dit moment om macht. En word nou niet gelijk zo woedend want nu mag ik een keer boos zijn. Nee, ik vertrouw Elliot niet, maar dat ware pure emotie's toen we bij het graf waren. Ja ik was bij het graf, maar IK wou hem niet dood, jullie zeiden eerst dat hij gewoon weggevoerd werd.' zei ze boos en ze kreeg tranen in haar ogen. Waarom kon hij nooit normaal reageren en moest hij altijd gelijk hebben en er vol tegenin gaan.

'Als je me vertrouwt geloof je dat ik het voor jou doe.' Fluisterde hij. 'En geloof je Elliot niet. Hij wilde zijn broer dood hebben, hij wilde de macht. Ik ben niet zo smerig met die wraakplannen, ik moord niet om wraak wat hij wel doet. Als je mij niet gelooft hoefde Demian ook niet dood. Ik heb wel een reden om boos te zijn, jij valt me aan om een leugen van Elliot, je gelooft me gewoon niet.' Hij keek haar aan, boos en gekwetst.

'Ik vertrouw je wel, hoevaak moet ik dat nog zeggen. Je bent de enige in dit verdomde kasteel die ik echt vertrouw, waar ik alles tegen kan zeggen, maar jij hebt die dood op je geweten en niet Elliot, hij wou hem niet dood. Weet je, als iemand die van je hield dood zou gaan, dan zou je dat raken, zelfs jou zou dat raken' snauwde ze terug. Ze zou nu niet zonder goede reden niet meer boos zijn.

'Niet zeggen dat je me vertrouwt als je dat niet doet. Vertrouw me als ik zeg dat Elliot die dood ook op zijn geweten heeft, dat hij het deed voor macht en dat ik het deed voor jou. Helaas voor jou heb ik mijn ouders nooit gekend en heb ik nooit iemand gehad die ik lief kon hebben. Ja, ik ben mijn hele leven al opgevoed met de boodschap dat ik onbetrouwbaar moet zijn.' Snauwde hij. 'Maar vertrouw me als ik tegen je praat. Anders... anders hoef ik je nooit meer te zien.' Hij wist dat ook hij geraakt kon worden. Dat kon Jayden als de beste.

'Ik vertrouw je, maar ik zeg niet dat hij het op zijn geweten heeft...En anders hoef ik jou ook niet meer te zien, als je mij niet vertrouwt dan.. dan ga je maar weg of ik ga nu weg.. en met je liefhebben, leer het dan eens' zei ze hem boos en ze stond nu op. 'Doei Benjamin, succes ermee' snauwde ze en ze liep weg, ze liet zich zakken en keek hem nog even woedend aan voordat ze de trap afklom en naar het kasteel ging.

'JE VERTROUWT ME NIET. EN IK HEB AL IEMAND LIEF, SNAP DAT DAN!' Schreeuwde hij haar na. Trillend zakte hij in elkaar. Hij bleef zitten, in de boomhut. Werk kon wel wachten. Hij had geen zin de mensen onder ogen te komen. En Jayden hoefde hij nooit meer te zien. Ze zei dat ze hem begreep, dat ze hem vertrouwde. Hoe kon ze?

Later

O wat haatte ze Elliot, hij had alles gelogen. Demian had haar dood gewilt en nu had ze alles op Benjamin afgeschoven. Hij had haar nooit meer willen zien en zij hem niet, maar dat kon ze niet gemeend hebben. Ze kon niet zonder zijn vriendschap, dat wist hij. Maar ze had hem ook pijn gedaan, ze had niet mogen zeggen wat ze gezegd had. Ze kende zijn verleden en ze mocht er niet mee spotten. Ze hoopte dat hij nog in de boomhutten was. Ze rende naar de trap toe en klom als een gek omhoog. 'Benjamin, ben je er nog?' vroeg ze twijfelend terwijl ze omhoogklom.

Benjamin hoorde Jayden en voelde zich boos en machteloos. Ze kwam natuurlijk weer terug, als een mak lammetje. Maar hij zal haar niet vergeven. Hij kon haar niet vergeven. Ze vertrouwde hem niet. Ze had waarschijnlijk ook tegen hem gelogen dat ze van hem hield, als ze hun zweer niet serieus nam. Hij draaide zijn hoofd weg. Ze mocht zijn gezicht niet zien. Het was rood, en hij had gehuild. Hij was zwak en hij gunde haar niet om dat te zien.

Jayden klom voorzichtig naar binnen en bleef in het midden stil staan met haar hoofd naar de grond gericht. Ze voelde haar wangen al weer branden van schaamte van alle dingen die ze had gezegd. 'Ik...je had gelijk, zoals altijd' mompelde ze.

Benjamin zweeg. Natuurlijk had hij gelijk. Maar ze had hem niet vertrouwd. Ze had Elliot geloofd. Hij keek haar niet aan en tuurde naar beneden. Hij hoopte dat ze weg zou gaan.

Jayden zweeg en ging zitten. Ze zou wachten of hij nog zou reageren of niet. Dit hield ze niet vol 'En... Demian had me anders binnen een paar weken vermoord, ik had naar je moeten luisteren, maar ik kon he tniet.. Ik.. begrijp het als je niks zegt en me nu nooit meer wilt zien, maar weet wel dat het me spijt.' mompelde ze en ze trok haar knieën op.

'Je geloofde me niet.' Bracht Benjamin er moeilijk uit. Natuurlijk was Demian dat van plan. Hij had het altijd geweten. Hij wist ook hoe Elliot was.

'Nee, ik geloofde je niet' gaf ze moeilijk toe. 'Ik wilde het niet geloven.... en ik was hard, te hard tegen je... En je..' kunt wel liefhebben en het spijt me echt heel erg van alles wat ik heb gezegd en ik zou het niet aankunnen om nooit meer je armen om me heen te voelen en je nooit meer in je ogen te kunnen kijken zonder schuldgevoel wou ze erbij zeggen, maar dat deed ze niet. Ze wou niet te erg het makke lam lijken dat meteen alweer terug kwam en alles meteen goedmaakte, want ze was echt boos geweest. Eigenlijk was ze benieuwd wie hij wel liefhad, dat had hij haar nageschreeuwd, dat hij al iemand liefhad..

'Ik kan er niets aan doen dat ik mijn ouders ben verloren.' Begon hij weer. De tranen sprongen hem bijna opnieuw in de ogen. Hij kon haar niet vergeven. Ja, ze was hard. Ze mocht hem niet zo raken. Hij moest zich afsluiten, maar mocht niet op die manier geraakt worden. Hij werd er zwak van. En als hij toegaf, hoe graag hij het ook wilde, was hij nog zwakker.